Rancid – Honor Is All We Know

Het volledige ontstaan van de Punk, vier decennia terug, was gebaseerd op eenvoud. Niemand die jaren lang les gehad moest hebben om een groot muzikant te worden. Iedereen met een gitaar in de handen en een hyperactief maatje achter een stel potten en pannen, kon binnen de kortste keren bij de meest bekende muzikanten horen. Dit deden The Ramones en Sex Pistols in de jaren ’70, dit deed Operation Ivy in de jaren ’80 en diens opvolger, Rancid, zet deze traditie al sinds de jaren ’90 voort. Het resultaat hiervan is dat de laatstgenoemden inmiddels acht albums op hun naam hebben staan, inclusief de laatste toevoeging Honor Is All We Know.

De eenvoud als fundamentele eigenschap van het genre is in het verloop der jaren niet verloren gegaan. Het concept is nog net zo eenvoudig als toen: Songs met ongeveer vier akkoorden, voorspelbare melodieën in de zang, een recht toe, recht aan drumpartij en pakkende teksten over samenhorigheid (“Honor Is All We Know”), vrijheid (“In The Streets”) of rotzooi schoppen (“Face Up”). Het is verbazend, dat over de jaren, dit idee maar minimaal bijgeschaafd is. Dit is zonder twijfel de charme van het genre en van Rancid.

Als Punk vergeleken gaat worden met andere genres komt men tot de conclusie dat soms variatie niet nodig is. Toch proberen Tim Armstrong en kompanen zo veel mogelijk afwisseling door de songs heen te gooien. Dit is in de drumpartijen absoluut niet terug te horen maar in de gitaar en bas des te meer. Waar de meeste songs een over de simpele grondtonen in de bas bezitten, hebben diverse songs, waaronder “Collision Course”, een zogenaamde walking-bass. De bas lijnen zijn echter wel minder pakkend en variërend dan we van Matt Freeman gewend zijn, maar dat zij zo. Daar naast is er, ondanks de eenvoud, nog steeds ruimte voor gitaarsolo’s of een meer melodische partij in de intro’s. Over het volledige album is er echter minder afwisseling in de stijlen terug te vinden. “Evil’s My Friend” en “Everybody’s Suffering” zijn namelijk de enige tracks die op ska of reggae gebaseerd zijn. Iets wat op de vorige albums van Rancid wel vaker voorkwam.

Een andere charmante eigenschap van Rancid zijn de zangpartijen. Als we gaan kijken naar Anti-Flag of Bad Religion, dan klinkt de zang nog redelijk. Maar eerlijk is eerlijk, niemand in dit vierkoppige gezelschap kan fatsoenlijk zingen. Des te interessanter wordt het om te horen hoe Armstrong en gitarist Fredrickson hun stemmen op elkaar afstemmen en te combineren. Hier door krijgt, bijvoorbeeld, “Malfunction” toch nog een pakkende melodie, opgebouwd met een Call and Response techniek en zowaar met harmonieën in de refreinen. Tim bewijst dus dat het helemaal niet nodig is om over een gouden keeltje te beschikken om het te maken als zanger of frontman van een band.

Beoordeling: 7.5

Het is geen geheim dat Honor Is All We Know op geen enkele manier vernieuwend is. Dit maakt de plaat er echter niet minder op. Deze rode draad van eenvoud, het slimme omgaan en spelen met zwakke eigenschappen en de niet te missen “lak aan alles”mentaliteit hoort simpelweg bij het genre en dit Amerikaanse kwartet zijn experts in het in de muziek verwerken van deze eigenschappen. Rancid heeft een ouderwets half uurtje aan punkvermaak geleverd.

Releasedatum: 27 Oktober 2014

Label: Hellcat Records/Epitaph Records

Verkrijgbaar via: Bol.com, Ragewear.net en iTunes

Tracklist:

1. Back Where I Belong
2. Raise Your Fist
3. Collision Course
4. Evil’s My Friend
5. Honor Is All We Know
6. A Power Inside
7. In The Streets
8. Face Up
9. Already Dead
10. Diabolical
11. Malfunction
12. Now We’re Through With You
13. Everybody’s Sufferin’
14. Grave Digger