Album review: Stray From The Path – Clockworked

Praktisch onaangekondigd een album aankondigen, uitbrengen én de aandacht pakken. Dat is voor weinig neergelegd en gebeurt alleen als je heel bekend bent, je marketingcampagne interessant is of je een bom aan informatie dropt. In het geval van Stray From The Path bestond de marketingcampagne uit het verkopen van de plaat en het subtiel adverteren dat deze uitkwam op het Britse Slam Dunk Festival een week voor het uitbrengen ervan. En die bom aan informatie? Die liet de band zelf vallen via hun Instagram. Ze kondigden niet alleen het uitkomen van hun album aan, maar ook het einde van de band. Een zet die misschien nog wel harder aankomt dan hun songteksten.

Het elfde en laatste album van de New Yorkers begint keihard met de eerder uitgebrachte single “Kubrick Stare”. Het ‘in your face’ gehalte is precies zo hoog als je bij hen zou verwachten. Pakkende lyrics, een catchy refrein en instrumenten die keihard zijn, maar niet te hard. Keihard binnenkomen met alle lagen die er in de muziek – zowel instrumentaal als tekstueel gezien – is geheel in lijn der verwachtingen bij deze groep.

Bijna zonder adem te (kunnen) halen, wordt je als luisteraar in het volgende keiharde, kritische en catchy “Fuck Them All To Hell” gegooid. Een titel die menig luisteraar van deze band niet zal verbazen of laten blozen, deze band is alles behalve bang of subtiel. Misschien is deze band wat brutaal, helemaal voor een buitenstaander of eerste luisteraar. En misschien zijn ze ook wat brutaal. Daar staat dan wel tegenover dat ze dat met hun gehele eerlijke borstkas doen. 

Als recensent valt me vooral de snelheid van de instrumenten – met name de drums – op samen met het feit dat het ene nummer bijna zonder adem te halen doorgaat in het volgende nummer. Niet headbangen is zo goed als onmogelijk en het laat me bijna vergeten aandacht te schenken aan de tekst en na te denken over de tekst én de staat van de wereld. Dat is precies wat deze band ook wil dat de luisteraar doet, niet enkel agressief headbangen, maar ook nadenken. Als je geen politieke thema’s wil horen, dan moet je niet bij deze band zijn en dat is bij hun laatste – en elfde – album niet anders.

Het nummer “Shot Caller” pakt de luisteraar vast en smijt deze – met name met de riff aan het eind – heen en weer. De riff steekt boven de bijna herhalende klanken van de voorgaande uit en trekt de aandacht dan ook weer terug. Het volgende nummer “Can’t Help Myself” begint rustiger. Is dit dan het moment om adem te halen? Het lijkt erop dat dat kan tot het refrein losbarst en Stray weer klinkt zoals verwacht. Headbangen is wederom onmogelijk om niet te doen.

Het nummer met de gelijknamige titel van het album “Clockworked” begint ook al rustiger. Het is een feature met Florent Salfati van de Franse metalcoreband Landmvrks. Gezien de vocale kracht en talent van Salfati als schrijver, is dit nummer al snel interessant. Het nummer klinkt al snel als een gemiddeld nummer van Stray, wat het niet per definitie ‘slecht’ of ‘minder goed’ maakt. Het maakt wel dat het minder interessant en creatief klinkt dan dat het wellicht had kunnen zijn. De feature waarin Salfati rapt en vervolgens een scream laat horen, maakt veel goed. Het nummer is wel sterk als het aankomt op de tekst en het headbanggehalte.

De volgende feature “Bodies in the Dark” combineert de ruwe en recht voor zijn raak energie van Stray bijna vlekkeloos met het – in contrast – rustige Poison the Well en creëert een moment van rust en subtiele melodie midden in het nummer. Vrees niet, de sloopkogel van Stray pakt de draad weer op en eindigt het nummer met een kort maar krachtige drumsolo gevolgd door een samenkomst van alle instrumenten waardoor er bijna een soort schreeuw ontstaat.

Het opvolgende nummer “Can I Have Your Autograph?” begint met een duidelijk drum die snel overslaat in een soort instrumentele lawine aan geluid. Vet! Het nummer is – net als de gehele band – direct en duidelijk en er worden dan ook precies nul doekjes gewonden over de mening van deze band over oorlogspropaganda en het signeren van bommen door Disturbed zanger David Draiman zijn niet te missen. Uiteraard is de neiging om te headbangen ook niet te missen.

De band gaat nog een laatste keer met volle agressie en overtuiging los op “A Life In Four Chapters”. Nog een laatste schreeuw, duidelijke drum en zieke riff. Nog één keer alles geven wat erin zit, ook voelde dit album niet alsof werkelijk alles op creatief gebied is gegeven. Het album is goed, strak, duidelijk en recht voor zijn raap. Alles wat verwacht kan worden van Stray From The Path zit erin en ook wel meer. Er zitten een aantal goede, energieke momenten in zowel tekstueel als instrumentaal. Tegelijkertijd voelt het ook alsof niet alle creatieve brandstof niet helemaal is opgebrand. De formule van dit album is zowel vurig als veilig en zeker niet slecht. Het is een mooie laatste kanonskogel om mee uit te gaan en het gemis van deze band en hun vurigheid zal groot zijn. 

Gelukkig staan ze nog op een aantal festivals waaronder Graspop 22 juni en Jera On Air 27 juni en komt er nog een tour in Groot-Brittaniё aan voordat deze band er voorgoed mee stopt.

Beoordeling: 7/10
Releasedatum: 30 mei 2025
Label: Sharptone Records
Verkrijgbaar via: Bol.com (LP), Bol.com (CD), Large, Sharptone Records, Platomania, Sounds Venlo, Sounds Delft, Coretex Records