Review: As Enemies Arise – Grief

De heren van de Nederlandse deathcore band As Enemies Arise hebben in december 2011 hun EP ‘Grief’ uitgebracht. Met meer dan 4.500 likes op Facebook, vond ik het toch wel tijd worden voor een recensie. ‘Grief’ bevat 7 nummers, en zorgt voor bijna 20 minuten muziek vol power.

Het eerste nummer op deze EP draagt de naam ‘Back Home’. De tekst van dit nummer is deprimerend en dapper tegelijk. Om het eerste nummer van ‘Grief’ te beginnen doen deze heren dat mooi met een korte intro die heerlijk hard binnenkomt beuken. Het gehele nummer heeft eigenlijk een bepaald tempo, met zo af en toe een paar up-tempo noten.

Het hierop volgende nummer, ‘Like Wolves’ is in principe hetzelfde als het voorgaande nummer. Bepaald tempo, af en toe even up-tempo en screams die de puntjes op de i zetten. Het gene wat hier wel anders aan is, is dat er soms delen tussen zitten die down-tempo zijn. Er is een moment in het nummer waar voor één seconde geen instrumenten te horen zijn, waar op dit moment vocalist Gideon even een paar woorden uit zijn strot knalt.

‘Downward’ is het derde nummer op ‘Grief’. Dit nummer bevat de nodige gitaarsolo’s en mooie hoge, rustige noten. Verder is ook bij dit nummer niet veel anders aan, het is gewoon een knap staaltje deathcore.

Goede teksten, goede gitaren, flink aantal klappen op de drums, je vindt het allemaal ook weer in dit nummer, ‘Loved And Lost’.  Rustige delen worden opgevuld met screams die klinken met weinig instrumenten, wat het een mix maakt tussen het gevoel van rust, en flinke drukte. Dit is het eerste nummer waarin ik een duidelijke, en ook erg onverwachte, breakdown te horen krijg. Na een kleine tweeëneenhalve minuut denk ik dat het nummer af is, er volgt namleijk een stilte van 5 seconden, waarna de onafgemaakte zin afgemaakt wordt met een flinke uithaal naar het woord ‘cry’.

Ook staat natuurlijk een nummer op de EP die dezelfde naam heeft als de EP zelf, ‘Grief’. Deze is net als de voorgaande nummers, een bepaald tempo met af en toe een stuk up-tempo  en een stuk met hoge, lange gitaarklanken.

‘A Shivering Voice’ is het laatste nummer op de EP. Dit is eigenlijk de balled van ‘Grief’. Na een intro van een halve minuut met wat rustige klanken gaat het nummer vervolgens down-tempo door.

Conclusie:

De mannen van As Enemies Arise uit Brabant hebben zeker een knap staaltje deathcore geproduceerd. Super goede screams, gitaarklanken, drums en bass. Helaas had ik persoonlijk het gevoel na het beluisteren van het album, dat er maar twee verschillende nummers op stonden. Zo dus de laatste “ballad-achtige” ‘A Shivering Voice’, en de andere nummers samen. Deze leken allemaal sterk op elkaar, dus na één nummer kende je eigenlijk de hele EP wel. Nog een nadeel, de heren hebben ervoor gekozen om het nummer alleen online uit te brengen en is dus jammer genoeg niet in de winkels als een fysieke single te koop. Ondanks dat deze nummers op elkaar lijken, is het toch wel een EP die ik nog vaker zal luisteren.

In April kunnen wij een nieuwe video van As Enemies Arise verwachten.