Delirium betekent: acuut optredende verwardheid, meestal voorkomend als ontwenningsverschijnsel. Dit is best te begrijpen. Nog niet zo heel lang geleden verscheen er een plaat genaamd Delirium, vol uiteenlopende, opzwepende en bij vlagen ongelofelijk lekkere popliedjes. Zo blijkt maar weer dat een albumtitel genre overstijgend is, want ondanks dat de plaat dezelfde naam draagt is Ellie Goulding op zo goed als alle vlakken het tegenovergestelde van het Italiaanse Lacuna Coil. Even wennen dus.

Lacuna Coil laat zoals gebruikelijk wisselende stemmen horen. De minder charmante, ruige en schreeuwende vocalen van Andrea Ferro laten de prachtige, bijna operateske zang van Christina Scabbia uitstekend uitkomen. Met name als er, bijvoorbeeld in het titelnummer, meer harmonieën in de zang terugkomen, werken beide stemmen optimaal. Al heeft de fenomenale frontvrouw Scabbia geen tweede stem nodig om te bewijzen dat ze tot uithalen van epische proporties in staat is.

Vlak na de aankondiging van Delirium besloot gitarist Marco Biazzi het voorbeeld zijn collega Cristiano Migliore te volgen en de band achter zich te laten. Als enige gitarist heeft nieuwkomer Diego Cavallotti dus een grote leegte om te vullen. Dit mag echter de pret niet drukken. De agressieve, snoeiharde riffs, waar één vinger en een lage D-snaar voldoende voor zijn, gaan er op deze achtste langspeler alleen maar op vooruit. Bovendien is er altijd nog ruimte voor een gitaarsolootje van gast muzikanten waaronder Alter Bridge’s Myles Kennedy.

Wat tot slot opvalt is de grote rol van toetsenist en producer Marco Coti Zelati. Naast de dramatische toevoeging van zijn elektronische strijkers, is hij ook niet bang om in hoogtepunt “Downfall” inspiratie uit de techno te verwerken. Helaas wil Zeloti achter die andere knoppen het geheel soms iets te digitaal en technologisch laten klinken, zoals te horen in de breakdown met het hoge remix gehalte van het door de zingende kinderen sowieso al oncomfortabele “Take Me Home”. Andere leuke toevoeging is Madonna-cover “Live to Tell”.

Beoordeling: 6.5

Alle ironie terzijde, Delirium roept wellicht geen acute verwarring, maar wel mixte gevoelens op. De algehele sound werkt op deze plaat misschien niet optimaal, maar als de productie-gerelateerde uitglijders eenmaal in de gewenning zijn geraakt, zorgen de theatrale en duistere combinatie van ruige vocalen in het couplet en melodische vocalen in het refrein, begeleid door bijtende gitaarpartijen en dramatische toevoegingen van strijkers voor een meeslepend eindresultaat.

Releasedatum: 27 mei 2016
Label: Century Media
Verkrijgbaar via: Bol.com en iTunes

Tracklist:

1. The House of Shame
2. Broken Things
3. Delirium
4. Blood, Tears, Dust
5. Downfall
6. Take Me Home
7. You Love Me ‘Cause I Hate You
8. Ghost in the Mist
9. My Demons
10. Claustrophobia
11. Ultima Ratio
12. Live to Tell
13. Breakdown
14. Bleed the Pain