Stand Atlantic – WAS HERE

Een goede twee jaar geleden bracht het viertal uit Australië hun derde album F.E.A.R. uit, nu is het  tijd voor hun nieuwste release. Met de titel “WAS HERE” en een cover waarbij de bandleden op een streep bloed liggen tegen een spierwitte achtergrond, schept de band een contrast met de kleurrijke covers van hun vorige albums. Het is tijd voor een ander tijdperk van de band, met wellicht meer experimentatie en een diepere duik in persoonlijkere en donkerdere thema’s. 

Dat het album in ieder geval qua tekst donkerder is dan de voorgangers, wordt direct duidelijk tijdens de openingstrack “WAKE UP-SIT DOWN-SHUT UP”. De track opent met de woorden “I’m feeling existential, does it even matter at all? I pray to nothing, feels like I’m screaming in the dark ‘til I choke”. Zangeres Bonnie Fraser klinkt helder als altijd, maar ook kwetsbaar. Jezelf meteen bloot geven tijdens de eerste track van je album is lef hebben, maar ook vertrouwen hebben in je fans en jezelf. De experimentele richting van de band is gelijk duidelijk en het nummer klinkt wat donkerder en rustiger dan de eerder uitgebrachte singles. Het refrein heeft een hoog meezinggehalte, iets wat menig luisteraar gewend is.

Nadat we op rustige en kwetsbare wijze zijn verwelkomd in het album, is het tijd voor het eerder uitgebrachte “FRENEMIES”. Een luchtigere track die op muzikaal gebied doet denken aan het voorgaande album en voldoet aan de Stand Atlantic essentials: de heldere stem van Fraser, een catchy, makkelijk mee te zingen refrein en een leuke gitaarriff.

Het opvolgende nummer “GIRL$” is een eerder uitgebrachte samenwerking met PVRIS en Bruses. Het is een vrolijk, uptempo queer anthem met een frisse lading openheid van de zangeressen en een catchy beat eronder.

In “FREAKIN’ OUT” komt de openheid van Fraser weer naar voren als ze zingt over “Front row seat to my breakdown” in het eerste couplet en “Face to face with a meltdown” in het tweede. Het nummer begint met een frisse pop beat die wordt versterkt door de toevoeging van een catchy gitaar, wat de neiging om het nummer meermaals te luisteren heel groot maakt.

Het eerder uitgebrachte “NOSE BLEED” samen met Sueco klinkt precies zoals iemand die luistert naar beide artiesten zou verwachten: gewoon een catchy poppunknummer waarbij de gitaar en vocals lekker samen klinken. 

“LOVE U ANYWAY” brengt het tempo omlaag en de persoonlijkheid in de teksten omhoog. Terwijl Fraser openhartig zingt over de ups en downs (maar vooral de ups) in een inmiddels verbroken relatie, is stilzitten onmogelijk. 

“KISSIN’ KILLING COBRAS” en “WARZONE” gooien het tempo weer omhoog door het inzetten van een hardere gitaar dan voorheen. De hardere gitaar gaat gepaard met een meer elektronische beat dan dat de gemiddelde luisteraar van deze band gewend is. De combinatie van de twee is nieuw, dus mogelijk niet voor iedereen weggelegd. Dat is het risico van experimenteren. 

Tijd voor het volgende nummer met een samenwerking: “CRIMINAL” met Jamie Hails van metalcoreband Polaris. Het nummer opent met een aanwezige EDM-sfeer en een erg prominente baslijn, om via een catchy refrein een metalachtige gitaar te introduceren, waardoor voor heel even deze band onderdeel is van een metalcoretrack. Ook bij dit nummer is het onmogelijk om stil te blijven zitten.

De ‘nieuwere’ Stand Atlantic komt in overvloed naar voren op “17” en “17 // REPRIZE [ONE TAKE]” waar Fraser zingt over het (on)verwerken van aanranding op een nieuwe, meer elektronische beat en een rustigere piano. De nummers klinken klein, maar zijn groot in hun vertoning van kwetsbaarheid.

Het bestaan van Fraser als queer persoon komt nogmaals terug in het heerlijk catchy “G.A.G” dat vervolgens wordt opgevolgd door het intens zomerse en vrolijke “ROCKSTAR”. Beide nummers waar deze band de experimentatiekraan voor open heeft gezet.

De eerder uitgebrachte “SEX ON THE BEACH” en “KILL[H]ER” sluiten het album af op geheel eigen wijze. “SEX ON THE BEACH” is een catchy nummer vol experimentatie maar ook een catchy rif en refrein zoals menig luisteraar gewend is. “KILL[H]ER” sluit het album vervolgens af als een soort muzikale brug tussen het vorige album en dit album. Het risico dat dit nummer in je hoofd blijft hangen is wel enorm en dat is ook precies waar deze band goed in is.

Nieuwe Stand Atlantic in de teksten, oude Stand Atlantic op de manier waarbij het voor deze band onmogelijk lijkt te zijn om nummers te maken die niet in je hoofd blijven zitten. Heen en weer gaan tussen muziek waarbij bewegen bijna automatisch gebeurt en tegelijk open en gevoelig kunnen zijn – zowel tekstueel als muzikaal gezien – zit deze band als gegoten. Experimenteren op je album brengt vast verschillende meningen met zich mee en het staat iedereen vrij om die te hebben, maar echt boos worden kan niemand op een band die hun muziek met zoveel overtuiging en zelfvertrouwen maakt. Dat is dan ook precies waar de kracht van deze band ligt.

Beoordeling; 8/10
Releasedatum: 23 augustus 2024
Label: Hopeless Records
Verkrijgbaar via: Impericon, Platomania, Season of Mist