Jera On Air 2016

De zaterdag van Jera On Air begint al met regen, maar het feest gaat in alle vroegte gewoon weer door. De Britse band Monuments zorgt voor een onverwachte verrassing, met hun djent-achtige metalcore zo vroeg op de dag. De band is erg energiek en strak en zorgen voor veel belangstelling bij het aanwezige publiek, ondanks dat het nog niet erg druk is. Frontman Chris Barretto wisselt zijn screams en clean vocals erg netjes af en tijdens nummers als “I, The Creator” krijgt de zanger het voor elkaar om al crowdsurfend gewoon door te schreeuwen. De band zorgt voor veel interactie, wat zorgt voor een frisse, interessante opening van de dag.

De Nederlandse boys van Call It Off mogen even later het stokje overnemen. De pop-punk van de Eindhovense boys zorgt voor een luchtigere sfeer op het festival, en doet er alles aan om er een feestje van te maken. Vanaf het podium worden een grote dosis aan strandballen, krokodillen en luchtbedden het publiek in geworpen, waar het publiek vermakelijk mee omgaat. De band maakt tussen de nummers door veel grapjes met het publiek en zorgt voor de nodige interactie. Muzikaal gezien zijn er aan het begin van de set wat probleempjes, maar die lossen zichzelf snel op. Tussen het metalcore-geweld van alle andere bands weet Call It Off met nummers als “Dyanne” en “Do It All Again” voor een vrolijke, zorgeloze sfeer te zorgen.

De Amerikaanse melodische hardcore band Being As An Ocean heeft voor de grote hoeveelheid die-hard fans geen introductie meer nodig. Het vijftal maakt met hun muziek vol emotioneel zwaar beladen teksten veel los bij de fans, die de tent vullen. Terwijl het buiten de tent bakken met water regent, zorgen frontman Joel Quartuccio en zijn bandleden voor de muziek. De setlist bestaat uit veel nummers van het meest recente album Being As An Ocean, zoals bijvoorbeeld “Little Richie”. De frontman besluit om veel interactie op te zoeken bij het publiek, als hij al rollend over het publiek al zijn teksten eruit schreeuwt. Zijn screams worden vergezeld door de clean vocalen van gitarist Michael McGough, en samen wordt er voor een mooi dynamisch contrast tussen hard en zacht.

Zodra de Amerikaanse heren van Beartooth het podium weer betreden is het weer tijd om te moshen. De band onder leiding van frontman Caleb Shomo zet meteen de druk bij het publiek hoog, als hij meteen bij het eerste nummer “The Lines” de zaal vraagt om allemaal door de knieën te gaan, om vervolgens bij de intro van het nummer al helemaal uit hun dak te gaan. Zonder enige moeite krijgt de band het voor elkaar om meteen de hele zaal te laten springen, moshen en crowdsurfen. Naast andere nummers van het debuutalbum, komen er ook enkele nummers van het nieuwste album Aggressive voorbij, waaronder de gelijknamige titeltrack die al door velen meegezongen wordt. Naast de vele crowdsurfers vanuit het publiek, besluit ook gitarist Kamron Bradbury tijdens de breakdown van het nummer “Dead” om het nummer op handen van de fans verder te spelen. De energieke en intensieve set wordt afgesloten met het nummer “Body Bag”.

Nog meer plensbuien volgen voordat de Amerikaanse band Our Last Night op het podium staat. De post-hardcore/rock band weet helaas maar weinig publiek te trekken, mogelijk door het weer, maar speelt toch vol overtuiging hun set. De setlist van de band bestaat voornamelijk uit nummers van het laatste album Younger Dreams, en de band opent de set dan ook met de albumopener “Prisoners”. Omdat het album nu al iets meer dan een jaar oud is, zijn de nummers goed bekend bij de meeste fans, waardoor vooral de refreinen hard meegezongen worden. Het wat oudere nummer “Same Old War” blijkt ook populair te zijn bij de wat minder die-hard fans, en er worden enkele lichte mosh pits gestart terwijl zanger Trevor Wentworth zijn cleans en screams afwisselt. Na slechts zeven nummers is de set helaas al afgelopen, met het nummer “Sunrise” als afsluiting.

De band met de naam Frank Carter & The Rattlesnakes is nog een vrij nieuwe naam in de muziekscene, maar frontman Frank Carter is alles behalve onervaren. De ex-Gallows zanger is een oude rot in het vak en weet als de beste hoe hij het publiek naar zijn hand werkt. Velen raken meteen verkocht aan de stevige punk rock met wat zuivere zang en een goede grunt. De frontman duikt het publiek in om een emotioneel nummer, “Beautiful Death” van het debuutalbum Blossom, op te dragen aan een overleden persoon die veel voor hem betekende. Verder is de band alles behalve rustig en ingetogen, met veel punk rock knallers, veel schijt aan alles en een circle pit die de hele tent vult.

De jongens van John Coffey zorgde onlangs voor een flinke schok en wat verdriet, toen een van ’s Nederlands populairste moderne punk band aankondigde er tijdelijk mee te stoppen. Gelukkig doen ze dat niet voor eerst nog enkele festivals af te gaan, waaronder natuurlijk Jera On Air. De energie van de Utrechtse heren is onmeetbaar; zanger David Achter de Molen duikt meteen bij het eerste nummer “Broke Neck” op het publiek om het niveau van de set hoog te leggen. De luide punk rock’n’roll van de band wordt goed bij het publiek ontvangen. Even later in de set duikt de frontman onder het drumstel van Bas Allein Richir, die invalt voor drummer Carsten, die onlangs vader geworden is. Nummers vanuit het hele repertoire van de band komen voorbij, waaronder de bekende “Romans” en het nieuwere werk van A House For Thee. Met zo’n groot party-gehalte doet het pijn aan het hart om ooit afscheid te moeten nemen van de band.