Review: Walk The Moon – Walk The Moon

Walk The Moon laat op hun self-titled album een fijn, zomers geluid horen met soms een beetje synth; het album doet denken aan waar grotere concullega’s als Fun. en Allstar Weekend de hitlijsten mee hebben overgenomen. Dat is het ook: Prima radiomateriaal.

Het album begint met Quesadilla, een plaat die aardig zoet overkomt. Een beeld van een strand met tipi’s kwam meteen in mij op – het strand herkende ik nog, de tipi’s kon ik nauwelijks thuisbrengen – en in mijn dagdroom bestelde ik een ijsje met dit nummer op de achtergrond, ook al was het op dat moment behoorlijk regenachtig en koud. Een zomerse liefdesplaat waarin op den duur wat synth voorkomt, wat het toch weer anders maakt dan de gemiddelde radiohit. Helemaal prima.

Mijn absolute favoriet van de eerste helft van het album was Anna Sun. Het zal me niet verbazen als Nicholas Petricca (zanger, red.)  dit nummer heeft geschreven nadat hij een wilde nacht heeft gehad in een kraakpand met een blonde jongedame die niet meer over zichzelf kwijt wilde dan haar naam, Anna. Wat er die avond is gebeurd doet er niet toe; het heeft ons een vrolijk nummer opgebracht met romantische, aandoenlijke lyrics.

De opvolger van Anna Sun en daarmee nummer 5 van het album is weer net zo’n zomerse plaat die je meezingt voordat je de lyrics doorhebt. Dit muzikale pareltje, wat best een concurrent was zijn van haar voorganger, draagt de naam Tightrope. De songtekst is niet erg vergaand – easy now with my heart, oh oh oh oh oh oh, this heart is burning up – maar makkelijk te onthouden. Maar in de zomer doen we niet zo moeilijk: Een fijn deuntje is genoeg.

In het lied Jenny is een iets volwassener, serieuzer geluid te horen. Daarom niet minder leuk, integendeel, deze geldt dan weer als mijn favoriet van de tweede helft, maar de titel begint wel verdacht te worden. Anna Sun, Jenny, het zijn allemaal meisjesnamen. Die Walk The Moon heeft een liefdesleven waarmee je je misschien maar beter kunt inlaten. Nou ja, tenzij je een liedje met je naam wilt, en wees eerlijk, jij wilt dat er ook zo’n zomerse indieplaat komt die jouw naam draagt. Je bent niet de enige.

Op Fixin’, nummertje 10, krijgen mijn summer-roadtrip-visioenen eindelijk woorden: ‘Don’t even tell me where, we are going, hands over my eyes’. Ik krijg meteen een beeld van een vriendengroep op een strand, één man geblindeerd omdat hij niet meewilde. Op het moment dat hij weer ziet waar hij is wordt hij voorover in het water geduwd om vervolgens rond te hangen op het strand en de dag af te sluiten met een kampvuur.

Ik vond dit zelf een heel visueel album: Bij bijna elk nummer kreeg ik wel een beeld, of het nou een groep grijzende jongens was die een vriend ‘ontvoerden’ naar het strand of flashbackte naar mijn groep-2-afsluiting op het strand dat plotseling vol stond met indianententjes – hoe dan ook, dat strand komt telkens terug en dat is ook precies waar ik dit album deze zomer nog veel ga draaien. Fans van Fun. en All Star Weekend zullen hiermee in hun handjes wrijven, maar eigenlijk verwacht ik dat iedereen dit catchy zomeralbum wel kan waarderen. Het enige nadeel wat ik kan bedenken is dat alles na een tijdje op elkaar begint te lijken, maar dat maakt nog niet eens zo veel uit.
Al met al is dit een album wat meer dan geschikt is voor je summer roadtrip met vrienden. Spring in dat volkswagenbusje, zorg dat je een vinyl van dit album hebt – oh, en een platenspeler, maar dat hoort bij de roadtrip essentials – en rijd door Europa. Hoe slecht het weer ook mag zijn, je hebt in ieder geval zomersferen bij je, en dan kan je vakantie toch niet meer stuk?

7.8
Je kunt het album bij Bol.com kopen voor 14,99.
Walk The Moon staat 19 september samen met Fun. in Paradiso.