Ergens aan het begin van de zomer van 2014 verscheen er opeens een nieuw bandje op de radar. Op de Amerikaanse Warped Tour speelde een jong bandje uit Massachusetts dat net een single genaamd “St. Patrick” uitgebracht had. En met dat nummer had PVRIS (uitgesproken als Paris) een hit te pakken. De band had in het verleden al een self-titled EP uitgebracht, maar daarmee waren ze zo ontevreden dat je tot in de duistere diepten van het internet moet zoeken om er nog sporen van te kunnen vinden. Ook kun je zangeres Lyndsey Gunnulfsen (Lynn Gunn in het kort) misschien herkennen van het nummer “Distance” van A Loss For Words. Na ons een paar maanden lang in spanning te hebben gehouden, kwam de band uiteindelijk toch met het nieuws naar buiten dat ze een debuutalbum hadden. De eerste echte plaat van PVRIS draagt de naam White Noise.

White Noise is een verzameling van tien tracks in het elektronische rock genre. Dat wil zeggen, stevige rock met hier en daar een pop randje, overgoten door synthesizers en keyboards. Dat is meteen terug te horen in de openingstrack “Smoke”. Het nummer wordt geopend met een eenvoudige maar kenmerkende drum beat, gespeeld door Chris Kamrada (ook bekend van onder andere Sleepwave en There For Tomorrow), voordat de track uitbouwt tot een landschap van gitaren en keyboards. De unieke stem van de frontvrouw blendt mooi hierop in. Kenmerkend aan Lynn’s stem is dat ze zowel op de zachte, tedere als de luidere, intensere momenten goed aansluit op de track. Hier en daar zijn er flink wat vocale effecten te horen; sommige zijn er om het nummer te bevorderen, zoals echo’s, modulatie, et cetera, en sommige zijn er om de stem van Lynn aan te sterken, zoals de Auto-Tune die af en toe te horen is. Je zou de band erop kunnen bekritiseren, maar door het genre wat de band speelt geeft het wel een extra touch.

Het nummer “St. Patrick” dat erop volgt, is misschien wel één van de beste tracks van het hele jaar. De elektronische sferen waarmee het nummer opent mengen zich prachtig met de rock elementen die PVRIS met zich mee draagt. De live gespeelde drums die aangevuld worden met de geprogrammeerde drums. De diepe bas in combinatie met de hoge, uiterst memorabele synthesizerlijntjes. Alles in het nummer lijkt te kloppen. De krachtige refreinen, waarin Lynn de woorden “you’re a miracle” bijna uitschreeuwt, wisselen zich af met de rustigere maar bewegende coupletten, waardoor het nummer ook dynamisch gezien van alle kanten klopt. De tweede single van het album, genaamd “My House”, gaat meer uit van de rock kant van de band. Hoewel de elektronische invloeden nog heel duidelijk aanwezig zijn, horen we in dit nummer erg stevige gitaren en vocalen. Ook de tekst van het nummer lijkt veel invloeden te hebben van emo, grunge en andere angstige genres.

Over het gehele album horen we veel verschillende invloeden en gelijkenissen terugkomen. Eén van de meest voor de hand liggende gelijkenis is die met Versa (VersaEmerge). Niet vreemd, aangezien het album geproduceerd is door Versa’s gitarist Blake Harnage. Naast Versa horen we ook gelijkenissen in acts als Lorde of zelfs Bring Me The Horizon. De gitaren in verschillende nummers doen denken aan de softe, clean stukjes zoals de Britse metalband ze graag speelt. Ook de synthesizer uit het nummer “Mirrors” doet sterk denken aan de synthesizers in Bring Me The Horizon’s “Can You Feel My Heart”. Of PVRIS hier ook daadwerkelijk inspiratie uithaalt, is natuurlijk een raadsel. Wel horen we invloeden van post-hardcore in nummers als “Let Them In” en “Fire”, pop in tracks als “Holy” en “Ghosts” en andere alternatieve genres.

Na de stevige rock nummers op de eerste helft van het album heeft White Noise ook een zachtere zijde, vergelijkbaar met het akoestische werk dat de band eerder uitbracht. Het nummer “Eyelids” geeft een fijn voorbeeld van hoe de band omgaat met langzamere tempo’s en zachtere melodieën. De minimalistische instrumentatie creëert een zachte atmosfeer rond de track terwijl Lynn Gunn op dromerige wijze zingt over verlangen en verdriet.

Om te beweren dat het album alleen maar hoogtepunten bevat, zou niet helemaal waar zijn. Nummers als “Mirrors”, “Ghosts” en “White Noise” – de laatste is zelfs gekozen als derde single – komen niet helemaal aan zoals de band waarschijnlijk had gewild. Keuzes die de band in hun nummers maken botsen tegen elkaar op, in plaats van met elkaar te mengen. Het nummer “Ghosts”, bijvoorbeeld, heeft veel invloeden van verschillende popstijlen, terwijl het refrein totaal niet in je hoofd blijft hangen en de rest van het nummer van de hak op de tak springt. Om te voorkomen dat het hele album eindigt met negatieve punten, sluit de band af met het nummer “Let Them In”, een stevige rock/post-hardcore track. Op sommige punten doet het misschien denken aan een zwaardere, elektronische versie van moderne pop punk bands als Tonight Alive en Paramore. Zangeres Lynn Gunn kan op deze laatste track nog één keer duidelijk laten horen waartoe ze allemaal in staat is. Het krachtige nummer is een mooie afsluiter van dit krachtige album.

Beoordeling: 8

Waarom de band zo mysterieus doet over hun debuut EP zal misschien voor altijd een raadsel blijven. Waar de band wel trots op mag zijn is deze plaat. De indrukwekkende en unieke tracks van dit debuutalbum zorgen ervoor dat de band zich makkelijk kan onderscheiden van andere bands, en met de stijl van de band passen ze met gemak thuis tussen de mainstream pop artiesten en de harde alternatieve scene. Hier en daar maakt de band nog wat vreemde keuzes, maar het totaalplaatje blijft kloppen. Het moment dat PVRIS op wereldtour gaat is nu nog maar een kwestie van afwachten.

Releasedatum: 4 november 2014
Label: Rise Records
Verkrijgbaar via: bol.com, iTunes