Eurosonic 2015: Dag 1

Deze week viel al te lezen dat DutchScene aanwezig is tijdens het showcase festival van Eurosonic Noorderslag. Gisteren is het hele gebeuren van start gegaan en werden er heel wat bandjes bekeken en zalen afgegaan. Ook veel Europeanen hebben de reis ingezet naar het hoge noorden in Nederland, wat zorgt voor een zeer divers publiek. De sfeer was in ieder geval goed en het was duidelijk dat men maar voor één ding kwam; de muziek.

De avond wordt afgetrapt door het Groningse Eisenhower op de Energy stage, één van de vele gratis podia in de stad. Het viertal maakt stevige rock met meerstemmige vocale harmonieën. Afgelopen jaar hebben de heren weinig op het podium gestaan omdat zij werkten aan de opnames van een nieuw album. Daar komt dit jaar helemaal verandering in. Dat er een tijd niet opgetreden is, lijkt zichtbaar te zijn in het begin. Het oogt en klinkt nog wat onwennig. Gedurende de set zakt dit weg en wordt er plaats gemaakt voor een energieke podiumpresentatie. Er worden vooral nieuwe nummers gespeeld. Ook is er een toetsenist toegevoegd aan de line-up, die helaas niet overkomt in de mix van het geluid. Over het geheel gezien is het goed dat Eisenhower weer op de planken staat, echter is er nog wel wat werk aan de winkel.

In het mooie Grand Theater staat Aquilo. Het uit Lancashire, Engeland, afkomstige duo wordt deze avond bijgestaan door een drummer en bassist. De toevoeging heeft een positieve invloed op het vollere totaal geluid. Het viertal maakt dromerige electro pop met een licht melancholisch randje. Ze beschikken over uitstekende muzikale kwaliteiten en ook op de zang is niks aan te merken. De samenzang zorgt in combinatie met al het electro geweld voor een hypnotische feel. De muziek komt doordacht over en zit goed in elkaar. Wel moet gezegd worden dat de verschillende nummers veel van elkaar weg hebben, maar dat zal meer met het genre te maken hebben.

Het uit Nederland afkomstige BEA zet in het News Cafe een weinig overtuigende set neer. De popmuziek met veelal jaren ’80 invloeden zorgt voor bedenkelijke gezichten. De inzet is echter wel duidelijk aanwezig. Het idee achter de witte kokspakken van de bandleden is dan weer totaal niet duidelijk. Ook de zangeres laat met haar vreemde bewegingen en valse zang een matige indruk achter. De weg naar buiten wordt ingezet richting Vera voor de show van Kaleo. Een verademing na de voorgaande act. Het kwartet staat als een huis. Net als meerdere artiesten worden ze deze avond bijgestaan door extra muzikanten. In dit geval een celliste en violist. De uit IJsland afkomstige band speelt een mix van indie-pop, blues en rock ’n roll. Uiterst positief is de verscheidenheid per nummer. Van rustige, folk achtige, partijen tot stevig scheuren met keiharde slideguitar solo’s. Verder is zanger Jökull Júlíusson uiterst solide en begaafd. De positieve reactie van het publiek is dan ook niet voor niks.

Na te zijn bijgekomen is het tijd voor een soloartiest. Het is Jake Isaac. De Londense troubadour bestempelt zijn muziek als rock ’n soul en doet denken aan bijvoorbeeld Ben Howard en Luke Sital-Signh. De warme stem van Jake overtuigt, en het feit dat hij alleen op het podium staat en zichzelf begeleid is ook een pluim waard. Naast een piano bespeelt hij met hetzelfde gemak de akoestische gitaar. Vanuit de Vera wordt de weg ingezet naar De Spieghel waar het Ierse All The Luck In The World staat. Wellicht heeft de bandnaam te maken met hun doorbraak. Door middel van het posten van zelfgemaakte filmpjes op Youtube werd de aandacht getrokken. De mix van pop, folk en indie is sterk. Ondanks de bij tijden grootse arrangementen blijft het geluid toch klein. Mede door de introverte zanger, die over een uitstekende stem beschikt, wordt het nergens teveel en oogt het als een gecontroleerde machine. Ondanks dat er onderling weinig contact is, spreekt de muziek voor zich. En dat is wat goed overkomt op het publiek. Een groot compliment.

Afsluiter van deze eerste dag is het Nederlandse Bombay. In de intieme Spieghel zaal zet het drietal een stevige set neer. Op hun debuut plaat stond vooral elektrische garage pop. Ondertussen is de richting van de muzikale invulling ingezet op wazig lo-fi en jaren ’90 rock. Helaas is het begin van de set vooral één bak herrie waarin de individuele instrumenten niet te onderscheiden zijn. Gedurende het optreden lijkt het beter te worden en gaat het trio behoorlijk los. Vooral drumster Linda van Leeuwen springt er positief uit met haar beukende partijen en schreeuwende tweede stem.