Amsterdam, hoofdstad van Nederland, dient op de avond van de voormalige Koninginnedag als het decor voor een avond vol energieke, pompende muziek. De band die voor deze energie mag zorgen is PVRIS, een jong drietal uit Boston, Massachusetts. Hoewel de elektronische rock band pas enkele maanden in het vizier is bij hun wereldwijde fanbase, weet de band deze avond de Oude Zaal van de Melkweg bijna uit te verkopen. En dat met maar één album op zak.

Eerst is het nog tijd voor wat lokaal talent. De jongeheren van Vortex University krijgen de eer om de avond te openen. Het Haagse viertal bracht eerder dit jaar hun tweede EP genaamd Time uit, waarna het altijd maar de vraag blijft hoe de opgenomen nummers overkomen zodra ze live uitgevoerd worden. Bij aanvang van de set is al gauw duidelijk dat er niet veel fans in de zaal zitten, maar na één à twee nummers zit de sfeer er bij zowel het publiek als de band zelf er goed in. De elektronische indie rock muziek van de band blijkt live veel meer rock in zich te hebben dan er op de opnames te horen is. De stevige beats zorgen er wel voor dat de band de handjes op elkaar krijgt, en tegen het einde van de zes nummer tellende set ervaart de band een applaus zoals ze misschien nooit eerder hebben gehoord.

Indie rock maakt plaats voor metalcore breakdowns zodra The Lost Boys Club het podium betreedt. De harde kant van de combinatie pop-punk/metalcore (ook wel easycore genoemd) lijkt bij sommigen in het publiek niet geheel in smaak te vallen, hoewel de pop-punk melodietjes in de refreinen wel zeker iedereen aanspreken. Dat de band al enkele jaren meegaat is te merken aan hun strakke performance en relaxte, nonchalante houding tussen de nummers door, waar de band regelmatig tijd maakt voor enkele grappen en grollen. Naast materiaal vanuit hun bekende catalogus speelt de band ook twee nog nooit eerder uitgevoerde nummer van hun aankomende plaat, wat erg veelbelovend klinkt.

Om half tien is het dan eindelijk tijd voor de hoofdact van vanavond, de Amerikaanse jonge rockers van PVRIS. Het drietal, onder leiding van de charismatische en elegante frontvrouw Lynn Gunn speelt vanavond de laatste show van hun allereerste Europese tour ooit. Waar kan een tour dan ook beter eindigen dan in Amsterdam? De band wordt met warm applaus het podium op verwelkomd zodra ze hun set openen met de albumopener “Smoke”. Opvallend is dat vooral het publiek ontzettend luid alle teksten mee weet te zingen. De band voelt de energie vanuit het publiek overkomen en straalt die zelf weer terug uit naar de fans. Tijdens het tweede nummer in hun set, hun grootste single “St. Patrick” staat het publiek dan ook meteen te springen.

Muzikaal gezien zet de hele band een erg strakke uitvoering neer. De bas van bassist Brian MacDonald dreunt door de zaal heen op de stakke four-to-the-floor beats van live drummer Justin Nace. Ook leggen de bassist en gitarist Alex Babinski af en toe hun instrumenten neer om plaats te nemen achter hun keyboards en synthesizers, zoals op het nummer “Mirrors”. Hoewel de zangeres zelf aangeeft dat ze nogal verkouden was, galmt haar stem in een op en top conditie door de zaal heen. En anders weet het publiek nog altijd voor haar in te vallen. De dreunende elektronische vibes, zoals in “Mirrors”, worden afgewisseld met stevige rocknummers, zoals “Fire”, waarbij de band hun dansmoves laat zien.

Later in de set verlaten Brian en Justin tijdelijk het podium om tijd te maken voor een rustiger moment, het emotionele nummer “Eyelids”. Met slechts een gitaar en de stem van Lynn weten de twee overgebleven leden het publiek te ontroeren. Voorafgaand aan de nummers vertelt Lynn de verhalen achter de nummers en neemt ze de tijd voor relaxte, casual praatjes met het publiek. Ondanks dat de band nog niet zo heel erg lang succesvol is, lijkt het alsof ze in podiumervaring niks tekort komen. Na de uitvoering van “Eyelids” geeft de band zelfs de kans aan een fan uit het publiek om een paar noten van het volgende nummer in de set op de basgitaar te spelen. Zodra de meid in vreugde het podium verlaat, voert de band de titeltrack van hun debuutalbum White Noise uit, waarvan het refrein het moment is waar de fans in de zaal het hardst te horen zijn.

Helaas duurt de set van de band niet langer dan drie kwartier, wat voor een headliner aan de korte kant is. Hun set, bestaande uit slechts 9 nummers – van de 10 tracks die op het album staan – wordt afgesloten door de single “My House”. Een defecte gitaarkabel stopt frontvrouw Lynn Gunn er niet van om het nummer nog steeds te rocken. Zangeres Lynn grijpt haar kans om contact te maken met het publiek door high fives uit te delen terwijl de rest van de band helemaal los gaat. Met name de breakdown in het midden van het nummer straalt een golf van energie op het podium uit terwijl de bassen door de speakers dreunen. Tot hun spijt kan de band niet de gevraagde toegift – het enige overgebleven nummer “Let Them In” – niet spelen, maar de band kan ons wel garanderen heel erg snel weer terug te komen. Wanneer precies? Dat mogen ze nog niet verklappen. Maar wanneer het ook is, we zijn klaar voor meer.

Fotogalerij