Review: Pierce The Veil – Collide With The Sky

We hebben ruim twee jaar mogen wachten op de opvolger van Selfish Machines, maar dan heb je ook wat. Pierce The Veil zet met Collide With The Sky een beresterk album neer wat – ja, het is mogelijk! – nog beter is dan de eerder genoemde voorganger. Ook op Collide With The Sky laat de band hun eigen net-niet in een hokje te plaatsen sound horen. Als hun vorige werk je beviel, zul je ook dit geweldig vinden. – Klik hier om ons interview met Pierce The Veil te lezen over het nieuwe album –

Hell Above, de eerste track na de intro, is meteen een stevig staaltje kwaliteitsmuziek; dit begin smaakt naar meer. De lyrics zijn fijn, de instrumenten meer dan fijn en de stem van Vic Fuentes is ontzettend fijn. Hoewel je meer wil horen, wil je dit nummer ook gewoon op repeat zetten  – beiden zijn goede keuzes. Als een artiest of band zo vroeg mogelijk de aandacht van een luisteraar krijgt, is-‘ie binnen. Pierce The Veil is dat overduidelijk al in de eerste minuut.

King For A Day, een samenwerking waar menig Pierce The Veil/Sleeping With Sirens fan al lang op heeft gewacht, stelt ook niet teleur. Een nummer wat al ongeveer anderhalve maand uit is, maar waarschijnlijk nog niemand begint te vervelen. De stemmen van de twee frontmannen gaan perfect samen in dit opzwepende nummer.

De overgang van deze fijne samenwerking naar het nummer Bulls In The Bronx is enigszins onverwacht, maar eerder aangenaam dan storend. Deze track zit anders in elkaar dan de eerste nummers op het album: De sound daarvan is puur het eigen geluid van de band. Bulls In The Bronx verliest niet meteen het eigen geluid, maar neigt iets meer naar de post-hardcore die we al van veel bands horen, waar Pierce The Veil vaak een beetje van afwijkt. Dit maakt het zeker geen minder nummer; nee, het nummer is net zoals alle anderen perfect gepolijst, maar niet op een geforceerde manier. Het enige wat me eraan irriteerde was het tropisch aandoende stukje halverwege.

Ook #7, Tangled In The Great Escape, is weer meeslepend en goed. Wel moet ik erbij zeggen dat de uniciteit er nu af begint te raken: Dit is het eerste nummer wat wel degelijk goed is,  maar geen specifieke kenmerken heeft die de track eruit laten springen. Dat is jammer: Het is goede, zes minuten durende achtergrondmuziek, maar begint pas in de laatste minuut iets ‘eigens’ te krijgen. De eerste vijf minuten verdwijnen daardoor op de achtergrond.

Dit maakt de band wel weer helemaal goed met I’m Low On Gas And You Need A Jacket. Vanaf de eerste seconde wordt je aandacht weer getrokken door de intro en je krijgt geen moment de kans om af te dwalen. Dit progressieve nummer heeft coupletten die qua structuur veel afwijken van het refrein, maar dat stoort totaal niet. Het bijzondere geluid van Pierce The Veil is weer volledig terug.

One Hundred Sleepless Nights, de tiende track van het album, doet me aan het begin denken aan Falling in Reverse. Dit zakt na de eerste minuut weg, waarna je je kan concentreren op de lyrics. Qua tekst vind ik dit één van de sterkere nummers, hoewel dit niks af doet van de kwaliteit van de zang en instrumenten, ook die blijft sterk.

Hold On Till May is een gepaste afsluiter van dit album. Na drie kwartier intensieve muziek gunt de band het je om weer op adem te komen, maar verwacht geen saaie song. Niet eens opmerkelijk rustiger, maar wel minder druk.

Conclusie:
Al met al is Collide With The Sky een geweldige opvolger van Selfish Machines waar alle fans hun vingers bij af kunnen likken en maar één nadeel aan zit: Het totaal duurt maar een ruime drie kwartier. Toch krijgt het van mij de volle vijf sterren. Pierce The Veil heeft zich duidelijk uitgeleefd en al hun emotie in dit album gestoken, maar maakt het niet zo persoonlijk dat het eng wordt. Wie dit album niet kan waarderen is waarschijnlijk die-hard Justin Bieber fan.