Het is zondag 11 december, het is koud, de treinen rijden stom, maar het maakt allemaal niks uit want deze zondag staat in het teken van The Amity Affliction. De populaire post-hardcore/metalcore band is helemaal vanuit Australië overgevlogen om enkele weken door Europa te touren met hun goede mede-Australiërs van Northlane en de Amerikaanse hardheden van Stray From The Path en Wage War. Hoewel het niet in de grote zaal van de Melkweg is, en het niet eens is uitverkocht, is er toch erg veel publiek op deze line-up afgekomen.

Beginnend om 7 uur al met de heren van Wage War die het spits mogen afbijten. Het vijftal is nog een vrij nieuwe band, met slechts één album achter hun naam, maar wel zijn er al een handjevol fans in de zaal te vinden die de teksten weten mee te zingen. De muziek van de band doet erg denken aan bands als Beartooth met een extra dosis aan breakdowns, met harde tracks zoals “Alive” en wat melodischere nummers als “Youngblood”. Hier en daar zijn de gitaristen een beetje sloppy, wat extra hoorbaar is omdat de zang totaal niet te horen is vooraan in de zaal. Ondanks dit minpuntje heeft de band toch een goed visitekaartje afgegeven tijdens hun eerste show hier in Amsterdam.

De volgende band, Stray From The Path, is alles behalve nieuw. Een van ’s werelds hardste en meest directe bands gaat met een flinke bak aan live ervaring voor het eerst het podium van de Melkweg op. Met hun harde Rage Against The Machine-achtige hardcore blazen ze het publiek weg zodra “Outbreak” uit hun versterkers komt. Veel politieke onderwerpen komen aan bod in nummers als beide versies van “Badge & A Bullet” en de lekker controversiële “D.I.E.P.I.G.”. Maar waar Stray From The Path echt in uitblinkt, is in het opwarmen van het publiek. Voorafgaand aan “Negative And Violent” vraagt frontman Drew York om heel specifiek “25 crowdsurfers en 25 stagedivers” – een getal dat zwaar overschreden wordt door het Amsterdamse publiek. Meer politieke onvrede wordt er nog uitgeschreeuwd tijdens het dikke half uurtje dat veel te kort leek.

De korte adempauze na Stray From The Path wordt vervolgd door de Australische heren van Northlane, die eerder dit jaar nog aan de andere kant van het gebouw speelden tijdens het Impericon Festival. Echter merken we meteen bij het eerste nummer van de set, “Rot”, dat er iets niet helemaal goed is. Het geluid staat bizar slecht afgesteld en de vocalen van frontman Marcus Bridge zijn vooraan in de zaal nauwelijks te verstaan. Ook staat het volume van de verschillende gitaarpartijen niet overal even gelijk, waardoor de mooie texturen die Northlane uniek maken niet goed tot zijn recht komen. Voor de echte old-school Northlane-fan zal dit niet zoveel uitmaken, want de keuzes in de setlist zorgen ervoor dat het water uit de mond loopt bij de hardcore Northlane-brigade. “Dispossession” en “Transcending Dimensions” van Discoveries en onder andere “Aspire”, “Worldeater” en “Masquerade” (met Drew van Stray From The Path!) van Singularity komen allemaal voorbij. Degenen in de moshpits slikken dit als zoete koek, maar voor de casual fan zorgt het slechte geluid ervoor dat dit ver van Northlane’s beste show hier in Nederland was.

Last but not least is het tijd voor The Amity Affliction. De heren hebben het afgelopen jaar hard gewerkt om hun nieuwste album This Could Be Heartbreak uit te kunnen brengen, en met leadsingle “I Bring The Weather With Me” laten de Australiërs horen dat hun harde werk niet voor niets is geweest. Gelukkig voor de band staat het geluid deze keer iets beter afgesteld, waardoor we met alle helderheid mee kunnen zingen met de nieuwe tracks en oudere nummers zoals de emotionele “Open Letter”. Op “Open Letter” na bestaat de gehele setlist uit tracks van de laatste twee albums. Sterker nog, op de originele setlist is te zien dat “I Hate Hartley”, “Youngblood” en “Chasing Ghosts” allemaal gespeeld zouden worden, maar de band heeft besloten deze niet te spelen. Een klein beetje jammer voor de wat oudere The Amity Affliction-fans. Tracks als “Lost & Fading” en “Death’s Hand” zorgen er echter voor dat er geen gebrek aan pits en meespringmomenten hoeft te zijn.

Halverwege de set zorgt de band voor wat rust door hun gevoelige ballad “All Fucked Up” te spelen, waarbij de akoestische gitaar uit de kast wordt getrokken. Bassist en clean zanger Ahren Stringer laat hierbij duidelijk horen waar The Amity Affliction zijn charmes vandaan haalt, terwijl frontman Joel Birch een stapje terug neemt van zijn intense screams. De harde breakdowns en vele screams komen later in de set terug, met als een van de hoogtepunten “Fight My Regret”, de laatste track voorafgaand aan de toegift. Omdat het concert tot bijna 11 uur duurt, en de NS besloten heeft zijn dienstregeling net vandaag te veranderen, blijft helaas niet iedereen plakken tot het einde van de set. Pas daar begint de fun eigenlijk pas echt. Tijdens “Pittsburgh” klimt de eerste fan het podium op om zich te wagen aan een stagedive, en zodra het eerste schaap over het hek is volgen er meer. Tegen het einde van “Don’t Lean On Me” staat het podium zó vol met fans dat er nauwelijks meer ruimte is om te stagediven. De band, die normaal bijna alleen maar arena shows of shows met hekken speelt, kan hier erg duidelijk wel van genieten. Met grote glimlachen op hun gezichten spelen ze de laatste tracks van de set. Met “This Could Be Heartbreak” is de cirkel rond en kunnen wij ook met een glimlach terugkijken op een volle avond met flink wat herrie en flink wat plezier.

Fotogalerij