Stil staan is geen optie bij Honey Revenge

Op de dinsdagavond van 28 mei stond Honey Revenge in het Haarlemse patronaat. De amerikanen werden vergezeld door opener Letters Sent Home uit Duitsland.

De avond werd geopend door Letters Sent Home die een intro over de speakers afspeelden en met vol enthousiasme het podium betraden. Hun enthousiasme was aanstekelijk en de half lege zaal voelde al snel aan als een bijna volle zaal. Toen er tijdens het tweede nummer “Misery loves company” werd opgeroepen om te springen, bewoog de zaal lekker mee.

Wanneer zangeres Emily Paschke tijdens het volgende nummer “Pedestal” haar in-ears uit haar oren trekt en het halve nummer zonder moet spelen, valt er eigenlijk niet te merken dat er toch een beetje paniek is. Dat is ook nergens voor nodig, want haar klonk net zo sterk en kraakhelder als tijdens de vorige nummers. Na het nummer wordt de in-ear situatie opgelost met behulp van gitarist Robin Werner. Paschke benoemt dat ze deze avond pas voor de tweede keer buiten Duitsland spelen, bedankt Honey Revenge en de crew die deze avond mogelijk hebben gemaakt. Ze vermeld dat hun debuutalbum “Forever Undone” vorige maand is uitgekomen en kondigt “Request Denied” aan. Het nummer heeft een hele catchy riff en het is bijna onmogelijk om niet te bewegen.

Bij het laatste nummer ‘Phoenix” vraagt de band om een mosh pit, krijgen ze de rustige variant met lachende gezichten. Het publiek is officieel opgewarmd en de band verlaat de zaal onder enthousiast applaus.

Dat het publiek zin had in Honey Revenge was al duidelijk en ze werden onder luid gejuich ontvangen nog voordat ze begonnen met het eerste nummer “Worst Apology”. Het enthousiasme is niet alleen hoorbaar maar ook zichtbaar aan alle dansende mensen in de zaal. Zangeres Devin Papadol mist geen moment om zelf mee te dansen op het podium en het is vanaf het eerste moment duidelijk dat zowel de band als het publiek zijn gearriveerd voor een goede tijd.

Het net uitgebrachte nummer “Recipe for Disaster’ wordt meegezongen door het publiek alsof het al jaren uit is en er wordt wederom samen gedanst en gesprongen. Een aantal nummers later tijdens “Favortite Song” doet Papadol een oproep om de “polo” te doen en binnen seconden beweegt zich een heuze polonaise door de zaal die halverwege opsplitst in een mosh pit.

De volgende pit in de zaal is een opgevraagde circle pit tijdens “Distracted” en deze keer is het geen circle pit maar een mosh pit. Halverwege het nummer is er zelfs een crowdsurfer die met succes het podium bereikt. Papadol bedankt het publiek en laat weten dat de extended versie van hun debuutalbum “Retrovision” begin augustus uitkomt.

Het publiek is nog niet uitgesprongen en tijdens het volgende nummer “Are You Impressed?” vindt de volgende mosh pit plaats. De ban valt dit ook op en een aantal nummers later na “Fight Or Flight” wordt er gevraagd om een dance break op verrassend vrolijke technomuziek. Uiteraard danst het publiek lekker mee.

Na de dance break is het tijd voor het nummer “waardoor deze band in staat is om hier naartoe te vliegen en te spelen”, een verwijzing naar “Rerun” en de populariteit die dit nummer verkreeg door TikTok. De avond wordt daarna afgesloten met

De vierdelige band op het podium waarbij iedereen minimaal één roze kledingstuk aan heeft en de zangeres zelfs roze haar heeft, wekt de suggestie dat je als bezoeker tekent voor een avond met zoete muziek. Zoet is de avond zeker en de muziek wellicht ook, maar er zit precies genoeg tempo in om her en der een pit te zien. De manier waarop Papadol geniet van de muziek en meedanst op het podium maakt dat een vergelijking met Paramore in de huidige opstelling voor de hand ligt. Paramore is nog lang niet aan vervanging toe en er is plaats voor meerdere bands in de scene, maar het is wel verleidelijk om ze voorzichtig te vergelijken. Wellicht dat Honey Revenge of Letters Sent Home zal openen voor Paramore in de toekomst.