Bring Me The Horizon in 013

Het werd ’s ochtends nog even spannend of het concert wel zijn doorgang kon vinden na de berichten uit België. Maar Bring Me The Horizon toonde ballen en speelde zaterdagavond gewoon hun concert in een uitverkocht 013. Het zou Bring Me The Horizon niet zijn als ze geen support van formaat meenamen. De aanstormende bands Beartooth en Pvris mochten het voorprogramma verzorgen.

Na een enorm lang wachten (zowel in de rij als in de zaal, maar vooral in de rij) was het rond achten tijd voor Beartooth. Onder hard gejuich werden de openingsakkoorden van “The Lines” aangeslagen. In no-time ontstond de eerste pit en ging het publiek compleet los op de muziek. De bombastische mix van punk en metalcore is duidelijk geliefd onder de bezoekers. Er wordt luidkeels gemosht, gesprongen en meegezongen op nummers als “In Between”, “Beaten In Lips” en “Relapsing”. Er was geen moment rust te vinden in de zaal tijdens hun optreden. Caleb Shomo kon niet elk nummer perfect zingen, daar had hij de adem simpelweg niet voor. Maar dat werd meer dan prima opgevangen door gitarist Taylor Lumley en het publiek. Halverwege het nummer “Dead” legde Shomo het nummer stil om twee vrienden het podium op het podium welkom te heten: Alex Babinski en Brian MacDonald van Pvris. De set werd afgesloten met “Body Bag”. Nog eenmaal werd er los gegaan voordat de set tot een einde kwam.

Na al het metalgeweld van Beartooth was het tijd voor de rustigere altrock van PVRIS. Gelijk bij het aanhalen van de eerste noot is het duidelijk over wat voor een indrukwekkende stem leadzangeres Lynn Gunn beschikt. Pvris speelt elk bekend nummer van hun album White Noise, van “Fire” en “St. Patrick” tot “My House”. Hoewel ze slechts zes nummers speelden, maakten ze veel indruk. De set werd vooral gedragen door het stemgeluid van Gunn, want heel veel energie zat er niet in de zaal vergeleken met Beartooth. Verder dan klappen en wat gespring kwamen ze niet. Hoewel de band steengoed was, hing er niet dezelfde sfeer als daarvoor. Eigenlijk was het een vreemde keus om Pvris na Beartooth te laten spelen. Zij spelen nu eenmaal niet het soort muziek waarbij je zin krijgt om los te gaan bij een metalband als Bring Me The Horizon. Een mineur op de erg strakke set van Pvris.

Na het lange wachten in de rij en de twee voorprogramma’s was het dan eindelijk aan Bring Me The Horizon om de zaal omver te spelen. Vlak voordat ze opkwamen werd het donker in de zaal en begon de intro van “Doomed” te spelen. Vervolgens kwamen de bandleden onder luid gejuich en geklap het podium op. Het was het lange wachten meer dan waard. Tijdens het refrein van het openingsnummer werd de zaal gelijk omver geblazen door het stemgeluid van Oli Sykes. Hoewel hij niet alle teksten zong, werden de stukken die niet door Sykes werd gezongen opgevangen door Jordan Fish. Helaas was dit niet altijd even goed te horen doordat het geluid van zijn microfoon beduidend zachter stond dan die van de frontman.

Gelijk na “Doomed” werd de intro van “Happy Song” ingezet wat resulteerde in dat de hele zaal de intro “S-P-I-R-I-T, let’s hear it” galmde voor het nummer werd ingezet. Ook ontstond de eerste pit tijdens dit nummer. De band vond het blijkbaar tijd om te moshen. “Go To Hell, For Heaven’s Sake” werd ter ore gebracht. In de enorm hete zaal was het moshgeweld ook helemaal losgebroken tijdens dit nummer. Dit kon ook gezellig worden doorgezet gezien “The House Of Wolves” en “Chelsea Smile” volgden.

Bring Me The Horizon laat tijdens hun set zien waarom ze een band van wereldformaat zijn. Hoewel Sykes lang niet alles volledig zingt, wordt daar vrij weinig van gemerkt in de zaal. Iedereen ging los op de muziek. Voor je er erg in het, zit de set er al weer bijna op. Op de setlist was ook vrij weinig aan te merken. Elk topnummer werd afgewerkt. Enigszins opvallend is dat er slechts twee nummers gespeeld worden die niet op Sempiternal of That’s The Spirit staan. Alleen “Blessed With a Curse”en “Chelsea Smile” zijn van de vroegere albums. Al is dat te begrijpen als je naar het succes van hun twee afgelopen albums kijkt.

Het hoogtepunt van de avond kwam wellicht wel op het eind. Nadat de band het podium af was gegaan, werd er vanzelfsprekend om een toegift geschreeuwd. Zoals gezegd viel “Blessed With a Curse” onder het toegift. Er moest definitief afscheid worden genomen van de band na “Drown”, een meer dan waardige afsluiter. Onder een regen van confetti werden de laatste zinnen van het nummer gezongen alvorens het tijd was om tevreden huiswaarts te keren.