Enter Shikari is groots in een kleine zaal in Patronaat

Op de donderdagavond van zes juni stond Enter Shikari in het Haarlemse Patronaat. De intieme show vlak voor het festivalseizoen werd geopend door de Duitsers in Blackout Problems. Zij warmden het publiek ook op de vorige keer dat Enter Shikari in Nederland was (de recensie check je hier).

Terwijl er in de andere zaal beneden nog gestemd mag worden, opent Blackout Problems de avond met hun politieke ‘MURDERER’. Nog voor het einde van het nummer, heeft de zanger al op de barricade gestaan en is hij zelfs het publiek in gegaan om samen in een (kleine) pit te zingen.

Dat het een intieme avond zou worden, was te verwachten gezien de grootte van de zaal en de populariteit van de headliner. De opener speelt daar – bewust of onbewust – heel slim op in en halverwege hun set, is de zanger weer in het publiek te vinden. Deze keer loopt hij de hele zaal en zelfs het balkon door tijdens ‘PUZZLE’.

De politiek wordt alvorens het laatste nummer wordt gespeeld nog even op het hart gedrukt hoe belangrijk de band het vindt dat er wordt gestemd en dat het duidelijk is dat er geen plaats is voor extreemrechts. Ze sluiten hun set af met het duidelijk politieke ‘GERMANY, GERMANY’ met de catchy en toch wat pijnlijke ‘Germany, Germany, don’t go back into history’. Gelukkig voor hen is de gemiddelde Shikari fan zowel politiek betrokken als enthousiast en als het luide applaus waarmee ze de zaal verlaten een voorteken is voor de hoofdact, dan zit het met de sfeer helemaal goed.

Net als vorige keer in de Afas Live opent zanger Rou Reynolds de avond met een theatrale versie van het spoken word “System…”. Onder luid gejuich vindt de transitie van het spoken word naar de beweeglijke track “…Meltdown” plaats. Wanneer tijdens het volgende nummer ‘Live Outside’ de eerste crowdsurfer gespot kan worden, is het overduidelijk dat zowel het publiek als de band letterlijk bewogen zijn door de muziek.

De visuals zijn in vergelijking tot hun optreden in de Afas Live in mindere mate aanwezig. De band leunt op de lichten van de zaal in combinatie met de LED wall achter hen. Maakt het de sfeer in de zaal minder? Juist niet, het lijkt te benadrukken dat er letterlijk en figuurlijk geen plaats is voor hun festivalopstelling en houdt genoeg ruimte over voor de beweeglijke band, in het bijzonder zanger Rou Reynolds. Net als menig persoon in de zaal, staat ook hij amper een seconde stil.

Dat de zaal niet enkel fysiek beweegt, maar ook emotioneel wordt vooral duidelijk tijdens Jailbreak. Wanneer Reynolds zingt over de innerlijke revolutie die je te wachten staat wanneer je losbreekt, wordt ‘JAILBREAK JAILBREAK’ luidkeels door de zaal meegeschreeuwt. Zowel de zaal als de gehele band barsten vervolgens los en werkelijk niemand staat (of is nog) stil. Met zulke fans heb je bijna geen microfoon meer nodig. ‘Jailbreak’ loopt naadloos over in het inmiddelse bekendere ‘Bloodshot’ wat uiteraard luidkeels wordt meegezongend. De vanwege de kleinere zaal minder grote circle pit tijdens ‘Sssnakepit’ kon niet uitblijven.

Een aantal nummers later, krijgt het publiek letterlijk de tijd om even stil te staan wanneer Reynolds met een gitaar op het balkon te vinden is. Het is tijd voor ’the pressure’s on’. De zaal staat letterlijk even stil en er is een gezamenlijk emotioneel moment te voelen. De adempauze duurde niet lang en wanneer de eerste noten van ‘Stand Your Ground; This Is Ancient Land’ klinken, wordt duidelijk dat de zaal weer meer dan klaar staat om te bewegen.

Wanneer het einde van de avond langzaam in zicht komt met ‘Satellites’ geeft de zaal de band nog een goede mosh pit en een lading crowdsurfers. De energie van zowel de fans naar de band als andersom is aanstekelijk. Het is bijna jammer dat de afsluiter ‘{ The Dreamer’s Hotel }’ al klinkt, maar de zaal mindert niet in enthousiasme.

Er wordt afgesloten met het encore bestaande uit ‘(pls) set me on fire’, het welbekende ‘Sorry, You’re Not a Winner’ (inclusief een moment waarop de zaal en zanger de riff meermaals zingen) en ‘A Kiss for the Whole World x’. Tijdens het laatste nummer komen verschillende mensen op schouders omhoog en er wordt naar elkaar en de band gezwaaid. Nog één kans om volledige samen – zowel op schouders als in de pit of tijdens het crowdsurfen – los te gaan wordt met beide handen aangepakt door de zaal. De verbinding die vanavond te zien en voelen was maakt duidelijk dat iedere zaal bij deze band groots kan zijn.

Fotogalerij Enter Shikari in Patronaat. Fotografen Laura Visser en Sabine de Graaf.