Op de regenachtige maandag 14 november keert Panic! At The Disco terug naar Amsterdam voor een show in de Heineken Music Hall. De band, bestaande uit frontman Brendon Urie met live een aantal ingehuurde muzikanten, bracht begin dit jaar het album ‘Death Of A Bachelor’ uit en was nog geen half jaar geleden te zien in een stijf uitverkochte Melkweg. Benieuwd hoe de band het in een zaal met een meer dan drie keer zo grote capaciteit doet? Lees ons verslag hieronder.

Gedurende de hele Europese tour worden Urie en consorten vergezeld door de Australische synth-popband Tigertown. Het viertal bracht een aantal weken geleden de EP ‘Papernote’ met daarop drie nieuwe nummers en een remix van de titeltrack uit. De rustig in het gehoor liggende muziek klinkt vanaf 20:00 de dan al flink gevulde Heineken Music Hall door, maar lijkt weinig indruk te maken. De show werd voornamelijk gedragen door de grote setting en de energieke zangeres Charlie Collins, die echter helaas niet altijd even zuiver van stem was. Hoewel de band vast en zeker potentie heeft, komen ze in het voorprogramma van een band als deze niet tot hun recht.

Het is klokslag 21:00 wanneer de lichten uitgaan en Panic! At The Disco tijdens Dick Dale’s “Misirlou” op het podium verschijnt. Brendon Urie wordt begeleid door een bassist, gitarist en drummer, en heeft ook een driekoppige blaassectie meegenomen. Het intro loopt soepel over in “Don’t Threaten Me With A Good Time” en hiermee is de toon voor vanavond gelijk gezet. De setlist grijpt met onder meer “Time To Dance” en “The Ballad Of Mona Lisa” terug naar ouder materiaal, voordat de zaal tijdens “Emperor’s New Clothing” volgeschoten wordt met confetti. De combinatie van de uitgebreide lichtshow en de charismatische frontman, die er regelmatig indrukwekkende uithalen uitgooit, zorgt voor een hoog show gehalte. Dit wordt naar een hoger niveau getild wanneer Urie tijdens het nummer “Crazy=Genius” achter een drumstel klimt en een twee minuten durende drumsolo ten gehore brengt.

Kort daarna richt hij zich even tot het publiek en kondigt hij het volgende nummer aan. “We’re going to play a song that I wish Panic! would’ve written but unfortunately did not,” zegt de zanger voor hij “Bohemian Rhapsody” instart op de piano. Zoals het origineel verliest ook deze cover zijn ….. niet en het hele publiek zingt uit volle borst mee. Dit blijft onveranderd tijdens de daarop volgende “Death Of A Bachelor” en “LA Devotee”, waarna de band hun reguliere set eindigt en het podium verlaat. Wanneer de band na een korte pauze terugkomt, wordt de show compleet gemaakt met doorbraaksingle “I Write Sins Not Tragedies” en het aan ex-drummer Spencer Smith opgedragen “This Is Gospel”.

Voor hen die nog wel een biertje lusten en een trein later kunnen pakken, wordt in de beatbox na het concert nog een after show verzorgd door  The Overslept. De Hilversumse poppunkband is duidelijk nog niet bij iedereen bekend, maar houdt de sfeer er met hun cover van Busted’s “Year 3000” zeker in. De band heeft naast een splinternieuw nummer ook tracks als “Memory Lane” en “Everything Must Go” op de setlist staan. Met hun strakke show, oprecht enthousiaste interactie en dansbare nummers zorgt het viertal voor een geslaagd einde van de avond en kunnen ook de laatste bezoekers tevreden naar huis.