City and Colour in Paradiso

Voor de tweede keer staat City and Colour op Valentijnsdag op een Nederlands podium, dit keer voorzien van de geur van wierrook. De prachtige stem en muziek van Dallas Green is als een goede whisky, gerijpt in stevig eikenhout maar met een lichte zoete bijsmaak van vanille of honing. Met een ijzersterke band aan zijn zijde doet de Canadese troubadour dit keer het Amsterdamse Paradiso aan.

De Britse Lucy Rose bij de spits af. Vol overgave en enthousiasme brengt de 26-jarige zangeres nummers ten gehore die precies tussen het dansbare en ontspannen in zitten. De lichte indie-folk liedjes zijn pakkend, zacht maar ook vrolijk. Er kan op gedanst worden, maar de ogen sluiten en van de honingzachte stem genieten is ook zeker geen slechte manier haar muziek te beleven. Dat ook Dallas Green Lucy Rose als de ideale opener ziet wordt bewezen door het gedeelde nummer aan het begin van de avond.

De hoofd act heeft een duidelijke splitsing in de set. Het eerste deel is voornamelijk gebouwd rondom het meest recente album If I Should Go Before You. Tijdens de tweede helft komen de oudere favorieten zoals “Grand Optimist” voorbij. Sinds de laatste keer dat City and Colour op een Nederlandse bühne stond is de banddynamiek aanzienlijk veranderd. In Paradiso staat er geen singer-songwriter met begeleiding, maar een band op het podium.

De geluidsmensen hebben een bittere pil aan de afwisseling tussen de nummers. Waar bij de zachtere songs alle partijen goed op elkaar staan afgesteld, hadden de kickdrum en microfoons even wat meer aandacht moeten krijgen bij de band georiënteerde nummers. Nu dat niet is gebeurd, levert dat bij de mic een nare feedback en een agressief doffe kickdrum op.

Als de deuren naar de zaal open gaan is de avond nog niet uitverkocht. Dit is niet verrassend, aangezien Green en kompanen hun stijl in de tien jaar van City and Colour veranderd hebben. De akoestische liedjes hebben plaats gemaakt voor een volledige band een daarmee zijn ook de fans die opzoek zijn naar de melancholische singer-songwriter weggebleven. Dat blijkt tijdens het toegift, als Green in zijn eentje met mondharmonica en akoestische gitaar terug het podium op komt en zo het luidste gejuich van de avond oproept.

De verandering in de aanpak van City and Colour is niet verkeerd. De verstandhouding tussen de bandleden voelt hechter aan en dat is in de ontspannen sfeer rond het podium terug te zien. Dit is niet de City and Colour waar het publiek voor is gekomen, maar onbewust werkt deze hernieuwde vorm van de band net zo meeslepend als de eenzame liedjesschrijver van tien jaar terug.