Jera On Air 2014

Even later staan de heren van We Came As Romans weer op Nederlandse bodem. Afgelopen november waren ze ook al te gast bij de eerste Eindhovense editie van Vans Warped Tour. De combinatie van post-hardcore en metalcore met verschillende elektronische invloeden zorgt ervoor dat een grote lading energieke fans aanwezig zijn. Na de intro van Linkin Park’s “Cure For The Itch” knalt de band de set in met “Tracing Back Roots”. Meteen ontstaan er intense moshpits en gaan de voeten van de vloer. Instrumentaal gezien is de band op z’n best, met strakke drums en lekkere gitaren, hoewel er vocaal gezien nog wel wat onregelmatigheden zijn. Hoewel de screams van David Stephens erg intens zijn, is de clean zang van Kyle Pavone af en toe erg uit zijn plaats, om het soft te zeggen. Daarnaast voelen sommige elektronische beats en samples buiten zijn plaats, in combinatie met de harde metalcore breaks die de band feilloos voorschotelt. Met onder andere hun cover van The Wanted’s “Glad You Came” en “Hope” laten ze de zaal gemakkelijk meezingen en -springen. Vervolgens speelt de band nog de oude “To Plant a Seed” om het feest voor de fans af te maken.

(Liza:) Een van de bands waar ik echt naar uitkeek, waren de Dropkick Murphys. Ik heb ze op Groezrock gezien. Ik kan je zeggen dat ik enorm veel energie had tijdens die show en daarna doodop was. Wat een band. Wel apart dat ze ‘s middags spelen, want ze zijn wel echt een headliner. Ik heb nog nooit zo’n blije, vrolijke, actieve zanger gezien op het podium. Het is wel jammer dat de gitaristen veel meer stilstaan, waardoor ze niet echt opvallen. Doordat hun optreden lang duurt, en ik al anderhalve dag bijna alleen maar stond, had mijn rug rust nodig – en mijn maag knorde. Nee, dit keer was het niet mijn lach maar echt mijn maag. De muziek van Dropkick Murphys maakt mijn chili burger van Just Like Your Mom nog beter, en dat is bijna niet mogelijk. Als ik terugdenk, mis ik naast de goede bands, photopits en geweldige mensen, die burger. Hij is goddelijk. Net zoals Dropkick Murphys.

(Liza:) Door de Spotify-lijst van Jera On Air was ik al verkocht aan Against Me! Wat een leuke band! Wat me wel tegenvalt is hoe leeg de tent is, aangezien het maar voor de helft gevuld is. Dit punk rockgezelschap onder leiding van zangeres Laura Jane Grace is een van de beste bands die ik op het podium heb zien staan. In eerste instantie is het best vreemd om iemand met borsten op het podium te zien staan en met een mannenstem nummers als “I Was A Teenage Anarchist” te horen zingen. Maar hey, waarom niet? Het is zeker leuk om te zien, vooral met een mega blije springende bassist ernaast. Mensen die er niet bij waren, hebben zeker wat gemist. Geen idee of andere fotografen me raar aan hebben staan kijken, maar ik zong met nummers mee terwijl ik aan het fotograferen was. Hoe dan ook, deze band verdient zeker meer publiek!

Of Mice & Men is nog zo’n grote naam op het festival. De Amerikaanse metalcoregroep onder leiding van de charismatische Austin Carlile is voor velen niet meer onbekend. De band krijgt met gemak een enorme menigte de tent in en met hun nieuwe plaat Restoring Force op zak hebben ze genoeg materiaal om de hele tent te laten springen. Zodra de band de set opent met “Public Service Announcement” is er geen moment rust meer en schreeuwt Austin moeiteloos alles wat hij in zich heeft. De band is duidelijk een favoriet van het publiek aan de respons vanuit de zaal te zien. Ook de wat oudere nummers van The Flood, zoals “O.G. Loko” en “Still YGD’n” zorgen voor grote pits en meezingers. Ondanks dat de band weinig oud materiaal speelt, zorgen ze wel voor een strakke en energieke set.

Maar we nemen even een stapje weg vanuit de Main Stage en gaan weer terug naar de Large Rockhand Stage waar een rumoer klinkt. Hoewel de zaal in het begin nog aan de lege kant is (Of Mice & Men is nog bezig), loopt het publiek warm voor de persoonlijke favoriet letlive., de Amerikaanse post-hardcoreband met spraakmakende frontman Jason Butler. Vanaf het moment dat ze de set openen met “27 Club” wordt de tent letterlijk en figuurlijk afgebroken. Terwijl de rest van de band erg precies en intens de pure punk rock produceert, laat de frontman zich helemaal gaan en vliegen binnen no time de microfoonstandaards door de lucht en raast hij van de ene kant van het podium naar de andere. Dat de zanger gescheurde kniebanden heeft lijkt hem nergens van te weerhouden om overal op en tegen aan te springen. De ongelofelijke stage performance bevordert alleen maar de strakke en gepassioneerde muziek die de band voortbrengt. Dankzij de kalme momenten waaronder de gestripte versie van “Pheromone Cvlt” en “Muther” en de intensieve momenten bij nummers als “The Dope Beat” weet de band de goede balans te vinden voor een spetterende show. Tijdens de knaller “Banshee (Ghost Fame)” klimt een fan over het hekwerk, en ondanks dat hij door security tegengehouden wordt, trekt Jason Butler hem het podium op, waarna Jason zelf het publiek in duikt zodat de jongeman, succesvol, de show gaande mag houden. Na ongeveer drie kwartier vol intensieve punk rock, gevuld met crowdsurfers, rondvliegende microfoonstandaards, opgegeten strandballen en duiken in zowel het publiek als tegen het drumstel sluit de band hun set af met “Renegade ‘86”, waarbij Jason Butler nog een laatste keer letterlijk het podium sloopt en het publiek laat zien en horen waar ze van gemaakt zijn. Letlive. geeft een show die absoluut niet gemist mag worden.

Voor degenen die met letlive. nog niet genoeg hadden is er nog altijd Hatebreed, voor veel metalheads de reden om naar Ysselsteyn af te reizen. De band is inmiddels geen onbekende meer voor het Nederlandse publiek, na verschijningen op onder andere Speedfest en Paaspop dit jaar. De band speelt keer op keer een luide, stompende set die garant staat voor veel harde pits en meeschreeuwers. Met nummers als “In Ashes They Shall Reap”, “Everybody Bleeds Now” en “Destroy Everything” zorgt de band ervoor dat er geen moment rust in de tent is.

Voor de party animals speelt in The Bird’s Nest nog Black Sun Empire de broodnodige drum & bass, maar voor de meesten houdt het festival hier al op. Twee dagen vol alternatieve muziek, reikend van de Nederlandse pop-punk van Call It Off tot de melodische death metal van The Black Dahlia Murder, altijd was er wel iets te beleven. Omdat er mensen zijn die dit niet willen vergeten; omdat er mensen zijn die het door alcohol misschien niet meer weten; en omdat er mensen zijn die er alleen maar van hadden kunnen dromen dat ze erbij maken, hebben we gelukkig nog wat foto’s voor jullie gemaakt.

Tekst: Koen van Meijel & Liza van de Ven
Fotografie: Liza van de Ven