Hoewel er al dagen mensen voor de deur van Ahoy lagen, was het rond 12 uur ’s middags nog vrij rustig. Raar genoeg werd het ook niet veel drukker. En hoewel fans het er al maanden van tevoren over hadden; het was niet eens uitverkocht. Dit terwijl het concert 2 jaar eerder in Ahoy de eerste dag van de voorverkoop al uitverkocht was. Zo’n vier dagen voor “de grote dag” werd de support-act bekend gemaakt; Only Seven Left. Tijdens het urenlange wachten viel die naam dan ook vaak. Mensen die er nog nooit van gehoord hadden, mensen die ze slecht vonden, mensen die ze goed vonden en zelfs mensen die speciaal voor Only Seven Left een kaartje hadden gekocht. Iedereen liet weten wat ze dachten van het feit dat Only Seven Left in het voorprogramma stond.

In de rij staan was een hectische, maar toch ook super gezellige ervaring. Honderden fans stonden bij elkaar, verschillende leeftijden, interesses. Allemaal naar Ahoy gekomen voor het concert van Tokio Hotel. Toen de hekken open gingen, was het (zoals verwacht) net een mierhoop die razend snel op gang kwam. Iedereen trapte over de ladingen dekens, eten enzovoort heen, niet uitmakend waar ze op stonden of wie ze omver duwden. Het was zo’n 6 uur later na aankomt en iedereen was binnen.

Het eerste dat mij opviel in de zaal was de bovenste tribune. Deze was volledig afgesloten, terwijl ik 2 jaar eerder op diezelfde tribune naar Tokio Hotel had staan kijken.  Het tweede dat mij opviel was dat ik op een rustig tempo, zonder duwen of trekken door kon lopen naar de cirkel en ik een goed plekje op ongeveer de 6e rij wist te bemachtigen.

Na een klein uurtje gingen de lichten uit en kwam Only Seven Left het podium op. Ze openden met hun nieuwste single ‘Wake Up Call’. Hoewel de meerderheid Only Seven Left niet kende werd er flink gegild, en even werd er gelachen toen bassist Hinne Winterwerp zijn basgitaar rondzwaaide, deze in het gordijn bleef hangen en er een gat in het gordijn ontstond. Maar zonder verdere problemen speelden ze verder en het publiek deed leuk mee. Mensen die al vaker naar Only Seven Left waren geweest wisten al dat het bij het laatste nummer, ‘A Shoulder to Cry on’, de bedoeling was dat iedereen lichtjes in de lucht hield. Mensen die ze voor het eerst zagen hadden dit ook snel door. het duurde daarom niet lang voor de hele zaal een grote zee van lichtjes was. Hierna ging Only Seven Left af, en was het wachten op Tokio Hotel.

Ook het wachten op Tokio Hotel duurde ongeveer een uurtje. Toen de lichten eindelijk uitgingen barstte een gigantisch gegil los terwijl er een ei-vormige wereldbol op het podium verscheen. Toen tokio hotel eruit stapte dacht niemand meer aan de kou die ze hadden doorstaan, de pijn die ze hadden of hoe ze zich voelden, want de reden voor dat alles stond recht voor hun neus.Na de intro, waarbij tijdens een geweldige lichtshow de wereldbol open ging, speelden ze ‘Noise’. Noise is wat de menigte maakte. Zanger Bill Kaulitz droeg hierbij een strak zwart pakje en tijdens het hele concert telkens iets anders aan glitters of lichtjes op zijn schouders. Zoals altijd als Tokio Hotel naar Nederland komt, was er ook deze keer een fanactie georganiseerd. Er werden speciale lichtjes verkocht, die bij het vijfde nummer, ‘World Behind My Wall’ de lucht in moesten. En dit gebeurde ook. De hele zaal bestond uit kleine witte lichtpuntjes. De bedoeling was om een zee van witte lichtjes en van kippenvel te creëren, maar het effect bracht meer over dan alleen kippenvel. Het gevoel wat je krijgt als iedereen om je heen met je een lichtje zwaait, als de zitvakken lijken te stralen, dat geeft een gevoel alsof je een bent. Dat gevoel werd tijdens de rest van het concert alleen maar vergroot. De special effects vergrootte alleen het gevoel wat Tokio Hotel en de fans overbrachten. Vlammen schoten uit het podium, elke keer onverwachts. Je hoorde alle fans om je heen en achter je schreeuwen.

De vlammen kwamen terug bij het nummer ‘Zoom Into Me’. Ze kwamen omhoog uit de grond omhoog en de eerste noten van de piano klonken door de zaal, door Tom gespeeld. De vlammen begonnen weer te branden, maar dit keer niet uit het podium maar uit de piano zelf. Na een aantal nummers deden ze twee nummers akoestisch, waarna ze afgingen en Bill op een motor opnieuw op het podium verscheen. Bij het achttiende nummer, het welbekende ‘Monsoon’, wat zoveel herinneringen op riep bij fans. Het werd zo hard meegezongen dat het niet meer opviel dat de helft van de zaal leeg was. De 4500 mensen die er waren zongen alsof ze met 10000 waren. Het laatste nummer was ‘Forever Now’. Terwijl de confetti uit de schietkanonnen kwam stapte Tokio Hotel weer in de bol. De confetti viel naar beneden en de bol sloot, het concert was voorbij.

De zaal stroomde langzaam leeg en iedereen die ook maar een beetje oplette had meteen door dat het voorprogramma, Only Seven Left, gewoon in de lobby rondliep. Al snel stond de hele lobby vol met mensen die met Only Seven Left op de foto wilden, maar helaas moest Only Seven Left wegens veiligheidsredenen de lobby weer snel verlaten. En dit was voor de meerderheid van de aanwezigen dan ook het moment om naar huis te gaan.

Foto’s: