White Lies in De Oosterpoort

Afgelopen dinsdag stonden de uit London afkomstige mannen van White Lies in Groningen. In oktober van het afgelopen jaar bracht de band hun nieuwste album Friends uit waardoor een tour niet uit kon blijven. Met vier gigs in ons kleine land zit het met de populariteit wel goed.

In het voorprogramma vanavond staat de Britse band Anteros. Volgens de band zelf maken ze bitter dream pop.  Het viertal dat ook afkomstig is uit London heeft te maken met een dramatische geluidsman. Het geluid staat veel te hard en is erg schel waardoor de band verdwijnt in de muur van geluid. Jammer, want zangeres Laura Hayden probeert het echt wel. Ze huppelt over het podium als een jongere versie van Debbie Harry van Blondie. Helaas oogt de rest van de band vrij statisch waardoor het geheel niet helemaal overkomt. Wanneer de band tijdens de laatste twee nummers een versnelling hoger schakelt wordt de aandacht van het publiek wel gepakt.

Even later is het tijd voor White Lies. Geen intro of poespas. De heren lopen als kwartet naar hun instrumenten en zetten de openingstrack van Friends in. “Take It Out On Me” laat de nieuwe sound van de band horen waarbij de nadruk meer ligt op het gebruik van synthesizers dan voorheen. De synthpop en new wave uit de jaren 80 zijn duidelijke inspiratiebronnen. Dat is wel even wennen, want voorheen lag de nadruk meer op de gitaren met toetsen als onderliggende basis. De indie post-punk is door de heren in een nieuw jasje gegoten. Desalniettemin is de band onwijs populair geworden in de alternatieve indiescene naast bands als Joy Division, Interpol en Editors. Ook zijn ze een graag geziene gast op de grotere festival als Rock Werchter en Glastonburry

Met “To Lose My Life” laat de band hun melancholische sound horen waarin de stem van zanger Harry McVeigh perfect naar voren zou moeten komen. De hoge uithalen naast de lage tonen pakken op hun platen geweldig uit. Vanavond komt de zanger niet goed uit de verf. Vaak komt hij niet boven, het wederom slechte, geluid uit. Verder zingt hij bij tijden ronduit vals en dat wordt op den duur storend. Misschien heeft de beste man een matige dag of is hij niet helemaal fit. Helaas pakt de rest van de band ook niet heel positief uit. De technisch perfect spelende bassist Charles Cave staat er wel enorm statisch bij net als de tour toetsenist. Drummer Jack Brown slaat zich kranig door de set heen, maar kan het geheel ook niet dragen wanneer de frontman zijn dag niet heeft.

De niet uitverkochte zaal komt daarom niet helemaal los deze dinsdagavond. Bij de hit “Farewell to the Fairground” probeert het publiek het wel, maar blijft het wat mat. Pas tegen het einde van de set komt de band wat meer tot leven met tracks als “Death”, “Big T.V.” en afsluiter “Bigger Than Us” waarmee ze laten zien en horen dat ze toch wel wat kunnen. Het is dan ook erg zonde dat de gehele show niet op deze manier gebracht kon worden vanavond. Daardoor weet White Lies helaas niet te overtuigen.