Review: The Rasmus – The Rasmus

The Rasmus is terug van weggeweest! De Finse band die in 2003 doorbrak met de wereldhit “In The Shadows” heeft onlangs het album “The Rasmus” uitgebracht. Misschien gaat het belletje pas rinkelen als je het bovenstaande nummer beluistert. Na het nieuwe album beluisterd te hebben, ben ik mijn vertrouwen in The Rasmus nog steeds niet kwijt.

Het album begint met een nummer dat al een tijdje geleden is uitgebracht, en zelfs al een videoclip heeft, namelijk het nummer ‘I’m A Mess’. Hierbij kreeg ik direct de indruk dat The Rasmus tijdens het maken van dit album vrij veel gebruik hadden gemaakt van moderne muziektechnieken. Ondanks dit is het nummer wel super gaaf.  Wel had ik af en toe het idee dat Lauri Ylönen (vocals) het een beetje te plat zingt. Dit wordt echter weer helemaal goed gemaakt door de mooie, hoge uithalen.

Het nummer ‘Stranger’ verschilt veel met ‘I’m A Mess’. In dit tweede nummer zijn de instrumenten gelukkig duidelijker te horen dan het vorige nummer. Ook zingt Ylönen met meer overtuiging. De eerste helft van dit nummer is wel een beetje rustig. Vervolgens gaat dit rustige over naar een knallende, typische The Rasmus sound.

‘It’s Your Night’ is het derde nummer. Anders dan bij veel andere albums is dat je hier niet lang hoeft te wachten op een lekker up-tempo nummer. De instrumenten komen in dit nummer perfect naar voren en zijn mooi in elkaar bewerkt. Het samenspel van de instrumenten is nét even ietsjes zachter dan de stem, waardoor je de stem goed kunt horen. Dit vind ik persoonlijk erg belangrijk.

Er zijn altijd een paar nummers die er bovenuit springen. Op dit album één daarvan toch echt ‘End Of The Story’. Op het begin van dit nummer is er een geluidseffect in bewerkt waardoor lijkt alsof je een verkeerde download beluistert, terwijl dit wel degelijk het officiële nummer is. Deze begint met een bepaald effect erover heen waardoor je kijkt of het wel het nummer van het album hebt, in plaats van een verkeerde YouTube download.  Na 20 seconden vervaagt dit effect  geleidelijk  en gaat over naar het nummer zonder effect.

‘Somewhere’ is een prachtige ballad, die helaas begint met computerachtig geluid, maar vervolgens gaat dit over in een geweldige akoestische gitaar. Lekker rustig, mooie zang en een prachtige tekst. Al is dit laatste echt in elk nummer terug te vinden.

‘Friends Don’t Do Like That’ is verdeeld in twee soorten delen. Tussen de rocksound door, hoor je ook een paar ballad-stukken. Doordat ook hier Ylönen’s stem boven het volume van de instrumenten uitkomt, hoor je duidelijk hoe ontzettend goed zijn stem is. Wanneer het nummer overgaat naar het rock-gedeelte, komt ook het muzikale talent van drummer Aki Hakala sterk naar voren.

Het album eindigt met het nummer ‘Sky’. Het hele nummer klinkt vrij rustig, als een ballad.

Conclusie:
Sinds 2003 ben ik al die-hard fan van The Rasmus. Sindsdien zijn zij al jaren mijn favoriete band. Het vorige album, ‘Black Roses’, dat eind 2008 uit kwam, vond ik ook een heerlijk album. Eerst moest ik er echter wel even aan wennen. Bij dit album is dit absoluut niet het geval, vanaf de eerste seconden vond ik het geweldig. De afwisseling van de nummers, up-tempo en rustiger, zijn evenwichtig uitgebalanceerd en hebben een prima volgorde. Als jij van lekkere rock houdt, met af en toe wat rustige instrumenten en een heerlijke stem, dan moet je écht het album ‘The Rasmus’ van The Rasmus beluisteren.