“Het is best gek,” zegt de violiste, “we zijn twee tours geleden in Tilburg geweest. In een hoop andere plaatsen begonnen we in zaaltjes voor 500 personen en nu spelen we veel grotere zalen. Maar het is best cool hoor, ik weet nog dat we hier twee tours geleden waren – onze eerste Europese tour – en de zaal leek zo groot. Het was toen de grootste van de tour. Ik dacht toen echt “wow”, en dat was eerlijk gezegd misschien wel de eerste keer dat ik me echt als een rockster voelde omdat het allemaal zo groot en het publiek zo geweldig was. Het is best grappig want nu vind ik juist dat het podium zo klein is. Maar het zet alles in een perspectief, en je gaat je realiseren hoeveel je gegroeid bent. De show is bijvoorbeeld een stuk strakker, dus dat is ook fijn. Het is erg nostalgisch.”

Lindsey nam in 2010 deel aan de televisie show America’s Got Talent, vergelijkbaar met de Nederlandse variant. Het toen 23-jarige studentje verbaasde de jury door haar combinatie van dans en vioolspel over hip hop nummers, maar viel af tijdens de kwartfinales. “Je bent niet talentloos”, zeiden de juryleden, “maar wat je doet is niet goed genoeg om ermee weg te komen. In je eentje zal je geen volle zalen in Las Vegas vullen”. Vlak na haar televisieperformance werd ze aangesproken door cinematograaf Devin Graham met het verzoek om video’s te maken voor op YouTube. Gedurende 2011 en 2012 namen ze verschillende video’s op die goed ontvangen werden door het publiek, waardoor haar populariteit steeg. De video voor het nummer “Crystallize”, die in februari 2012 uitkwam, werd zelfs de achtste meest bekeken video van heel 2012 en heeft momenteel meer dan 100 miljoen views. Eind 2012 begon ze haar eerste tour door de Verenigde Staten en begin 2013 begon ze al aan haar eerste wereldtournee.

“Touren is een van mijn favoriete dingen. Ik mag in een bus wonen samen met mijn beste vrienden, en we mogen elke avond optreden. Elke avond ontmoet ik fans, die mij geweldige energie geven en die ik energie terug kan geven. Ik raak in topvorm, het is gewoon geweldig. De tour die we afgelopen zomer in de Verenigde Staten gedaan hadden was leuk, maar ik denk dat de Europese tour nog leuker is omdat we allemaal nog betere vrienden geworden zijn en we hebben meer avonturen beleefd.”

De huidige tour is ter promotie van het album Shatter Me, dat de violiste in april 2014 uitbracht. “Dit album was heel anders om te schrijven dan mijn debuutalbum, want toen wist ik bij de helft van de nummers nog niet eens dat het een album zou worden. Ik deed het gewoon en toen dacht ik “oh, het lijkt erop dat het een album wordt, oké”. Dat duurde erg lang, ik denk wel anderhalf jaar om alles te schrijven, alle nummers één voor één. Niemand wist toen nog wie ik was, dus ik moest alles op mijn eigen houtje doen. Deze keer is het anders omdat ik een deadline voor mezelf had neergezet. Ik wilde per se het album af hebben voordat ik op tour ging. Ik had ook letterlijk miljoenen subscribers die erop aan het wachten waren, dus er zat van die kant ook wel wat druk achter. Een groot gedeelte van het schrijven was gewoon erop rekenen dat ik het weer zou kunnen doen. Het was beangstigend, maar aan de andere kant ben ik er wel diep door gaan graven en ben ik mezelf gaan pushen om nieuwe dingen te doen. Je wilt natuurlijk niet hetzelfde doen, maar een nieuwe Lindsey neerzetten.

Voor Shatter Me wilde ik mijn proces om vrij te komen symboliseren. Ik heb heel veel dingen meegemaakt waardoor ik me realiseerde hoe vast ik zat – niet door anderen, maar vooral door mezelf. Ik had een muur om mezelf heen gebouwd en ik wist niet eens meer wie ik zelf was. De nummers schetsen een beeld van mijn zelf-ontdekking en mijn vrijkomen; het nummer “Shatter Me” bijvoorbeeld gaat over het overwinnen van mijn anorexia, en leren dat ik weer gelukkig wilde zijn. Ik wilde niet meer koud en bevroren zijn, maar warm en levendig vanbinnen.”

De avond in de 013 wordt geopend door de Amerikaanse a capella zanger/DJ/producer Mike Tompkins. De stemkunstenaar staat op het randje van de stage met enkele elektronische apparaten. Achter hem wordt door middel van een diaprojector en een camera vertoont wat er op zijn tafel gebeurd en aan de zijkanten van de stage zijn grote schermen opgehangen waar tegelijkertijd de muziekvideo’s van de nummers die hij speelt te zien zijn. Met behulp van twee verschillende microfoons, een laptop, tientallen effecten, loop- en sampleknoppen weet Mike Tompkins er een feestje van te maken.

“Mike Thompkins is geweldig!” zegt Lindsey tijdens het interview, “we proberen graag verschillende openers met verschillende vibes voor onze show, en we willen fans ook een extra ervaring meegeven. Ik vind Mike erg tof omdat hij ook artistiek gezien heel anders is. Wat hij doet, doet niemand anders. Plus, het is erg lastig om iemand te vinden voor een show zoals de onze die zo anders is. Het is dan erg leuk om iemand te hebben die ook heel apart is.”

Bij zijn binnenkomst blaast hij enkele diepe bastonen, zware kicks en vele harmonieën door zijn microfoon die hij vervolgens met zijn loopstation weet om te toveren tot grootse nummers die samen aan één stuk door de hele set vullen. Naast eigen “instrumentale” dance, dubstep en trap tracks komen er ook enkele covers en mash-ups van onder andere Katy Perry’s “Dark Horse”, Taylor Swift’s “Shake It Off” en Bastille’s “Pompeii” voorbij. Hoewel het af en toe af te vragen is hoeveel de a capella zanger daadwerkelijk zingt en hoeveel er uit zijn laptop komt, weet hij in een half uur de zaal goed warm te krijgen. Vooral zijn eigen versie van Skrillex’s “Cinema”, vol zware basdrops en vele interessante samples, waarmee hij zijn set afsluit, wordt erg goed ontvangen door het publiek. Mike Tompkins bewijst met zijn set dat hij meer potentie in zijn broekzak heeft zitten dan slechts YouTube-video’s maken.

“Ik vind het leuk om dingen samen te voegen waarvan niemand verwacht dat ze samen gaan, dus misschien heb ik wel bewust gezocht naar iets unieks om te maken. Niemand verwacht bijvoorbeeld balletdansen en vioolspelen tegelijk, of violen bij dubstep, of fantasy-kostuums dragen tijdens een optreden. Zoveel dingen in de entertainmentindustrie zijn zó vaak gedaan. Ik verras mensen liever. Ik heb er echt een hekel aan als mensen een limiet aan dingen stellen, zoals “oh, je bent een artiest, dan moet je er zo uit zien. Je speelt deze soort muziek, dan moet je je zo kleden”, nee, waarom kan ik niet gewoon terwijl iedereen het zo doet het juist helemaal anders doen? Ik hou er dus echt van om nieuwe dingen te proberen, en het lijkt erop dat het werkt.”

Na Mike Thompkins’ optreden volgt een korte pauze. Als vervolgens de lichten uitgaan, zien we dat het podium nog steeds verscholen is achter een zwart doek. Een rood licht schijnt op drummer Drew Steen, die furieus het nummer “Beyond The Veil” opent. Na een tijd verschijnt ook het silhouet van de violiste op het doek en zodra de intro van het nummer gepasseerd is, valt het doek en worden we voorgesteld aan Lindsey Stirling. Als een fee danst de violiste over het grote podium, met als oogvanger het grote ronde videoscherm dat tegen de achterkant aan geplaatst is. Aan haar zijdes zien we naast de drummer ook haar toetsenist, Jason Gaviati, verscholen achter een klein bouwwerk van stage piano’s en synthesizers. Verder wordt Lindsey vergezeld door twee zeer getalenteerde dansers.

Tussen enkele nummers door maakt Lindsey graag een babbeltje met het publiek. Voor ze het nummer “Night Vision” startte, had ze een leuke anekdote waarin ze vertelde dat ze inspiratie voor deze tour had gehaald uit een show van Lady Gaga, en hoe leuk het zou zijn om tijdens de show van outfit te veranderen. En zo geschiedde het. Tijdens haar speech kwamen de dansers naar haar toe met een felgroene outfit die tijdens de performance door middel van blacklight oplichtte. De oplichtende pakken en instrumenten zorgen voor een erg mooi beeld en samen met de uitgebreide choreografie laat het zien dat ze met haar team erg goed heeft nagedacht over hoe de show eruit moet komen te zien.

“Er is nooit één moment geweest waarbij ik dacht “laat ik eens dancemuziek combineren met de viool en balletdansen,” het was een idee dat zich ontwikkelde naarmate de tijd passeerde. Ik wilde iets nieuws proberen. Ik schrijf graag en wil graag unieke muziek schrijven. Ik wou nooit viool spelen zoals de rest het deed. Ik dacht bij mezelf “wat vind ik nou leuk?” dus ik begon te spelen in bandjes en met nummers op de radio om zo alle muziekstijlen te proberen. Uiteindelijk vond ik een stijl die ik leuk vond dus dat is wat ik nu doe. Het gebeurde gewoon. Ik zat te zoeken en dwalen en toen bleef ik hierbij plakken.”

Even later speelt de band het nummer “We Are Giants”, één van de weinige tracks met zang. Op het grote scherm dat op het podium staat verdwijnen de spectaculaire lichteffecten en verschijnt het hoofd van Dia Frampton, de gastzangeres die het nummer ook op het album meezingt. “Op het album werkte ik samen met Dia Frampton van Meg & Dia en Lzzy Hale van Halestorm. Met Dia heb ik veel samen geschreven, want ik had nog nooit eerder tekst geschreven en zij is gewoon een geweldige tekstschrijver. Ik werkte met haar samen om de nummers te schrijven en ze zong toen voor beide nummers de demo-versies in. Haar stem op de demo van “We Are Giants” was gewoon perfect dus ik kon me ook niet voorstellen dat iemand anders het zou gaan zingen dan Dia. Voor “Shatter Me” wilde ik een hard rock zangeres, iemand die gewoon flink kon uithalen. Ik was op zoek naar zangeressen en toen ik Lzzy’s stem voor het eerst hoorde, wist ik gewoon dat ze perfect was. Mijn management nam toen contact op met de hare en ze zei gelukkig “ja”, dus dat was geweldig. Ze zijn geweldig.” Lindsey Stirling en haar compagnie weet de stem van Dia mooi te betrekken bij hun live show. Wel geeft het een vreemd gevoel, aangezien de focus van de show op het moment ligt bij de stem van iemand die zelf niet aanwezig is.

Na de uitvoering van “We Are Giants” verlaat het gehele gezelschap het podium. De lichten gaan uit en op de schermen zijn schattige beelden te zien van Lindsey’s jeugd, die bij het publiek zorgen voor veel gelach en awwww’s. Ondertussen geeft de technische crew in het duister het hele podium een metamorfose. Zodra de lichten weer langzaam aan gaan loopt de violiste al spelend in haar eentje het podium op. Op de vers geplaatste LED-schermen zijn 8-bit plaatjes van Link te zien terwijl Lindsey een prachtige medley van nummers uit de Zelda-spellen speelt. Als Lindsey’s bandgenoten na het nummer weer terug op het podium komen, geeft ze een korte speech waarin ze hen bedankt voor de samenwerkingen door de afgelopen jaren. Vervolgens speelt ze een akoestische versie, met Jason op de piano en Drew op de cajon, van haar nummer “Transcendence”. De prachtige melodieën komen erg goed tot hun recht zonder de heftige elektronische dance achtergronden.

Om haar set af te sluiten speelt de violiste nog haar single “Shatter Me”, die ze opgenomen heeft samen met Halestorm frontvrouw Lzzy Hale. Op het scherm wordt, net als bij “We Are Giants”, beeldmateriaal van de gastzangeres te zien. Net als bij “All Of Me” zingt het publiek luidkeels mee. Als de violiste vervolgens het podium verlaat begint het publiek direct onder luid gejoel en applaus te vragen om een toegift. Lang hoeven we niet te wachten, want al snel komt het team terug om de set definitief af te sluiten met “Stars Align”. Tijdens dit laatste nummer gaan de voetjes overal door het publiek letterlijk van de grond. Na deze strakke performance en een hele grote uitgebreide show is het dan ook echt afgelopen en met een buiging verlaten Lindsey Stirling en haar team het Tilburgse podium.

In de toekomst kunnen we nog veel dingen van haar verwachten. Maar wat precies? “Ik heb nog heel veel dingen die ik zou willen bereiken. Zo zou ik nog wel heel graag een Grammy willen winnen en ik wil ook nog graag een keer in een film spelen of de soundtrack ervoor schrijven. Of een arenatour kunnen doen. Maar mijn grootste doelen heb ik eigenlijk al bereikt. Ik wil mensen raken met mijn muziek zodat het iets voor ze betekent en het ze kan helpen, en dat heb ik eigenlijk al bereikt. Het is geweldig als mensen naar me toekomen en me vertellen hoeveel mijn muziek voor ze betekent. Dat was mijn grote doel, om mijn muziek te laten horen en te laten delen. Nu kan ik eeuwig doorgaan met het bedenken van nieuwe doelen, er zijn zoveel dingen die ik zou kunnen en willen doen.

Voordat ik dat succes had, was ik al aan het proberen om een muzikant te worden en een weg te vinden binnen de muziekindustrie. Ik speelde op veel bruiloften en in scholen, soms halen scholen mensen naar binnen om te spelen op hun campussen dus dan stond ik daar vlak naast de lunchende mensen mijn oude viool te bespelen. Ik speelde dus veel van die informele dingen. En het is een erg ondankbare taak, want je staat daar dan te spelen terwijl er niemand echt naar luistert. Aan het einde van de dag krijg je dan gelukkig je loonstrookje en heb je weer iets om te eten, en je kunt je muziek spelen, maar het is best lastig omdat het niemand interesseert. Die ervaringen maken me nu wel dankbaar voor wat ik nu heb. Ik weet dat ik in mijn auto of op vliegvelden heb moeten slapen omdat ik me geen hotelkamer kon veroorloven. Het is gewoon gek en daardoor waardeer ik wat ik nu heb zo erg. Nu heb ik bijvoorbeeld een bus en een crew. Ik sta er niet meer alleen voor, ze doen het samen met mij. Die ervaringen maken je sterker.”