Amity Affliction in het Patronaat

Zelfmoord is en blijft een beladen onderwerp voor velen. Daarom is het ook zo belangrijk dat het besproken wordt zodat degenen die kampen met suïcidale gedachtes zich niet geïsoleerd gaan voelen en iemand hebben om mee te praten. Gelukkig zijn er genoeg instanties die hulp bieden, maar het kan altijd beter. Zo vindt ook de organisatie van de Impericon Never Say Die! tour. Zij wijden deze tour aan dit thema om zo anderen te helpen. Afgelopen donderdag deed de tour aan in Haarlem.

Het was aan Burning Down Alaska om de avond te openen. Het leeuwendeel van het publiek moest nog binnenkomen, maar dat hield de band niet tegen om een goede set neer te zetten. Ze speelden strak en lieten geen steken vallen. Degenen die bekend waren met de band deden ook enthousiast mee, maar het was simpelweg nog te rustig om er een spektakelstuk van te maken.

Vervolgens was het aan Fit For A King om hun kunsten vertonen. De formatie uit Texas waren al geruime tijd niet meer in Nederland geweest. Hun laatste bezoek in Nederland dateerde namelijk uit 2007. Dat ze gemist werden, bleek al wel uit de bezoekers die inmiddels al aanwezig waren. De zaal was een stuk voller en het moshen was echt begonnen. Muziekaal was Fit For A King helaas dan weer niet om over naar huis te schrijven. Hoewel hun keiharde metal in de coupletten gewoon goed zijn, waren de clean vocals verschillende vaker niet zuiver dan wel. Gelukkig  mocht het de pret niet drukken voor de aanwezigen, nog immer werd er flink gemosht.

De avond werd doormidden gebroken door Cruel Hand. Zij waren wellicht de grootste verrassing van de avond. Hun show zat goed in elkaar. Zanger Chris Linkovic wist een lekkere vibe in de zaal te creëren door het publiek te betrekken. Zo hield hij zijn microfoon boven het publiek en was hij constant in beweging. De band deed hun ding en het publiek reageerde daar op door mee te gaan en de pits waren talrijk. Verder was hun interessante sound een groot aspect van hun ijzersterke set. Ze wisten tijdens dit heavy concert toch rustige momenten erin te verwerken zonder dat dit afdeed aan het tempo. Een dikke pluim voor Cruel Hand.

Alvorens het tijd was voor Being As An Ocean kwam een woordvoerder van Hope For The Day tevoorschijn. De man vertelde over wat de organisatie doet en hoe belangrijk het is om mensen te helpen wanneer dat kan. “It’s okay to be okay” klinkt het. Dat de speech aangrijpend is, moge duidelijk zijn. Minstens zo ingrijpend is het openingsnummer, “Little Richie” van hun laatste album, dat mooi aansluit bij het thema.  De band maakte indruk met dit nummer. Een nummer als deze komt aan nadat er een moment is genomen om iets te bespreken. Na “Little Richie” werd “L’exquisite Douleur” gespeeld. Hierbij verliet frontman Joel Quartuccio het poudium en ging tussen het publiek staan. Bedolven door fans zong hij het nummer. Ze maakten er echt een feest van. Nadat Quartuccio weer het podium op was geklommen, speelden ze nog een aantal nummers. Hun set was intens en aangrijpend. De teksten van de band sluiten zo mooi aan bij het thema en kwamen aan. “This Loneliness Won’t Be The Death Of Me” is het meest memorabele nummer.  Eerst houdt de zanger over zelfmoord waarna hij verzoekt de telefoons en aanstekers in de lucht te steken. Opnieuw dwalend door het publiek zingt de frontman het nummer samen met het publiek. Ronduit een prachtig aangezicht.

Na de emotionele en heavy set van Being As An Ocean mocht Defeater het podium beklimmen. Hun set begint ijzersterk. Vlak na de eerste gitaarstroken wordt er op los gemosht. Frontman Derek zijn karakteristieke rauwe stem maakt het om een genot om naar te luisteren. “Unanswered” wordt uit volle borst meegezongen door het voltallige publiek. Hoewel er veel nummers van het laatste album gespeeld worden, krijgt hun oudere werk ook genoeg aandacht. Zo werden “Dear Father” en “The Red White And Blues” ook gespeeld.

Het was aan Amity Affliction om de avond als headliner af te sluiten. De laatste keer dat ze in ons kikkerland waren, was als support van Of Mice&Men afgelopen maart. Ditmaal mogen zij zorgen voor de apotheose van de avond. De band opent gelijk goed met een favoriet “Open Letter”. Gelijk reageert de zaal en wordt er meegezongen met de clean refreinen. Wat opvalt is dat het gros van de crowdsurfers nu wel worden opgevangen, in tegenstelling tot de meerderheid die opgevangen werd door de voer tijdens de andere sets. Amity maakt er echt een feestje van. Hoewel er meer mensen vooraan staan wordt er nog steeds flink op los gemosht en ontstond er tijdens “Lost&Fading” een wall of death. De Australische waren in hun beste doen. Zowel de grunts als de cleans waren pitch perfect. Vrijwel alle bekende nummers werden gespeeld: “Pittsburgh”, “The Weigh Down” en de afsluiter “Don’t Lean On Me” werden alle te ore gebracht. Hoewel de andere bands stuk voor stuk een goed tot geweldig optreden waren, is Amity met recht de headliner van de tour. Zij wisten met hun goede nummers de andere optredens te overstijgen door hun geweldige nummers.