ROAM in de Melkweg

Een handjevol jongeren met felgekleurd haar, skaterschoenen, skinny jeans en veel te grote T-shirts staat te wachten bij de ingang van de Melkweg en zingt mee met nummers als ‘Fatlip‘ van Sum41 en ‘My Friends over You‘ van New Found Glory; laat Roam, de band die hier vanavond optreedt, nou in het voorprogramma hebben gestaan van deze poppunkgrootheden. Dit keer zijn zij de band waar het om draait.

Maar voordat dat het geval is, draait het nog even om twee andere bands, te beginnen met het Tilburgse Sealow. Een band wiens laatste release, ‘Balancing in Both Worlds’, nog een knallende 8,5 kreeg van DutchScene. De vraag is of dit punt zich vertaalt naar een liveoptreden. Tijdens de performance roept hun mix van post-core en melodische hardcore de vraag op of het past bij het aanwezige publiek. Dat lijkt de band zich zelf ook af te vragen als zanger Mees Koudijs vooraf ieder nummer de hoop uitspreekt dat zijn publiek het nummer wel leuk vindt. Hieruit spreekt een gebrek aan overtuiging die bij de band steeds aanwezig lijkt te zijn. Jammer, want de band speelt muziek waar een overtuigende, emotionele boodschap uit spreekt. Die emotie probeert de zanger ook vast te leggen in zijn stemgeluid, wat vaak resulteert in een overschreeuwd en niet altijd even zuiver resultaat. Dat wil niet zeggen dat hij het niet kan: als de set bijna voltooid is, speelt de band het beladen nummer ‘Smoking Sigarettes’; een ingetogen song waar alle bandleden het rustiger aan doen en de stem zuiver wordt en zijn geforceerde geluid verliest. Deze verandering komt aan bij het publiek, die haar telefoonflitsers in de lucht beweegt. ‘Dat was het mooiste dat ik ooit heb gezien’, zijn de woorden die na het slotakkoord volgen uit de mond van de duidelijk geëmotioneerde zanger.

Stand Atlantic maakt deze avond de switch naar poppunk. Deze band klinkt op de plaat heel veilig, meer pop dan punk met een dikke laag productie. Die laag valt live volledig weg en kunstmatigheid wordt ingeruild voor een puur geluid, dat juist meer punk dan pop klinkt. De drums klinken lekker losjes, het gitaargeluid heeft een melodische lading waar de zang van frontvrouw Bonnie Fraser volledig op aansluit. Deze band heeft een aanstekelijk plezier in het spelen en dat slaat over op het publiek. De groep heeft nog maar net de EP ‘Sidewinder’ uit en dat dwingt ze ertoe een cover te spelen tijdens deze set. ‘Best of You’ van de Foo Fighters is waar de keuze van de band op gevallen is. Hoe verstandig deze keuze is, is echter de vraag, aangezien er nauwelijks toeschouwers zijn die het nummer lijken te kennen.

Dat laatste blijkt niet het geval te zijn bij Roam. Sterker nog, het publiek lijkt ieder nummer van deze band te kennen. Het publiek wordt nu pas echt wakker. Er ontstaat een circlepit van hoog tempo en terwijl een wervelwind vormt en gekleurde ballonnen door de lucht vliegen, speelt de band hun super vrolijke poppunk. Dat de muziek alle poppunkclichés afstreept, lijkt het publiek weinig uit te maken. Het is genoeg om met de grote namen binnen het genre te spelen en zelfs een plekje te bemachtigen op de poster van Warped Tour. De band is vermakelijk en dat is waar deze avond om draait. Zanger Alex Costello heeft dit publiek in zijn handen en dwingt zelf een ‘wall of death’ af, een titel die niet meer had kunnen contrasteren met de vrolijkheid in de nummers van de band. Nergens in de set word je als toeschouwer echt verrast. Het gaat allemaal volgens het boekje, maar als het je favoriete boekje is, zou je genoten hebben van dit concert.