Jera On Air 2025 Donderdag Review: Geen warming-up, maar vol gas!

Het voelt alsof het jaar nog maar net is begonnen, maar na twaalf maanden wachten mocht Jera On Air eindelijk weer de poorten openen voor de 31ste editie. Met een line-up die z’n weerga niet kent met onder andere Bullet For My Valentine, (ex-)Sex Pistols, While She Sleeps, Knocked Loose en Turnstile bewees het festival opnieuw waarom dit hét festival is voor liefhebbers van punk, hardcore en metalcore. Na het grootschalige jubileum van vorig jaar, waarbij Jera haar 30e verjaardag vierde met een extra festivaldag lag de lat hoog. Maar ook dit jaar opende het festival met een knal: drie dagen lang werden bezoekers ondergedompeld in een weekend van moshpits, crowdsurfers, kleine regenbuien maar vooral veel zonnestralen! Oftewel: alles wat Jera On Air tot zo’n geliefd zomerfestival maakt.

De donderdag verliep zoals we dat inmiddels van Jera On Air gewend zijn: vanaf de vroege ochtend kwamen de eerste bezoekers het terrein op, klaar om hun tent op te zetten voordat de voorspelde regenbuien zouden beginnen. Sommigen waren goed voorbereid en hadden hun plek op de camping snel ingericht. Anderen hadden minder geluk: natgeregend en bepakt met tassen, tenten en kratten liepen ze richting hun kampeerplek. Maar allemaal met hetzelfde doel: er een mooi weekend van maken.

Het festival ging van start op de Hawk Stage met de Nederlandse emo/pop-punk band Bony Macaroni. Ondanks het vroege tijdstip stond de tent al goed vol. De sfeer was warm en de energie zat er meteen goed in, een sterke opener van eigen bodem. Kort daarna werd de Vulture Stage overgenomen door het Britse South Arcade, dat met hun nostalgische 2000’s sound langzaam maar enthousiast de tent wist te vullen. De band stond eerder dit jaar nog als support van Bilmuri in een uitverkocht TivoliVredenburg en bewees ook hier waarom ze steeds meer terrein winnen.

Richting de Eagle Stage was het vervolgens tijd voor de Sloveense band Within Destruction, die het publiek onderdompelde in hun mix van brute metal en Japanse invloeden. Met visuals die rechtstreeks uit anime’s kwamen en veel nummers van hun nieuwste album ‘’Animetal’’, hielden ze de aandacht van begin tot eind vast. Ondertussen begon op de Vulture Stage Hot Milk aan hun set. Afkomstig uit Manchester en geladen met een reeks catchy nummers, wisten zij al tijdens het eerste nummer de eerste pit te openen. De energie bleef stijgen, en tegen het einde werd zangeres Hannah Mee op de schouders van een fan door de tent gedragen. Een van die sets waarvan je denkt: dit had best wat langer mogen duren.

Op dezelfde stage nam daarna Kim Dracula het stokje over, en wie dacht dat het niet chaotischer kon, kwam bedrogen uit. Hun optreden was een explosieve mix van metal, rap, theater en totale over-the-top visuals. Niet ieders smaak, maar zonder twijfel onvergetelijk. Polaris zorgde daarna op de Eagle Stage voor pure kracht en intensiteit. Vanaf de eerste noot was het één grote pit en crowd-surf feest, met publieksfavorieten als “Nightmare”, “Dissipate” en “Lucid”. Hoewel de set voor de kenner wat voorspelbaar aanvoelde, leek het publiek niets te deren.

Een absoluut hoogtepunt van de dag volgde in de Hawk Tent, waar Trophy Eyes een intense en emotionele show neerzette. De combinatie van hun oprechte teksten en krachtige performance zorgde voor kippenvelmomenten. De set voelde veel te kort aan, precies omdat het publiek zo diep werd meegesleept. Van stagedivers tot tranen in de ogen, dit optreden raakte duidelijk een snaar. Op de Eagle Stage werd het enthousiasme nog eens extra aangewakkerd door Motionless In White. De band leverde een strakke set af met sterke visuals, en het publiek beloonde hen met een massale wall of death tijdens “Slaughterhouse”. Hoewel de setlist weinig verrassingen kende, zat het optreden technisch goed in elkaar en was de respons vanuit het publiek ongekend luid. 

Een grote verrassing van de dag kwam uit Los Angeles: FIDLAR maakte hun Jera On Air-debuut en deed dat met een knal. Deze punkband is absoluut niet vies van een feestje, of het nu om een headline show of een festival optreden gaat. Met nummers als “Sober”, “By Myself” en “Sand On The Beach” bliezen ze het dak van de Buzzard Stage er letterlijk af. De sfeer was uitzinnig, en als Jera On Air ze ooit terughaalt, zou deze band zomaar kunnen doorgroeien tot een van de nieuwere headliners!

Als afsluiter van de donderdag stond Bullet For My Valentine op de Eagle Stage. Ter ere van het twintigjarig bestaan van hun debuutalbum The Poison werd deze klassieker integraal gespeeld. Waar aanvankelijk twijfels waren over hun rol als headliner, werden die al snel weggevaagd door de kracht van de uitvoering. Tijdens “Tears Don’t Fall”, ingezet door zanger Matthew Tuck met enkel zijn gitaar, leek het publiek bijna over het geluid van de speakers heen te zingen. Een krachtig moment van nostalgie en verbondenheid, waarbij de band liet zien het nog altijd helemaal te hebben.

Ondanks de volle agenda wisten we ook nog even langs te gaan bij de bekende vrienden van Emo Night Mainland. Zij gebruikten vanaf het begin van de dag de Raven Stage om zowel klassieke als nieuwe emo-nummers te draaien, van Bring Me The Horizon tot Sum 41, er was voor ieder wat wils. Hoewel de DJ’s normaal vooral ’s avonds tot vroeg in de ochtend in clubs draaien, merkten we dat de tent tegen het einde van de avond voller en voller werd. Misschien een idee om deze populaire act in de toekomst later te programmeren of zelfs als afterparty, voor wie na een hele dag festival nog steeds niet uitgefeest is!

De donderdag van Jera On Air bewees opnieuw waarom dit festival tot de absolute top behoort binnen de Europese alternatieve scene. Van opkomende acts tot gevestigde namen: elke band bracht iets eigens mee, of dat nu rauwe energie, muzikale finesse of emotionele diepgang was. De aftrap met sterke Nederlandse en Britse talenten zorgde voor een energieke start, waarna de dag steeds intenser werd, met moshpits, meezingers en tranentrekkers als vaste ingrediënten. Bands als Trophy Eyes, FIDLAR en Polaris brachten ieder op hun eigen manier een publiek volledig in beweging, terwijl headliner Bullet For My Valentine het publiek mee terug nam naar een bepalend moment in de alternatieve muziekgeschiedenis met hun debuutalbum The Poison. Toch waren het niet alleen de grote namen die indruk maakten; ook kleinere acts en verrassingen zoals South Arcade of de beleving bij de mensen van Emo Night Mainland zorgden voor leuke momenten. Het festivalterrein voelde levendig, verbonden en vol verwachting. En hoewel de dag lang en vol was, leek niemand er genoeg van te krijgen. Als dit slechts dag één is, dan voelt het alsof we ons midden in iets bijzonders bevinden. Jera On Air heeft met deze donderdag een toon gezet die lastig te overtreffen zal zijn, maar als we het festival een beetje kennen, weten we: het beste moet nog komen…

Foto’s: Liza van de Ven