Dinsdag 9 februari markeert de dag dat Mayday Parade zijn terugkeer maakte naar Nederland. Het vijftal gaf, bijna precies een jaar na hun laatste bezoek, een optreden in Dynamo in Eindhoven. Support kwam op deze carnavalsavond van Beautiful Bodies en Have Mercy.

Het is de eer aan de uit Kansas City afkomstige alternatieve rockband Beautiful Bodies om de avond te openen. De band timmert pas sinds 2010 aan de weg, maar wist vier jaar later al een platencontract binnen te slepen bij Epitaph Records. Al snel volgden tours met onder andere Sleeping With Sirens en PVRIS. Vanavond laat het drietal zien hun plekje in de muziekwereld verdiend te hebben. Er wordt een zeer energiek optreden weggegeven en ook aan aandacht voor het publiek ontbreekt het niet. Frontvrouw Alicia Solombrino heeft een behoorlijk schelle stem – je houdt ervan of je vindt het maar een potje geschreeuw.

De heren van Have Mercy staan als tweede op de planken. Het viertal uit Baltimore maakt alternatieve rock met hier en daar een vleugje indie. De band is sinds 2014 ondergebracht bij Hopeless Records, een label waar onder andere ook All Time Low en New Found Glory zitten. Zanger Brian Swindle heeft een bijzondere, rauwe stem en brengt in elk nummer zoveel emotie over dat je er bijna kippenvel van krijgt. Hoewel het tijdens het eerste nummer niet lekker loopt met de techniek en Swindle daardoor niet te verstaan is, zetten de leden uiteindelijk toch een behoorlijk goed optreden neer. Een band waar we in de toekomst nog van gaan horen.

Precies om kwart voor tien is het eindelijk tijd voor Mayday Parade om het podium te betreden. De band knalt het optreden in met het nummer ‘’One Of Them Will Destroy The Other’’, de openingstrack van het in oktober uitgebrachte studioalbum Black Lines. Vanaf de eerste tel zit de energie er goed in. Daarna volgen de nummers zich in een behoorlijk rap tempo op. Het populaire ‘’When You See My Friends’’ wordt luidkeels meegezongen en ook bij ‘’Three Cheers For Five Years’’ gaat de zaal compleet uit zijn dak. Halverwege de set wordt een rustmoment ingelast, waarbij alleen Derek Sanders op het podium blijft staan. De zanger brengt met akoestische gitaar het nieuwe nummer ‘’Letting Go’’ en daarna het bekende ‘’Terrible Things’’ ten gehore. Hier een daar worden bij het begin van de nummers wat valse noten losgelaten, maar de zanger weet zich gelukkig snel te herstellen.

Die avond wordt ook duidelijk dat het nieuwe materiaal minder goed aanslaat op het publiek dan verwacht. De nieuwe nummers lijken niet goed te passen bij het oude materiaal en dat is in de zaal ook te merken. Telkens als de band een nieuw nummer speelt, kakt de boel lichtelijk in, waarna vervolgens weer vol gas wordt gegeven als wordt teruggegrepen op de wat oudere tracks. Hoogtepunten van de show zijn de laatste twee nummers van de set, ‘’Black Cat’’ en ‘’Miserable At Best’’, waarbij veel interactie met het publiek plaatsvindt. Sanders en drummer/tweede vocalist Jake Bundrick verlaten tijdens het laatste refrein van ‘’Miserable At Best’’ vroegtijdig het podium en laat het publiek het nummer afmaken, wat voor een indrukwekkende sfeer zorgt in de zaal. Uiteindelijk wordt het geheel krachtig afgesloten met een toegift van één nummer; de hit ‘’Jersey’’.