The Rumjacks maken van De Melkweg een feesttent tijdens St. Patricksday

Afgelopen maandag bracht het Australische The Rumjacks een bezoek aan de Melkweg in Amsterdam. Met het zesde studioalbum “Dead Anthems” op zak werd het een ware feestavond. Het was niet alleen de laatste show van de succesvolle tour, het was ook nog eens St. Patrick’s Day. Die avond moest wel een feest worden met de Ierse Folk invloeden van deze band.

In de Ierse Pub op het Leidseplein is het al gezellig druk voor aanvang van de show. In de Melkweg gaan uiteindelijk ook de balkons open en is de zaal zeer goed gevuld voor een maandagavond. Het trio Grade 2, afkomstig uit Engeland, brengt ruim dertig minuten lang een energieke show. Misschien wel iets te goed voor een support-act, maar feit is wel dat ze de zaal aardig in beweging brengen met hun aanstekelijke presentatie en strakke punkriffs. De palm-mute downstrokes van gitarist Jack Chatfield zijn er om je vingers bij af te likken, De strak beukende Jacob Hull met bassist en leadzanger Sid Ryan aan zijn zijde zorgen voor een geoliede machine. Hun teksten over alledaagse problemen gaan er prima in bij het enthousiaste publiek. Op verzoek van de band wordt de eerste circle pit gevormd. Met songs als “Under The Streetlight”, “Graveyard Island” en “Fast Pace” kijkt en luistert deze band zeer prettig weg.

Na wat ombouwwerkzaamheden is het zestal van The Rumjacks aan zet. De band trapt hun set af met de opener van hun nieuwe plaat “Come Hell Or High Water”. Een ideale zet, want het laat alle typische elementen van hun Ierse Folk sound horen. Het maken van Keltische punk met een hoog meezinggehalte is wat deze mannen erg goed kunnen. De tin whistle (Ierse fluit), banjo en accordeon ontbreken niet in een groot deel van hun nummers. Naast deze invloeden giet de band er ook regelmatig een ska sausje overheen. Dit maakt dat zij binnen no-time de gehele zaal op hun kop zetten. Met frontman Mike Rivkees, gekleed alsof hij uit de hitserie Peaky Blinders is gestapt, als ideale blikvanger staan ze deze keer terecht in de Max te spelen.

De stevig pompende baslijnen van Johnny McKelvey zorgen voor een herkenbare sound die daarmee de menigte kan laten dansen, maar ook moeiteloos aan het moshen krijgt. Drummer Pietro Della Sala mag ook niet ongenoemd blijven. Hij is absoluut de drijvende kracht achter het geheel. Gitarist Gabriel Whitbourne vult de punksound met zijn distortion tussen de akoestische gitaar en eerder genoemde banjo. Dat de nieuwe plaat het goed doet, wordt duidelijk wanneer “Smash Them Bottle” wordt ingezet. Moeiteloos schreeuwt iedereen het mee om daarna lekker te pogoën tijdens “Bloodsoaked in Chorus” en “One For The Road”.

De band weet ondanks de herkenbare sound de spanningsboog hoog te houden. Het meer akoestische “Rythm Of Her Name” zorgt voor een klein beetje rust waarna met “Across The Water” het gaspedaal weer in wordt getrapt. Het strakke spel en de samenzang van alle bandleden zorgen voor een stabiele set waarbij het publiek met een lach op het gezicht mee deinst en zingt. Ook wordt er aandacht geschonken aan de Ierse feestdag die precies op de laatste dag van de tour valt waarbij de nodige grappen tussen beide bands worden uitgehaald. Zo zijn de flesjes water verwisseld met goedkope Vodka door Grade 2. De avond wordt met “Hestia”, “Light In My Shadow” en natuurlijk “An Irish Pub Song” afgesloten.

The Rumjacks is een band die hun sterke live reputatie ook vanavond waarmaakt. Daarom zullen zij de komende jaren absoluut een graag geziene gast blijven in de, steeds grotere, zalen van Europa een menig festival.