Call It Off in Simplon

Hier is ‘ie dan: de review van Call It Off die afgelopen week in Simplon stond. Het Eindhovense vijftal is druk bezig met een uitgebreide tour door Nederland en Duitsland. Ze eindigen met een homecoming show in Effenaar op 23 december aanstaande.

In het voorprogramma van vanavond staat de band Bottles Of Love. Catchy feelgood pop met een punky en eighties randje is wat dit gezelschap maakt. Het debuutalbum Hush leverde al drie singles op, waaronder  “Keep Your Head Up”. De zeskoppige band past nauwelijks op het kleine podium, maar doet zeker zijn best er wat van te maken. Helaas zorgt een cover voor het grootste lichtpuntje in het halfuur dat er wordt gespeeld; “The Boys Of Summer” van Don Henley ligt lekker in het gehoor en alle gitaarlijntjes worden prima vertolkt. Echter blijken ook tijdens dit nummer  de vocale capaciteiten van frontman Willem Jonker niet uitmuntend te zijn. Zowel zijn uitspraak als standvastigheid zijn niet optimaal en dat is jammer. Verder komen de eigen liedjes niet helemaal over. Veelal mist er een rode draad en komt het niet over als een geheel. Zeker niet wanneer – de overigens strak drummende – Robin Faas met zijn Travis Barker-achtige manier van spelen de plank misslaat in deze band. Hij beukt overal bovenuit en dat is niet passend in de liedjes van Bottles Of Love. Kortom: aan de live vertolking dient nog wat geschaafd te worden, want alleen met een Brandon Flowers (The Killers) jasje kom je er niet.

Daarna is het tijd voor de  band van de avond, Call It Off. De Eindhovenaren timmeren lekker aan de weg met hun goed ontvangen laatste release, Abandoned. Na de zomerfestivals te hebben overleefd is het tijd voor de Nederlandse zalen om nog meer naam te gaan maken in het poppunkgenre. Ondanks dat de band in september nog werd beschuldigd van plagiaat, lijken de fans vanavond daar geen last van te hebben. Ook het logo op de backdrop doet wel erg denken aan die van de onlangs gestopte band Yellowcard, dus originaliteit lijkt niet hun sterkste kant en kijken ze het liever af van hun voorbeelden. Overigens kun je je afvragen of het in dit genre over originaliteit moet gaan en niet gewoon over de live-ervaring.

Vanwege de kleine setting stappen de bandleden door het publiek de bühne op. Nadat “Overture” als intro door de speakers klinkt wordt het publiek vervolgens op het verkeerde been gezet. Niet de single “Abandoned”, maar de knaller “Idiots” wordt ingezet. Een goede keuze, want de toon is gelijk gezet voor de rest van de avond. Een hoog tempo van poppunk songs met catchy hooks. Wat direct opvalt is dat we hier een hechte band zien waar het speelplezier af knalt met zelfs gebroken snaren tot gevolg. Zowel frontman Maurice Bolier als gitarist Adrian Delange zijn prima bij stem en wisselen elkaar op zanggebied zonder problemen af. Overigens is Adrian de man die het publiek toespreekt wanneer dat nodig is. Dit doet hij met overtuiging en in no-time komen er zelfs moshpits in de zaal. Zelfs wanneer hij een nummer zonder gitaar zingt komt hij niet verdwaald over.

Drummer Sergei Christian is de persoon die nodig is om een poppunk band het nodige vuur te laten spuwen. Zijn strakke tempo, fills en energie zijn ongekend. Daarnaast is bassist Lesley Klaverdijk een opvallende verschijning en misstaat hij zeker niet in het geheel. Dat valt echter te betwisten als het gaat om de toetsenist van de avond, Gio Sliwa. Hij staat wat weggedrukt in een hoekje en de vraag is of de paar toetspartijen voldoende zijn voor een avondvullend programma voor deze man. Wanneer hij op een gegeven moment ook gitaar blijkt te kunnen spelen is dat iets waar misschien kansen liggen. Bij een band als The Offspring staat er namelijk ook altijd een derde gitarist mee te spelen om een voller geluid te creëren. Live komen de tracks goed over en voelt het energieker aan dan op de plaat. Nummers als: “Witness”,”Scream Your Heart Out” en “Anesthesia” zijn gewoon sterke poppunkliedjes die niet onderdoen voor het Amerikaanse geweld.  Verder is de akoestische versie van “Emily” een moment van rust in de set. Zanger Maurice gaat met zijn gitaar het publiek in en zingt het nummer volledig onversterkt, waarmee hij stiekem zorgt voor een hoogtepunt.

Al met al viel er deze avond weinig aan te merken op Call It Off. Er hing een goede sfeer en de band beschikt over een sterke live-presentatie waarbij de energie er vanaf spat. Wat wil je nog meer als het gaat om dit genre? Juist: niks! Het is waarschijnlijk een kwestie van tijd dat deze heren in wat grotere zalen komen te staan. Daarnaast zouden ze niet misstaan in voorprogramma’s van bands als: Blink-182, All Time Low en Green Day.