Sum 41 in 013

Afgelopen vrijdag stonden de mannen van Sum 41 met hun “Don’t Call It A Sum Back” tour in een stijf uitverkochte 013 te Tilburg.

Een enorme rij voor de poptempel verraad dat er echt niemand meer bij kan vanavond. Dat het vijftal nog steeds populair is bleek wel uit het feit dat de show al binnen 4,5 uur was uitverkocht. Met het nieuwe album 13 Voices op zak en een succesvolle show op Lowlands afgelopen zomer kon een eigen show in Nederland niet uitblijven. Niet voor niets heeft Mr. Pinkpop, Jan Smeets, de Canadezen ook vastgelegd voor Pinkpop dit jaar.

In het voorprogramma staat eveneens een Canadese band. Het is aan Hollerado om de zaal op te warmen wat geen moeilijke klus zou moeten zijn. Afgelopen januari werd het derde album Born Yesterday uitgebracht.  Echter is de muziek die het viertal maakt niet helemaal passend bij de opzwepende muziek van Sum 41. Gelikte poppy punk is wat we horen. Dat de heren hun instrumenten beheersen en dat de liedjes goed in elkaar zitten is helaas niet genoeg om er een kolkende massa van te maken. Desalniettemin luistert het half uurtje dat de heren spelen prima weg.

Om 21:00 uur precies wordt “Introduction To Destruction” ingezet waarna even later het doek naar beneden valt. Direct valt op dat de productie er goed uitziet vanavond met vele licht effecten en CO2 kanonnen. In razend tempo komen de tracks “A Murder Of Crows”, “Fake My Own Death”, “The Hell Song” en “Over My Head (Better Of Dead)” voorbij. Het gevolg is een uitzinnige menigte waarbij het zuurstofgehalte volledig uit de zaal verdwijnt. Frontman Deryck Whibley is niet alleen op de nieuwe plaat, maar ook op het podium weer helemaal tot leven gewekt. Zonder enig probleem wind hij de zaal om zijn vingers met zijn aanstekelijke performance . Wel klinkt de stem van de beste man iets dunner waardoor zijn vocalen soms wat wegvallen in de mix van het geluid. Het publiek maalt er niet om, want zowel de oude als nieuwe nummers worden luidkeels meegezongen.

De steeds groter wordende moshpit en een aantal crowdsurfers zorgen voor zichtbaar veel plezier bij de bandleden. Ook de teruggekeerde gitarist Dave “Brownsound” Baksh oogt alsof hij weer volledig in zijn element is. Zijn snelle metal solo’s en charisma zorgen voor de nodige extase. Ook is zijn vervangende gitarist Tom Thacker gebleven. Ondanks dat hij zich nu letterlijk wat meer op de achtergrond begeeft pakt een derde gitarist goed uit. Daarnaast speelt de beste man ook toetsen en verzorgt hij de zuivere achtergrond zang samen met Brownsound en bassist Jason McCaslin.  Dat Sum 41 meer is dan een gemiddelde punk band wordt deze avond duidelijk.

Muzikaal gezien staat alles als een huis en het onderlinge spel is goed uitgedacht. Drummer Frank Zummo laat zien dat hij een uitstekende vervanger van de opgestapte Steve Jocz is. De momenten waarop er sprake lijkt te zijn van improvisatie en spontane publieksparticipatie zullen vast ingestudeerd zijn, maar dat wordt de band absoluut vergeven. Het speelplezier spat er vanaf en de energie die daarbij vrij komt is ongekend. Daarnaast is ook de spanningsboog tijdens de show perfect in balans. Zo wordt er een afwisselende set met oud en nieuw werk gespeeld. Nieuwere songs als “Breaking The Chain”, War”” en “The Fall and the Rise” worden moeiteloos afgewisseld met “Underclass Hero”, “Makes No Difference”, “Still Waiting” en “In Too Deep”. De piano escapades van Whibley tijdens “Crash” en “Pieces” laten ook even de gevoelige en veelzijdige kant van de frontman horen waarna met “Fat Lip” en het clowneske “Pain For Pleasure” de avond waardig wordt afgesloten. De conclusie is dan ook dat Sum 41 zichzelf weer helemaal op de kaart heeft gezet en in bloedvorm verkeert.