Various Artists – Punk Goes ’90s Volume 2

Al sinds 2000 komt platenmaatschappij Fearless Records zo’n één à twee keer per jaar met een nieuwe unieke plaat. Punk Goes… noemen ze het. Het idee klinkt heel simpel; enkele punk bands coveren nummers van andere artiesten. Genres als metal, hip hop en classic rock zijn al voorbij gekomen. In een ver verleden kwamen de jaren ’80 en ’90 al eens voorbij en de laatste paar jaren is het aantal Punk Goes Pop albums gestegen tot 5.

De focus ligt bij Fearless Records al jaren niet meer alleen op punk bands, maar ook veel post-hardcore, metalcore en alternatieve rock bands komen voorbij om een covertje te doen. Na jaren van Punk Goes Pop, waarbij bands nummers uit de hitcharts belachelijk maken door ze vol te gooien met veel te zware metalcore breakdowns komen de bands nu weer terug  voor Punk Goes ’90s Volume 2. Een combinatie van onder andere grunge en one-hit wonders gespeeld door populairste bands van nu.

Het doel van deze editie is nog niet helemaal duidelijk. Sommige bands proberen een eerbetoon te geven aan hun inspiratiebronnen, sommigen proberen de “De Wereld Draait Door-guilty pleasures” belachelijk te maken. Sommige covers zijn goed, sommige dramatisch slecht. Het gaat op deze plaat alle kanten op.

De grungecovers van Mayday Parade en Yellowcard, die respectievelijk Bush’s “Comedown” en Smashing Pumpkins’ “Today” coveren, zijn de meest geslaagde covers op dit album. Beide bands geven een eerbetoon aan hun roots en weten het hun eigen nummer te maken, zonder er al te veel aan te veranderen. Yellowcard speelt bijvoorbeeld gitaarriff die typerend is voor “Today” op de viool, iets wat Yellowcard al tijden zelf uniek maakt. De bands maken mooie combinaties tussen het verleden en het heden.

Covers van Lit’s “My Own Worst Enemy” door Get Scared, Foo Fighter’s “Everlong” door The Color Morale, de Natalie Imbruglia klassieker “Torn” door Hands Like Houses en Green Day’s “Good Riddance” door Ice Nine Kills zijn ook erg interessante en prettige covers. Deze nummers blijven redelijk trouw aan het origineel, maar krijgen een iets harder en moderner randje. Bands leveren hun screams en breakdowns in om de klassiekers te herintroduceren voor een nieuw publiek. Bij klassieke en alom gewaardeerde nummers, zoals “Everlong”, lijkt het moeilijk het origineel te overtreffen, maar The Color Morale weet er een perfecte rock cover van te maken door hun eigen hardcore invloeden te laten vallen. Vóór het luisteren naar “Good Riddance” had ik zelf nog nooit van Ice Nine Kills gehoord, maar vergeleken met hun eigen materiaal lijkt deze Green Day cover wel gemaakt door een compleet andere band. Ice Nine Kills vervangt Bille Joe Armstrong’s akoestische gitaar en maakt een mooie rock-gebaseerde full band cover van deze Green Day-klassieker.

Asking Alexandria is ook te horen op dit album. Ze coveren Nine Inch Nails’ “Closer”, kenmerkend aan de altijd verkeerd geïnterpreteerde zin “I wanna fuck you like an animal”. Omdat zowel Asking Alexandria als Trent Reznor veel gebruik maken van synthesizers en geprogrammeerde drums lijken de eerste minuten van deze cover enorm veel op het origineel. Na twee minuten neemt de rest van de band het over en wordt het een standaard generiek Asking Alexandria nummer. Ik ben zelf niet zo’n fan van Asking Alexandria’s sound, en Nine Inch Nails heeft veel betere nummers gemaakt dan “Closer”, dus om mezelf 6½ minuut te besparen sla ik deze cover bij het luisteren van dit album meestal over.

Ook Falling In Reverse is zo’n band die je leuk vindt of absoluut niet. Op dit album coveren ze Coolio’s “Gangsta’s Paradise”. Een hip hop klassieker coveren is sowieso een moeilijke klus, maar wat Falling In Reverse hier doet is echt waanzin. Op negatieve wijze. Gevuld met een overkill aan screams en een “fuck everyone” chaotisch breakdown-achtig iets toont de band alles behalve respect voor het origineel. Het is altijd makkelijk om Falling In Reverse te haten, maar nummers als deze bewijzen waarom dat zo is.

Een band die wel goed hun screams en breakdowns combineert met het originele nummer is Chunk! No, Captain Chunk! met hun cover van Smash Mouth’s “All Star”. Op Punk Goes Pop 4 wisten ze al in de smaak te komen door Ke$ha’s “We R Who We R” te coveren, en ook hier combineren ze de vrolijkheid van de one-hit fly “All Star” met hun eigen metalcore-geluid. Het is een meezingbare knipoog naar het verleden.

Beoordeling: 7
Covercompilatie-albums. Het is moeilijk om iets te maken wat bij iedereen in de smaak valt. Je hebt bands met verschillende stijlen die covers maken van andere bands met verschillende stijlen. Onduidelijk op dit album is welke nummers nou een ode zijn en welke niet. Het is een soort fruitmand van plastic. Niks is origineel, maar het ziet er nog steeds leuk uit. Desondanks bevat deze fruitmand nog enkele rotte appels die het totaalplaatje ontsieren. De vraag is, wat komt hierna? We hebben nu al voor de tweede keer de jaren ’90 gehad, en alle genres en tijdvakken nogmaals behandelen is niet erg creatief en origineel meer. Is het nog te vroeg voor een Punk Goes 2000s? Of gaat Fearless Records eens de andere richting op voor een Punk Goes Jazz? Zelf zou ik nog wel eens een Punk Goes The Beatles willen horen. Of misschien niet.

Releasedatum: 1 april (al beschikbaar op 28 maart volgens Bol.com)
Label: Fearless Records
Verkrijgbaar via: Bol.com