Vrijdag 4 april is de dag. Op deze ongeveer-zonnige dag in Eindhoven trapt Only Seven Left hun tour af in de Effenaar. Waarschijnlijk spelen ze een redelijk goede set met veel meezing- en meespringstukken, gevuld met “whoa-oh”-s. Enkele honderden meters verderop, in de concertzaal van de Dynamo, gaat het er iets anders aan toe. Daar begint voor Norma Jean de Europese tour, waar ze aan deze kant van de wereld laten zien hoe metalcore aan de andere kant van de oceaan gemaakt wordt. Met hun nieuwe album Wrongdoers op zak, wat ik best wel een tof album vind, proberen ze de zalen hier net zo vol te krijgen als in Amerika.

Echter valt dat bij de eerste blik nogal tegen. Om de avond af te trappen speelt de opkomende Franse band Branson Hollis voor nauwelijks dertig man, waardoor de vraag of deze hele show niet beter in de kelder had kunnen plaatsvinden door mijn hoofd schiet. Branson Hollis, duidelijk uitgeput van het reizen, doet er niet moeilijk over en spelen enkele post-rock/post-hardcore nummers voor de mensen die wel gekomen zijn. Wat deze band wel uniek maakte was hun instrumentenbezetting; geen vaste leadzanger, maar drie gitaristen met elk hun eigen microfoon. Daarnaast ook nog een toetsenist/percussionist. Veel creatieve instrumentale passages komen voorbij.

Na Branson Hollis betreedt de Amerikaanse Night Verses het podium. En wow – wat een ontzettend grote verrassing was dit post-hardcore viertal. Ik denk niet dat ik ooit eerder een band zo’n goede performance heb neer zien zetten. De band bracht vorig jaar hun debuutalbum Lift Your Existence uit en ging daarmee op tour samen met letlive. waar ze duidelijk wat van geleerd hebben. Zelfs drummer Aric Improta weet een absurd goede performance neer te zetten en in de spotlights te komen staan. Night Verses krijgt de nog steeds redelijk lege zaal meer in beweging te krijgen en weet aan het einde van hun set de eerste moshpit van de avond in het publiek te krijgen. De band sluit na een energieke en intense set af met een verlengde versie van “I’ve Lost My Way Back Down”, waar enkelingen in het publiek de teksten van mee kunnen roepen.

Als derde support act staat Liferuiner op de planken. Muzikaal gezien gaat deze band enkele tandjes harder dan de voorgaande bands, met hun zware breakdown-gevulde hardcore/metalcore. Hoewel de band wel de voetjes van de vloer krijgt en de hoofden van het publiek kan laten meeknikken, hebben de Canadezen nog moeite met het publiek actief mee te krijgen. Zanger Jonny O’Callaghan vraagt het publiek nog wie ze de vorige keer live zagen in Kafee Aloys en doet een redelijk beschamende poging het publiek “EINDHOVEN! EINDHOVEN!” mee te laten scanderen. Halverwege de set springt hij zelf de zaal in om vanuit de leegte waar normaal moshpits horen te zijn de set af te maken.  Na “1990” verlaten zij ook de zaal om plaats te maken voor het hoofdprogramma.

De zaal is ondertussen ver genoeg gevuld dat ik me bedenk dat dit waarschijnlijk net niet in de kelder zou hebben gepast. De leegte vooraan bij het podium wordt opgevuld door de hardcore-fans die Only Seven Left waarschijnlijk allemaal maar niks vinden. Norma Jean betreedt het podium en begint hun set met de outro van “Sun Dies, Blood Moon”, een vreemde stoner-achtige passage. Al snel vloeit de band over naar “Disconnecktie” en “The Anthem Of The Angry Brides”, waarmee ze het publiek in een schok wakker krijgen. De band klinkt optimaal, hoewel de zangmicrofoons al sinds Night Verses onverstaanbaar laag staan afgesteld, waardoor nu ook zanger Cory Brandan tijdens de nummers niet te horen is. Vervolgens speelt de band één van hun recentste hits “If You Got It At Five, You Got It At Fifty”. Moshpits ontstaan en pakken melk worden aan de zanger gegeven (dit is waarom). Het lijkt in eerste instantie een geweldig idee, totdat een melkpak ontploft middenin de zaal waardoor de vloer bedekt is met melk en de activiteit van het publiek langzaam afsterft. Dat de band vervolgens alleen maar nummers speelt van hun laatste album, lijkt voor de meesten niet erg bijzonder.

Halverwege de set is er dan een schakelpunt. Na de langdradige track “Hive Minds” gaat de band verder naar de oude nummers en zodra de band de chaotische “Bayonetwork” inzet, staat het publiek weer te springen. Vooraan het podium staan de hardcore-fans alle teksten met de zanger mee te schreeuwen, waaronder de “Like bringing a knife to a gunfight”- breakdown van “Creating Something Out of Nothing, Only to Destroy It” en “A Small Spark vs. A Giant Forest”. Het feest is dan pas echt compleet zodra de band de set afsluit met “Memphis Will Be Laid To Waste”, waarbij Liferuiner-frontman Jonny O’Callaghan ook nog enkele woorden mee komt schreeuwen. De band speelt vervolgens nog de outro van “Sun Dies, Blood Moon” opnieuw om de cirkel weer rond te maken en daarmee is het Nederlandse avontuur van Norma Jean voorlopig weer voorbij. Best jammer dat er maar zo weinig mensen aanwezig waren om dit spektakel te kunnen beleven.

Fotogalerij