Underoath speelt moeiteloos heel “They’re Only Chasing Safety” in de Melkweg

Op de toch wat regenachtige maandagavond van 19 juni stond Underoath in de oude zaal van de Amsterdamse Melkweg. De line up werd compleet gemaakt door het Amerikaanse Until I Wake.

De avond wordt geopend door Until I Wake die direct aan het publiek vragen om te bewegen. Een gewaagde maar wel een succesvolle zet gezien er toch wat beweging in het midden van de zaal te zien is.

Een aantal nummers in hun set vertelt zanger Justin Smith dat dit de eerste keer is dat de band op tour is door Europa en dat ze Underoath en het publiek erg dankbaar zijn voor de kans die hun gegeven is. De band speelt één van hun bekendste nummers “Octane” en terwijl de gitaristen headbangen op de muziek, loopt Smith heen en weer op het podium wat bijna te klein is voor de hele band. Gelukkig kan Smith zijn weg goed vinden en staat hij consequent stil om zijn screams met passie uit te voeren.

De band is aanstekelijk en menig hoofd in de zaal beweegt mee op de muziek. Wanneer de zanger vraagt om een pit voor “Sinking Under” wordt zijn vraag met succes en beweging in de zaal beantwoord. Vervolgens pakt Smith een moment om het publiek uit te leggen dat hij het podium wat ze vandaag letterlijk hebben zou willen gebruiken om het publiek meer zelfliefde en zelfvertrouwen om de donkere buitenwereld aan te kunnen bij te brengen. Hij geeft aan zelf sociale angst te hebben en dat hij daar ook vandaag last van heeft. Ze spelen “Nightmares” en eindigen hun set met een wall of death. Degenen die snakken naar meer van deze band hebben geluk, de band staat op 27 april in het voorprogramma van Catch Your Breath in Tivoli Utrecht. Tickets zijn hier verkrijgbaar.
 

Dat de zaal zin had in Underoath was te merken aan het luide geschreeuw toen het logo van de band verscheen op de schermen. Het duurde niet lang voordat de band één voor één opkwam en de eerste klanken van het eerste nummer van het album “They’re Only Chasing Safety” te horen waren.

Het enthousiasme in de zaal werd niet gedempt en tijdens het tweede nummer “A Boy Brushed Red Living in Black and White” is er een heuse pit aan de gang en zijn de  eerste crowdsurfers én zelfs een aantal stagedivers te zien.

Het duurt niet lang voordat zanger Spencer Chamberlain de zaal wijst op de lege plek van de toetsenist en legt uit dat Chris er deze tour niet bij is wegens persoonlijke omstandigheden. Onder luid gejuich en geklap maakt de zaal duidelijk dat de keuze wordt gerespecteerd en dat er minimaal net zo hard, al niet extra hard meegezongen zal worden deze avond.

Het volume van de zaal neemt enkel af wanneer de band het album afsluit met een akoestische versie van “Some Will Seek Forgiveness, Others Escape”. Een mooie rustige afsluiter waarbij het publiek direct na het einde de energie weer oppakt en nog even losgaat bij een aantal fan favourites waaronder “In Regards to Myself” en “Hallelujah”.

De avond wordt afgesloten met de klassieker “Writing on the Walls” maar niet voordat frontman Spencer Chamberlain de zaal toespreekt met de informatie dat de band de master tapes van hun nieuwste album binnen heeft gekregen en dat dat album toch echt onderweg is om uitgebracht te worden. Dat is nog eens afsluiter.