Interview: Protest The Hero

Ongeveer een week geleden stonden de heren van de Canadese band Protest The Hero samen met Between The Buried And Me in de Oude Zaal van de Melkweg voor een avond vol epische progressieve metal. Voordat de show begon, spraken we af met gitarist en mede-oprichter Tim Millar voor een interview. Zodra hij terug is van zijn hardlooprondje door Amsterdam neemt hij de tijd om samen met ons op een bankje vlak buiten de Melkweg kort te praten over de vele fietsers, alle kazen, het Vondelpark en al het andere wat Amsterdam te bieden heeft.

DutchScene: Jullie zijn als band al veel vaker hier naar Nederland geweest. Wat trekt jullie aan om hier te komen?

Tim Millar: Het is zeker een unieke plek in Europa. Helaas als we hier zijn spelen we maar één show, want het is maar een klein land, en we zien dat waar we ook spelen dat er altijd mensen vanuit het hele land komen. Het maakt niet zo heel veel uit waar we spelen, want we zien altijd ongeveer hetzelfde publiek, maar het is heel fijn om weer terug te zijn in Amsterdam. Ik denk dat de laatste keer dat we hier waren in 2009 was, dus het werd zeker weer eens tijd! Het is leuk om terug te zijn in het hart van Holland.

Vandaag is ook jullie laatste dag op tournee met Between The Buried And Me, hoe is het geweest om samen met ze op pad te zijn?

Het is leuk! Ik ben opgegroeid met hun muziek en ik kan me nog goed hun eerste paar albums herinneren. Het is leuk om te zien dat we allebei hetzelfde soort verleden hebben gehad. Zij zijn wel wat productiever geweest wat albums betreft. Maar het is zeker een eer om met ze op het podium te staan, en het is fijn dat als je een tour doet, dat je dan bij de zaal blijft zodat je ze kunt zien omdat ze zo inspirerend zijn. Het is ook erg nederig; het is lastig om overtuigd te zijn dat je een goede set hebt gespeeld als je hen daarna ziet, haha! Maar het is echt geweldig.

De muziek van zowel Protest The Hero als Between The Buried And Me is erg complex, progressief en vergt heel veel creativiteit. Waar haal je de inspiratie voor al die creativiteit vandaan?

Ik denk dat we als muzikanten onszelf altijd hebben willen uitdagen, en we willen altijd unieke muziek maken. Als je jezelf pusht om iets onderscheidend te maken, dan eindig je met iets wat in ieder geval een klein beetje anders is dan de mainstream.

Hoe zou je het grote doel van jullie band beschrijven?

Voor ons is het best egoïstisch, denk ik. Wij vinden het leuk om muziek te maken en om op te treden, dus zolang wij kunnen blijven reizen en kunnen blijven optreden en onze muziek voor mensen kunnen spelen, is dat het doel. We willen ook altijd door blijven gaan met muziek maken. En zolang mensen ons live willen zien, proberen we zoveel mogelijk te touren.

Waar zijn jullie als band het trotste op?

Uhm… het is altijd ontzettend fijn om succesvolle shows te hebben in onze thuisbasis. Ongeacht waar in de wereld we spelen, is het fijn om thuis te komen en een warm welkom te krijgen. Met de geschiedenis die we hebben in Toronto is het geweldig om in venues te spelen waar we heen gingen toen we zelf nog jong waren.

Proberen jullie een speciale boodschap over te brengen naar de mensen die jullie muziek luisteren?

Niet echt in het bijzonder, denk ik. Met de muziek die we schrijven proberen we mensen te inspireren om te doen wat ze willen doen, en om hun eigen stempel neer te zetten in de muziekwereld door te doen waar ze zich fijn bij voelen.

Het viel me op dat de betekenis achter jullie nummers heel erg divers is. De meeste bands zingen over onderwerpen zoals liefde, of oorlog, of emoties, of iets in die richting, maar jullie hebben nummers die gaan over bijvoorbeeld pitbulls en Newfoundland. Waardoor willen jullie muziek maken over die onderwerpen?

Ik denk dat het voor ons belangrijker is dan emoties enzo om een licht te werpen op onderwerpen en problemen waar mensen misschien geen idee van hebben, of waar mensen zelf niet in de positie zijn om er iets over te vertellen. We voelen alsof het een beetje onze verantwoordelijkheid is om die boodschap over te brengen en te informeren over deze onderwerpen zodat mensen misschien gemotiveerd zijn om er meer over op te zoeken, zodat ze meer te weten komen. Voor ons is het gewoon om informatie te delen waar we tegenaan lopen.

Jullie zijn nu al minstens een jaar of tien een band, met heel wat geweldige albums en nummers. Hoe zou je zeggen dat jullie als band zijn geëvolueerd over de afgelopen jaren?

Het grootste verschil is dat we zijn overgestapt van een band die losse stukken schrijft naar een band die hele nummers schrijft. Als je jong bent, ben je ambitieus, en ik denk dat we gewoon zoveel mogelijk ideeën in onze nummers wilden proppen. Nu realiseren we ons dat als je tijd neemt om een stuk te schrijven, dat je er dan later nog een keer naar wilt kijken op de juiste manier. We hebben nu ietsjes meer structuur in onze muziek – niet om te zeggen dat het nu helemaal gestructureerd is, en op het moment dat iets gestructureerd is, dat we dan niet er een twist aan willen geven, ik bedoel, we zijn het nog steeds aan het leren – maar nu begrijpen we dat het fijn is om dingen te herhalen. Ik denk dat wij nu heel vaak stukken rond een thema of idee schrijven, en dat dan op verschillende manieren uitwerken. Het is leuk voor ons, omdat mensen soms niet eens doorhebben dat we dezelfde elementen op meerdere manieren gebruiken.

Hoe zou je je eigen albums rangschikken? Wat zijn jouw eigen favoriete platen?

Voor mij is altijd het meest recente werk wat we maken waar ik het meest trots op ben. Ik kijk naar een album alsof het een foto is, en het legt altijd een moment in tijd vast. Je moet er altijd naar streven om je beste materiaal te schrijven. Of we dat ook halen is iets anders, haha! Het maakt niks uit wat we doen, want er zijn altijd mensen die zeggen “oh, dit klinkt net als dat”, of je gaat naar een show en mensen zeggen dat ze onze allereerste EP het beste vinden. Voor ons is het altijd anders, en we doen altijd ons best om materiaal te schrijven waar we het meest trots op zijn.

In jullie setlist spelen jullie genoeg materiaal van al jullie albums. Ik weet dat er bands zijn die tien nummers van het laatste album spelen en dan twee van het album ervoor en heel misschien nog eentje die nog ouder is. Dat is wel een verschil dat ik gemerkt heb.

Ja, we vinden het erg leuk om andere periodes opnieuw te bezoeken, en we weten gewoon dat mensen nummers van elk album willen horen.

Jullie laatste releases [Pacific Myth] waren allemaal uitgebracht via een Bandcamp-abonnementsysteem en jullie laatste album Volition was uitgebracht door middel van een IndieGogo-campagne. Op dit moment zijn jullie soort van afhankelijk van jullie fans. Hoe is het om je te bevinden in deze industrie, waar je niet meer kunt vertrouwen op steun vanuit een platenmaatschappij?

Het is een keuze die we hebben gemaakt. We zijn erachter gekomen dat sinds we een naam hebben opgebouwd en een reputatie hebben, we nu de brug tussen ons en onze fans wat kleiner kunnen maken. In ieder geval met de kern van onze fans. Het is best verbluffend dat als je wel een label hebt, dan zijn zij degenen die het contact hebben met je fans. Het was heel interessant toen we de juiste manier gevonden hadden om onze fans te bereiken. Soms met een derde partij erbij dan raakt er informatie verloren. Voor zover het mogelijk is voor ons om het zelf te doen, willen we het ook zelf doen. We weten wel dat platenmaatschappijen een belangrijke functie hebben. Het is hun werk om muziek op de markt te zetten en te verkopen, en er is zeker een enorme vraag naar dat iemand dat doet. Maar als we mensen hebben die direct naar ons komen, dan kunnen we best de middenman eruit knippen en het direct vanuit de bron geven.

Na al deze Bandcamp releases, wat wordt jullie volgende stap?

De toekomst voor ons moet nog geschreven worden. De manier hoe ik tegen de abonnementenreeks aankijk, is als een manier om gewoon als eerste toegang te krijgen tot het nieuwe materiaal. Het was een soort bèta-test, zou je kunnen zeggen, een experiment. Het was erg interessant, en we werken nu aan een manier om die plaat buiten de Bandcamp service uit te brengen ergens in de komende maanden. In de tussentijd blijven we muziek schrijven en componeren. Of we nu hetzelfde pad af willen gaan, of gewoon een nieuw album willen uitbrengen, of wat dan ook, dat moeten we nog beslissen. Voor nu willen we eerst gewoon schrijven.

Aangezien jullie band al jarenlang meegaat, neem ik aan dat er veel jongere bands zijn die geïnspireerd zijn door jullie. Hoe voelt het om gezien te worden door velen als de veteranen van progressieve metal?

Ja, ten eerste voel je je meteen heel erg… oud. Maar het is altijd heel leuk en nederig om te horen dat mensen naar je opkijken, en ideeën uit je halen. Wij – zowel ons als Between The Buried And Me – zien bands die ontstaan zijn rond dezelfde tijd als ons, en sommigen zijn er niet meer. Voor ons is het fijn dat we er nog zijn en dat we mensen kunnen inspireren om zelf progressief te zien.

Ken je zelf misschien nog nieuwe, jonge bands, waarvan je weet dat je ze geïnspireerd hebt, die je echt hebben verbaasd?

Hmmmm, niet dat ik me zo kan bedenken. Vooral rond Toronto weet ik dat er veel bands zijn die geïnspireerd zijn door ons. Op deze tour hebben we bijna elke avond wel een lokaal voorprogramma en soms zeggen ze ook “oh, we zijn zo blij dat we met jullie mogen spelen”, “ik heb een band opgericht dankzij jullie”, of “ik heb deze gitaar gekocht”, of wat het ook is. Maar dat is heel leuk om te zien. Je hebt een indruk achter gelaten op iemand en dat heeft ze geïnspireerd om zelf muziek te maken.

Is er volgens jou een verschil tussen hier optreden en touren in bijvoorbeeld Canada en de Verenigde Staten? Merk je dat er een groot verschil is?

In het algemeen word je in Europa iets beter behandeld. Als je hier bijvoorbeeld aankomt bij de venue dan is er vaak eten, dan wordt er voor je gekookt, enzovoorts. De mensen die hier werken die waarderen de bands die komen – niet dat het niet zo is in Canada, maar hier is het gewoon standaard dat de mensen die hier werken het erg waarderen als bands komen. Ze proberen ons de beste ervaring te krijgen die mogelijk is, terwijl het bij ons een beetje hit-and-miss is. Het is een stuk artiestenvriendelijker hier.

Oké, tenslotte: heb je nog een laatste bericht dat je graag aan de Nederlandse fans wilt vertellen?

Ah, zolang jullie die wafelachtige koekjes…?

Stroopwafels!

Ja, die! Zolang jullie die hier in Nederland maken, moeten we terug blijven komen om onze buik te vullen.