Pierce the Veil heeft voor ieder wat wils in 013.

Op de zaterdagavond van 30 maart stond Pierce the Veil met hun “The Jaws Of Life” tour in een uitverkochte 013. De line-up werd compleet gemaakt door de openers Dayseeker en Holding Absence.

De avond werd geopend door de Welshe post-hardcore mannen in Holding Absence die de avond begonnen met hun wel bekende “Like a Shadow”. Dat het nummer in ieder geval bij een deel van het publiek bekend was, was direct te horen en er werd luidkeels meegezongen.

Het opvolgende nummer, “Gravity”, maakte een circle pit los nog voordat zang Lucas Woodland erom hoefde te vragen. Dat er een lading fans in de zaal was, was duidelijk. Het enthousiasme was wederzijds en binnen no time sloten andere fans zich aan bij de door de frontman genoemde ‘circle pit soldiers’. De rest van de setlist is gevuld met de voor menig fan bekende high kicks van de zanger en er verschijnen zelfs een aantal crowdsurfers uit de pit tijdens de laatste twee nummers.

Het laatste nummer “Afterlife” werd luidkeels meegezongen en de keuze om met zo veel energie te eindigen is meteen duidelijk. Zowel de loyale oudere fans als nieuwere fans die hun mogelijk meest bekende nummer vrolijk meezongen laten weten dat deze eerste opwarmer hun taak ruimschoots heeft volbracht en het is bijna jammer dat ze maar een half uur op het podium stonden. Gebaseerd op het luide gejuich vanuit de zaal snakte ook menig bezoeker naar meer en er lijkt weinig twijfel te zijn dat deze band nog een keer als headliner terug zou komen in deze zaal.

De volgende band die het podium betreed, is de Amerikaanse Dayseeker. Ze beginnen de avond met het stevige nummer “Gates of Ivory” waarvan het opwekkende effect wegvalt doordat het geluid niet helemaal prima klinkt. Het publiek leek het snel te vergeven en menig bezoeker zong dan ook de refreinen van de volgende nummers “Dreamstate”, “Crooked Soul” en “Burial Plot” luidkeels mee.

De zanger Rory Rodriguez luidt het volgende nummer “Homesick” in met een kleine speech over dat de band bekend staat om hun trieste muziek en dat dit hun poging tot het schrijven van een vrolijk nummer is. Of het écht een vrolijk nummer is, is aan de luisteraars zelf, maar het publiek zegt lekker mee en er kan moeilijk ontkent worden dat ook deze opener de sfeer in de zaal omhoog heeft gehaald.

Rond het einde van de setlist, speelt de zanger Rory samen met eerder op het podium springende Lucas van de eerste band, een akoestische versie van hun nummer “Starving to Be Empty”. Een deel van de zaal is duidelijk geraakt en er is wat emotie te voelen. Een ander deel van de zaal is aanzienlijk minder geraakt en er zijn wat gesprekken gaande. Misschien is het onderdeel van de zogeheten “Dutch disease” die ook in deze zaal met veelal (hele) jonge mensen is gevuld, misschien is het onderdeel van het gebrek aan concertervaring in de zaal. Op de uitvoering valt echter niets aan te maken en het laat het hart van deze recensent alleen maar sneller kloppen voor het akoestische album “Replica” waar onder andere dit nummer met Woodland op staat wat verschijnt op 19 april. Het lijkt de band niets te doen en wanneer het tijd is om af te sluiten met het emotionele “Neon Grave” inclusief de energieke gruntuithaal en mini breakdown aan het eind. Met zo’n einde moet het publiek wel opgewarmd zijn en is het bijna jammer dat de set ‘maar’ 45 minuten duurde. Het snakte in ieder naar meer.

Dat de zaal zin had in de headliner werd gelijk duidelijk toen de zaal luidkeels begon te schreeuwen toen enkel de lichten uit gingen en er nog geen geluid te horen was. Het opgewarmde publiek werd verwelkomd met groen licht in de stijl van het meest recente album en de beginklanken van het nieuwe nummer “Death of an Executioner” samen met de klanken van afgaande confettikanonnen. Meteen barst het publiek enthousiast en ook het volgende oudere nummer “Caraphernelia” wordt luidkeels meegezongen. Het hogere tempo van het nummer zorgt voor het nodige gespring in de zaal.

Wanneer de setlist belandt bij het rustigere deel met een cover van Radiohead’s “Karma Police” en het nieuwere “Pass the Nirvana” kan de zaal even uitrusten terwijl er luidkeels wordt meegezongen. Het volgende nummer “A Match Into Water” laat de zaal weer volop springen. Dat het publiek toegewijd is, is duidelijk en als er vervolgens een meid genaamd “Cameron” naar voren wordt geroepen tijdens “Hold On Till May” wordt door de band duidelijk gemaakt dat de toewijding niet onopgemerkt is. De fan wordt uitbundig bedankt voor het luidkeels meezingen van ieder nummer en mag als klap op de vuurpijl krijgt ze de vuurrode gitaar van frontman Vic Fuentes cadeau. Terwijl ze hem in ontvangst neemt, schiet er knalgele confetti de zaal in.

De hit “Bulletproof Love” kon natuurlijk niet ontbreken op de setlist en deze werd in een nieuw jasje op akoestische wijze uitgevoerd. Het is een mooie uitvoering, maar misschien niet het beste idee om (wederom) het tempo omlaag te brengen. Het tempo wordt al snel weer opgepikt door het volgende nummer “May These Noises Startle You in Your Sleep Tonight” en blijft hoog tot er wordt afgesloten met de rustigere titeltrack van hun album “The Jaws of Life”. Ook dit nummer werd luid en duidelijk meegezongen door het publiek.

De roep voor een encore was luid en duidelijk en werd beantwoord door de stevige “Besitos” en welbekende “King for a Day”. Er was nog een laatste kans voor het publiek om volledig los te gaan en dat werd gedaan door middel van gezang, gespring en gecrowdsurf. Niet iedere crowdsurfer maakt hun weg even soepel naar de barricade, wellicht is dat een teken van het gebrek aan concertervaring van het veelal jonge publiek. Als de hoeveelheid energie en enthousiasme van de avond een teken is voor de toekomst, is er weinig twijfel dat dit publiek vanzelf (veel) meer concertervaring op zal doen.

Fotogalerij Pierce the Veil in 013. Fotograaf: Liza van der Ven.