Na een zware tijd achter de rug te hebben gehad, spelen de heren van ’s werelds hardst werkende metalband Architects op 18 oktober de derde show van hun Europese tour voor All Our Gods Have Abandoned Us. Ergens begin vorig jaar stonden de Britten nog in de Oude Zaal van de Melkweg, maar nu hebben ze The Max op een paar tickets na helemaal vol weten te krijgen. De rest van de line-up mag ook zeker niet ontbreken, met de Britse Bury Tomorrow en de Amerikaanse Stick To Your Guns op de tourposter.

De Britten van Bury Tomorrow mogen het podium van de Melkweg openen. Het is al de tweede keer dit jaar dat de band dit podium betreedt, na de korte set tijdens het Impericon Festival in mei. Deze keer doet de band zonder moeilijkheden een nieuwe poging om het publiek warm te krijgen. Het duurt eventjes, maar met een oude track als “Lionheart” weet de band er wat actie in te krijgen. Frontman Daniel Winter-Bates houdt de interactie met het publiek er goed in, en probeert keer op keer nieuwe pits te laten starten of het publiek te laten springen. De zanger geeft voorafgaand aan “Last Light” een korte speech, waarin hij duidelijk maakt dat het doel van de band is om iedereen een fijne avond te geven. Hij verzoekt aan iedereen in de zaal om zijn of haar armen om degenen te doen die naast hem of haar staat, om zo als één grote familie samen de muziek te beleven. Een warm en geslaagd gebaar. Slechts zes nummers staan op de setlist, maar daarmee geeft Bury Tomorrow een volle aanzet voor de volgende band.

Helemaal vanuit de Verenigde Staten zijn daar dan de heren van Stick To Your Guns om het stokje over te nemen. De energieke hardcore punk maakt wel een licht contrast, vergeleken met de harde metalcore van de bands die ervoor en erna spelen, maar Stick To Your Guns slaat nog steeds in als een bom. De band wordt met een warm welkom ontvangen, zodra Jesse Barnett de eerste woorden van “Nobody” schreeuwt. De lekkere hardcore van de band gaat zoals gewoonlijk gepaard met flinke pits en wat crowdsurfers (hoewel de security van Melkweg niet geheel begrijpt hoe er met crowdsurfers om moet worden gegaan, strafpunten voor de Melkweg). De band wisselt nieuwe tracks, zoals “Universal Language” van hun laatste EP, af met wat oudere tracks van Diamond, maar ongeacht wat er wordt gespeeld weet het publiek alle catch phrases mee te schreeuwen. Tussen de nummers door maakt de zanger van de band ontzettend duidelijk waar zij voor staan. Veel speeches worden gegeven over recente politieke gebeurtenissen, over de wereld en hoe wij deze wereld een betere plek voor onszelf kunnen maken. Nummers als “Such Pain”en “What Choice Did You Give Us?” zijn enkele tracks waarin ze dit erg naar voren brengen. Tegen het einde van de set verrast de band de old-school fans met het nummer “Amber”, waar het publiek erg positief op reageert. Ter afsluiter wordt er een laatste keer meegeschreeuwd en geheadbangd zodra de band “Against Them All” speelt. Met een set van zo’n 40 minuten heeft Stick To Your Guns het voor elkaar gekregen om het publiek in de Melkweg om te toveren tot een zweterige bende.

Tenslotte is het tijd voor de hoofdact van de avond. Architects. Voordat ik begin moet ik eerst even opbiechten dat ik misschien bevooroordeeld ben, want ik hou echt ontzettend veel van Architects. Het feit dat dit dan ook de eerste Nederlandse show is na het overlijden van voormalig gitarist Tom Searle hakt er dan natuurlijk ontzettend in. In ieder geval: voordat de band het podium betreedt, kijkt het publiek een half uur lang tegen een zwart doek, waar in grote witte letters de albumtitel All Our Gods Have Abandoned Us staat geprojecteerd. Zodra de band hun set opent met de ontzettend heftige albumopener “Nihilist”, valt het doek en wordt het chaos in de zaal. Overal worden alle teksten loeihard meegeschreeuwd en na een gigantische collectieve schreeuw dat al onze goden ons verlaten hebben ontstaan de eerste pits en wordt er overal geheadbangd. De band heeft voor deze tour ook flink uitgepakt met een spectaculaire lichtshow die de nummers begeleidt. Al erg vroeg in de set speelt de band de fanfavoriet “These Colours Don’t Run”, waar zoals gebruikelijk erg enthousiast op gereageerd wordt. Frontman Sam Carter heeft het publiek in de Amsterdamse zaal in zijn broekzak, terwijl hij moeiteloos de meest vurige screams eruit blaast.

Vlak na de old-school Architects track en tweede grote fanfavoriet “Early Grave” van het album Hollow Crown is er een kort emotioneel moment, zodra een fan een vlag op het podium gooit. Op die vlag zien we het gezicht van de overleden Tom Searle met de tekst “be mindful of death”, wat zorgt voor een emotioneel moment bij de bandleden. Drummer en broer Dan Searle zit er verslagen bij, middenachter op het podium als centraal punt van de band. De overige bandleden wenden hun gezicht af van het publiek terwijl Sam Carter in een oprechte speech toegeeft hoe belangrijk de steun van de fans is tijdens deze moeilijke periode. Om vanaf daar over te schakelen naar intens heftige metalnummers over grote wereldproblemen voelt even vreemd, maar Architects krijgt het voor elkaar. Zonder moeite shred de band, met invalgitarist Josh Middleton van Sylosis, de riffs van “Phantom Fear” door de versterkers en verandert het publiek binnen enkele seconden van een stille massa naar een actieve eenheid.

In een vrij rap tempo speelt de band de ene na de andere track van All Our Gods Have Abandoned Us en het voorgaande album Lost Forever // Lost Together, gepaard met flink wat screams, blastbeats, riffs, CO2-kanonnen, lichtshows en nog veel meer. De band maakt nog een bijzonder uitstapje naar het verleden met een geüpdatete versie van “Follow The Water”, waarvan de band nog alleen maar het laatste stuk speelt. Voor sommige old-school fans juist een opluchting dat ze er nog een deel van spelen, maar voor sommigen voelt het als een lichte teleurstelling, omdat er slechts zo’n kort stuk gespeeld wordt. Daar kan natuurlijk niet op gemosht worden. Om voor wat pits te zorgen in de al zo warme zaal, sluit de band het eerste deel van de set af met de track “Naysayer”. Voordat de nodige blastbeats de zaal in worden gestuurd, vertelt de frontman nog eerst kort de betekenis van het nummer – dat we niet bang moeten zijn voor wat andere mensen vinden als wij proberen iets goeds te doen. Een mooie boodschap.

De band verlaat na de heftige riffs kort het podium. Het publiek schreeuwt al voor meer nummers nog voordat de laatste man van de stage af is. Het duurt niet lang voordat er een speech door de zaal galmt, die als intro leidt naar de leadsingle “A Match Made In Heaven”. Na afloop wordt er even een moment stilgestaan bij Tom Searle. De band bedankt nogmaals iedereen in de zaal voor de nodige steun, en na een ontzettend luid applaus wordt het even te emotioneel voor Sam Carter en zijn bandleden. De laatste track van de setlist “Gone With The Wind” heeft de overleden gitarist geschreven met de wetenschap dat hij niet lang meer zou leven, wat niet alleen op het podium maar ook in de zaal aardig wat tranen trekt. Een emotioneel zwaar beladen nummer voor iedereen. Woord voor woord wordt alles door het publiek ontzettend hard meegeschreeuwd op momenten dat de zanger het bijna niet meer aankan. Dit prachtige moment vormt de perfecte afsluiting voor de geweldige show, die aanvoelt als een emotionele achtbaan. We hebben elkaar omarmd, we hebben gehuild, we hebben alle lucht onze longen uitgeschreeuwd. Wij en Architects hebben er samen voor gezorgd dat we er het beste van hebben gemaakt.

Fotogalerij