Review: A Skylit Drive, Woe, Is Me, I Set My Friends On Fire, Sleeping With Sirens

.

Vier zeker geen onbekende bands op een avond zorgden er voor het concert al voor dat het bijna niet mis kon gaan. Voor €16.50 kon je aanwezig zijn bij het concert van Sleeping With Sirens, Woe, Is Me, I Set My Friends On Fire en A Skylit Drive. Was het inderdaad zo goed als veel mensen hadden verwacht?

Wat eigenlijk al opviel toen de deuren van de Melkweg openden, was dat er geen overdreven grootte rij voor de deur stond. Zelfs voor de Kleine Zaal, waar het concert werd gegeven, was het redelijk rustig. Toen Sleeping With Sirens, de eerste band van de avond, het podium betrad werd het er niet echt drukker op. Ook al begon de band meteen met een bekend nummer, leek het publiek niet echt los te komen. Vooraan stonden vooral jongere meisjes die dansten op de muziek. In het midden van de zaal stonden maar drie jongens, waardoor het leek alsof het publiek geen zin had om in de moshpit te komen. De vocals van de band waren vrij goed, al werd er op het begin iets zachter gezongen en leek het er op dat de zanger soms aardig vals zong. Een positief punt aan het optreden van de band was wel dat de populaire nummers vooral gespeeld werden, waardoor, zeker het vrouwelijke publiek, goed mee kon zingen. Dichtbij het einde van het optreden kwam er nog een drumtechnicus het podium op, om het drumstel bij te stellen. Hierdoor had ik het gevoel dat het instrumentaal nog een beetje beter kon, al was ik hier tevreden over.

De tweede band van de avond was Woe, Is Me. De band kwam vrij snel na de vorige band en had een vrij zware taak om de zaal enthousiaster te krijgen, doordat Sleeping With Sirens, naar mijn idee, het publiek niet los kreeg. Wat opviel toen de band begon was dat er meer mensen in de zaal stonden dan bij de openingsact. Het podium was tijdens het optreden goed actief, door de 7 net geklede bandleden van Woe, Is Me. De muziek was meteen lekker hard en de lichten zorgden ervoor dat de sfeer er meteen in zat. In het derde nummer werd er om een Wall of Death gevraagd. Door het publiek werd een grote ruimte vrij gemaakt hiervoor, hieruit bleek dat iedereen hier op stond te wachten. Het hele optreden lang klonken zowel de vocals als de instrumenten erg goed, wat een grote verbetering was ten opzichte van het optreden ervoor. Woe, Is Me vond ik persoonlijk zorgen voor het beste optreden van de avond. De toon was hiermee dus ook gezet voor de rest van de avond!

De derde band was I Set My Friends On Fire. Het publiek leek nog erg enthousiast en de zaal stond inmiddels vol, voordat de band echt begonnen was. Het was leuk om te zien dat de zanger van de band bij het eerste nummer veel mensen uit het publiek een hand gaf, waardoor goed te zien was dat de band geeft om zijn imago ten opzichte van het publiek. Wat uit de strot van Matt Mehana (vocals) kwam klonk super tof, maar er was geen enkel woord van te verstaan. Instrumentaal leek alles wel dik in orde te zijn, maar het publiek was een stuk minder enthousiast. Een echte moshpit, of iets dergelijks kwam jammer genoeg niet voor.

De laatste band, en daarmee het hoofdoptreden was A Skylit Drive. Het publiek was klaar om nog even los te gaan. Instrumentaal klonk het meteen geweldig en ook de zang van de vocalist klonk erg goed. In tegenstelling tot Sleeping With Sirens was er geen valse toon te vinden en de zanger toonde veel emotie tijdens het zingen. De backup-vocalist die de screams deed zorgde ervoor dat het publiek goed betrokken werd in het concert door goed mee te springen met de muziek en mensen aanmoedigden tot klappen. Een enkel persoon ging crowdsurfen en een ander werd halverwege het concert weg gedragen met een ernstige bloedneus. Toch leek het optreden weer niet zo succesvol als die van Woe, Is Me. Er was geen enorme pit terwijl er werd gevraagd om een cirkelpit, maar door te weinig enthousiasme eindigde dit alleen in een korte moshpit met een klein aantal personen. Ik denk dat het minder succesvol was dan verwacht, omdat er veel nieuwe nummers werden gespeeld door de band. Dit is natuurlijk geen slecht iets, maar het betekend wel dat je de tekst niet kent en niet helemaal weet wat je kan verwachten. Er is natuurlijk niets leukers dan het live terug horen van een nummer dat je een kleine 3 uur ervoor nog als mp3 op je iPod luisterde! Uiteindelijk was het dus een goed, maar iets minder druk optreden geworden. Wel stonden veel mensen vooraan om foto’s met mobieltjes en camera’s te maken.

Om terug te komen op de vraag op het begin van dit review: “Was het inderdaad zo goed als verwacht?” Wil ik graag antwoorden met een dikke ja! De avond kwam iets later op gang, maar er was heel de avond een goede sfeer en veel mensen zeiden dat ze enorm hadden genoten. En ik wil me graag bij die mensen aansluiten!

(Tekst is geschreven door Atilla Roos)