Him in 013

HIM blies gisteren zijn laatste Nederlandse adem uit. Nog één kans om de uitvinders van ‘love metal’ te aanschouwen.

Biters bijt het spits af met een stevige lading retrorock. Het is alsof je alle rock ’n roll clichés uit de jaren ’70 en ’80 door elkaar mengt. De muziek klinkt als een mengsel van glamrock en heavy metal, inclusief de opzichtelijke en ietwat potsierlijke solo’s die een eeuwigheid lijken te duren. Ze zien er uit alsof rechtstreeks uit die decennia zijn getransporteerd met hun ontplofte kapsels, de colberts met buttons en de net iets te strakke broeken. Bij dit beeld kunnen de corny grappen niet ontbreken; als de band het publiek voor de zoveelste keer wilt mee laten klappen, begint frontman Tuk Smit – die zo zou door kunnen gaan voor een jonge Tom Petty – de niet-klappers aan te wijzen: “Hey you with the blue hair, clap, you sexy smurf.” De hele act is zo kitsch dat het leuk wordt. Originaliteit is ver te zoeken, maar dat lijkt hier ook niet de bedoeling. Deze band viert de klassieke rock op een verdomt vermakelijke manier. Een manier die dit publiek lijkt te zinnen.

We gaan met de tijdmachine van 1975 naar 2017, het laatste jaar van HIM zijn bestaan. Deze avond is echt voor de fans. Alle hits worden gespeeld. Frontman Ville Vallo lijkt er in eerste instantie maar weinig zin in te hebben. De zanger blijft maar met zijn microfoon gooien en houdt zich het eerste halfuur richting zijn bandleden gericht. Dan blijkt dat de microfoon kuren heeft. Tot drie keer toe plaagt een slechte microfoon de zanger. Als de technische problemen verleden tijd zijn, richt hij zich tot zijn fans, die hem na twintig jaar nog steeds om meer leuk lijken te vinden dan zijn krachtige strot. Bh’s worden het podium opgeworpen. Vallo lijkt er de lol wel van in te zien, als hij een glitter-bh voordoet en bassist Mikko Paananen het stuk ondergoed betast. De band krijgt behalve bh’s ook hartjes tot zich gericht. “Buried By Love”, zou je kunnen zeggen. Vanavond is letterlijk de “Funeral Of Hearts”. Terechte liefde voor een van de meest succesvolste Finse bands ooit. Het is een afscheid van meer dan twintig jaar aan hits. Een uitverkocht 013 huilt de nummers van zijn favoriete band voor de laatste keer mee. Na het zien van dit optreden is het niet voor te stellen dat ‘de vonk er niet meer was’, zoals Valo dit jaar nog verklaarde. Laten we hopen dat het ooit weer gaat vonken en het HIM-vuur zich weer zal uitspreiden over de wereld.