The Story So Far blaast het dak eraf in Dynamo

Op donderdag 23 mei stonden de Amerikaanse pop-punkers van The Story So Far in een uitverkochte Dynamo te Eindhoven. Na een glansrijk optreden op Groezrock was het tijd om te spelen voor een uitverkochte zaal in Eindhoven. Waar de show eerder plaats zou vinden in De Kelder, werd de show diezelfde middag nog verplaatst naar de grote zaal. De voorprogramma’s deze avond werden verzorgd door de Nederlandse pop-punkers van Life’s Too Short For Us en het Amerikaanse The American Scene. De laatstgenoemde band was al de hele tour mee.

Een half uur later dan dat op de originele planning stond mochten de heren van Life’s Too Short For Us de avond openen. Met enige energie, gezonde spanning en vooral heel veel passie begon de band aan een energieke en interessante set. Helaas voor de heren is het publiek erg kalm en zit er vrijwel geen beweging in. Dit mag de pret niet drukken voor de band. Zoals ze tijdens de show al zeggen, vinden ze het een eer om te mogen openen voor The Story So Far. De band speelt strak en energiek en de nummers zitten goed in elkaar, jammer is wel dat de stem van zanger Stefan zo nu en dan te wensen overlaat. Af en toe haalt hij niet de juiste toon of slaat zijn stem over. Toch een leuke opwarmer waar de zaal weinig van geprofiteerd heeft. Volgende keer beter!

Na een korte verbouwing was het de beurt aan The American Scene, deze band speelt niet bepaald het genre dat je zou verwachten, als voorprogramma van The Story So Far. Het viertal speelt namelijk muziek die wel iets weg heeft van emo-rock. Ondanks dat de meerderheid van het publiek hier niks mee leek te hebben, spelen de heren een prima set. De emotie was duidelijk te horen in de stem van zanger Jeff Wright. Het publiek bewoog net als bij de eerste band helemaal niet. Niet heel gek, aangezien de band amper interactie had met het de rest van de zaal. De band speelde strak, maar erg statisch. Zanger Jeff zingt goed, maar dit deed hij de volledige set met zijn ogen dicht. Verder dan het aankondigen van de nummers kwam hij niet. Verder dan een tevergeefse poging van twee jongens achterin tot het openen van een cirkel-pit komt het niet. The American Scene is zonder twijfel een prima band, als ze tenminste spelen met bands van hetzelfde genre. Als supportact van The Story So Far liet het toch wat te wensen over.

En dan het grote moment! Vanaf de eerste noot werd duidelijk waarom het publiek nog niet bewogen had. Ze hadden alle energie gespaard voor hun favoriet. De zaal moest en zou kapot gaan. The Story So Far speelde een extreem strakke set, vol overgave en vol energie. Duidelijk was meteen dat de heren live veel beter uit de verf komen dan op cd. Ondanks het kleine podium met daarop vijf muzikanten, werd er flink losgegaan door de bandleden. De ene naar de andere stagediver en crowdsurfer kwam voorbij. Het leek wel alsof de hele zaal alles mee kon brullen met de band. Niets was te gek deze avond. Zo was er iemand die waarschijnlijk dacht: Dit podium is veel te laag voor een stagedive, laat ik maar de geluidsboxen opklimmen en vanaf daar stagediven. Iets wat met succes ging, maar waar de security niet heel blij mee was. Menigeen verliet de zaal met een bloedneus of andere kwaaltjes. Niemand bleef gespaard. Alle nummers lijken publieksfavorieten te zijn. Zo passeerden onder andere de nummers “Roam”, “Mt. Diablo” en het bekendste nummer “Quicksand”. Na de set was er nog tijd voor één laatste nummer en dat betekende dus voor de laatste keer helemaal los gaan die avond. Het publiek zet de laatste ‘stagedive energie’ in en de avond loopt ten einde.

Dit was zonder twijfel een fantastische show. Menigeen zal dit beschouwd hebben als de beste show van het jaar, tot nu toe. Zo ook voor mij. Ik kan niet wachten deze band nog eens te zien en dan net zo hard mee te zingen zoals iedereen deze avond deed. Want ja, de nummers blijven snel in je kop hangen en het is absoluut geen straf om deze band nog eens te zien.