Rise Against – The Black Market

Door Hannah van Rhee op 11 juli 2014 in Album reviews, Muziek

Rise Against is uitgerust. Na het succesvolle Endgame uit 2011 en de bijbehorende tours heeft de band besloten een pauze in te lassen. Zo een momentje op rustig adem te halen heeft de heren goed gedaan. Opgefrist, uitgeslapen en positief zijn Tim, Zach, Joe en Brandon verschillende studio’s in gedoken. Daar hebben ze gewerkt aan nieuw materiaal voor het zevende album The Black Market, waarop deze nieuwe frisse instelling terug te vinden is.

Het album trapt op opmerkelijke wijze af. De eerste noot wordt niet gezet door gitaren, zoals we dat gewend zijn. In plaats daarvan is er gekozen voor een intro verzorgd door toetsen en strijkers. De rede waarom de keuze hier op is gevallen is onduidelijk. “The Great Die-Off” is, op de intro na, namelijk een Rise Against nummer in hart en nieren. Het zelfde geldt voor opvolger en eerste single “I Don’t Want To Be Here Anymore”. Ook dit is een kenmerkend nummer van de band, al lijken de addertjes in dit nummer al onder het gras vandaan te komen.

De stijl van Rise Against is voor The Black Market duidelijk veranderd. De mannen uit Chicago zijn een stuk minder agressief geworden. Op de achtergrond is het nog steeds de zelfde groep als op Endgame en zijn voorgangers, bovendien zijn de semi-maatschappij kritische teksten nog steeds aanwezig, maar aan de oppervlakte komt de band als positiever, frisser en optimistischer over. Een voorbeeld van de linkse en boze Rise Against die op de oudere albums te vinden is komt voor op “The Eco-Terrorist in Me”. Een vrolijkere tegenhanger daarvan is “Sudden Life”. En met allebei de nummers is eigenlijk niks mis.

Wat minder sterk aan dit zevende studioalbum is, is de aangename verrassing en het risico. Deze zijn er namelijk nauwelijks. Het gegeven dat muziek geen bodemloze put mogelijkheden is, is goed te horen. De songs zijn onder te verdelen in twee categorieën: de groep nummers waarin succesvolle eigenschappen te vinden zijn van oudere nummers, al dan niet van Rise Against, en de groep songs waar in er voor een veilige popachtige aanpak is gekozen. Daarbij kan bij het megafoon-geluid in de zang van “Zero Visibility” ook de nodige vraagtekens gezet worden.

Beoordeling: 7

De stijl van de band klinkt veranderd en toch is het dezelfde. Nu de band meer naar zich zelf is gaan kijken lijken ze minder snel geneigd hun mond open te trekken. Deze minder agressieve sound zal aan het begin even wennen zijn maar na een tijdje zal je doorhebben dan het in het hart nog steeds de zelfde Rise Against is als op alle voorgaande albums.