Ik herinner me het alsof het de dag van gisteren was. Ergens in Amerika bestond een band die harde rockmuziek combineerde met rap en elektronica en via YouTube kwam ik uit bij één van hun nummers van het debuutalbum Hybrid Theory. Na een tijdje ontdekte ik ook Meteora en toen ik enkele weken later op hun officiële site keek zag ik een klok die aftelde tot de releasedatum van hun derde studio album Minutes To Midnight. Met zekerheid durf ik te zeggen dat Linkin Park één van de eerste bands ooit was die me geïntroduceerd heeft aan “meer dan alleen pop”. Waar anderen luisterden naar Green Day, Metallica, Iron Maiden of AC/DC, voor mij bestonden de eerste paar jaar van mijn middelbareschooltijd uit Linkin Park. Maar langzamerhand verliet de band hun rap rock/nu-metal sound en ging het zestal over naar alternatieve rock, meer experimentele muziek en synth rock. Het laatste album Living Things was voor veel hardcore Linkin Park fans een teleurstelling en het leek er ook even op dat alle hoop voor de band verloren was.  De band gaf zelf in interviews al aan dat ze zelf het oude geluid ook miste. De energieke gitaarriffs en agressieve sound moesten terugkomen. Die poging hebben ze gewaagd en het heet zesde album The Hunting Party is gemaakt.

Hebben ze dit goed aangepakt, blijft de vraag. Albumopener “Keys To The Kingdom” begint met zanger Chester Bennington die roekeloos een refrein over dissonante gitaarfeedback schreeuwt. Dat het album agressiever is dan het voorgaande album wordt al meteen duidelijk, maar erg toepasselijk is het nog niet. Het nummer vliegt haast doelloos van de ene kant naar de andere kant en even lijkt het erop dat de band zijn kansen aan het verspillen is.

De volgende track, genaamd “All For Nothing”, klinkt gelukkig al meteen een stuk beter. Het refrein van het nummer wordt door Page Hamilton, frontman van Helmet, gezongen. Het is dan ook geen verrassing dat het nummer klinkt alsof het een nummer van Helmet is. De echt goede raps van rapper Mike Shinoda, die we op de afgelopen albums een beetje gemist hebben, komen ook weer terug, en gecombineerd met het melodische refrein maakt het een sterk, Linkin Park-achtig nummer.

Gastverschijningen van andere muzikanten op de albums van Linkin Park zijn redelijk zeldzaam. Eerder hebben ze natuurlijk het remix album Reanimation gemaakt, waarbij elk nummer wel gastmuzikanten bevatte, maar voor de studio-albums van Linkin Park is dit een eerste keer. En meteen pakken ze groots uit. Op het derde nummer van het album, genaamd “Guilty All The Same”, horen we rapper Rakim in de brug. Het zes minuten durende nummer begint nogal langdradig en de grote hoeveelheid verschillende gitaarriffs en variaties daarop zijn redelijk overbodig. Het lichtpuntje in dit nummer zit hem dan ook in de brug van Rakim en het laatste refrein dat overloopt naar een scheurende gitaarsolo van gitarist Brad Delson.

Met “The Summoning” krijgen we een minuutje rust. Een soort kalmte voor de storm. Want na “The Summoning” komt “War”, een agressief en snel hardcore punk nummer, iets wat ik nooit van Linkin Park verwacht had. Het vorige album bevatte de beschamende “Victimized” in een poging om punk te doen, maar met “War” slaan ze gelukkig de spijker loeihard op de kop. Het nummer, dat net twee minuten duurt, bevat snelle drums en de agressieve zang van Chester Bennington. Hoewel Linkin Park eerder de band is die voor volle arena’s speelt dan intieme keldershows, krijgen ze hiermee ongetwijfeld de crowdsurfers in het publiek naar boven.

In “Wastelands” horen we een interessante drumbeat, die snel gevolgd wordt door een agressieve gitaarriff en een krachtige verse van rapper Mike Shinoda. Helaas laat de performance van zanger Chester Bennington nog enkele wensen over. Het refrein klinkt nogal ongeïnspireerd en de harmonie die de rest van het nummer met zich meedraagt wordt onderbroken.

Na “Wastelands” komt “Until It’s Gone”, een van de singles van het album. Qua muziek zou dit nummer zo op Living Things passen. De elektronische basis die zich achter het nummer bevindt combineert zich perfect met de nieuwe/oude sound die band met dit album naar voren wil brengen.

Na “Until It’s Gone” gaat het helaas weer bergafwaarts met de nummers. Wie dacht dat samenwerkingen met Daron Malakian van System Of A Down of Tom Morello van Rage Against The Machine voor verrassende resultaten zou zorgen, komt teleurgesteld uit. De gitaarriffs in nummers als “Rebellion” en “Mark The Graves” klinken onorigineel en voegen helaas niks toe aan de nummers en het album in het algemeen.

“Drawbar”, de samenwerking met Tom Morello, is alles behalve wat je van het nummer zou verwachten. De gitarist, die bekend staat vanwege zijn energieke, opschuddende gitaarriffs en unieke gitaargeluiden, speelt op dit instrumentale nummer niet meer dan enkele vreemd klinkende noten terwijl er piano en wat drums overheen gespeeld worden. Hoewel het muziekstuk op zichzelf niet verkeerd is, is het nogal teleurstellend omdat er veel meer uit zo’n samenwerking zou kunnen komen.

Ook met “Final Masquerade”, een nummer dat niet veel toevoegt aan het album, lijkt het alsof het album met een anticlimax eindigt. Het laatste nummer “A Line In The Sand”, brengt daar gelukkig nog een beetje verandering in. Het zes-en-een-half minuten durende nummer is een mengelmoes van alle muziekstijlen die de band in de afgelopen jaren gemaakt heeft. Hoewel het nummer elke minuut van stijl verandert, zit er toch enige samenhang in en leveren enkele secties (vooral de intro en het refrein) erg interessante dingen op.

Beoordeling: 7

De band heeft met dit album een enorme hype opgebouwd. Na enkele jaren afstand te hebben gehouden van een echt hard rock geluid, beginnen ze langzaam terug te komen in het oude patroon. Is dit het geluid waar men op zat te wachten? Misschien niet – nog niet. Nummers als “All For Nothing” en “War” bewijzen dat de band wel de potentie bezit om nog terug te keren naar de oude sound, maar in het experimentele proces ontstaan fouten. De eerste stap vooruit is al gezet, maar de eindstreep is nog niet behaald.

Releasedatum: 13 juni 2014
Label: Warner Bros.
Verkrijgbaar via: bol.com, iTunes