Vier jaar na het verschijnen van het toch wat controversiële “Father of all…” en zowel Dookie als American Idiot die hun jubileum vieren, zijn de bekende rockers Green Day terug met een nieuw album. De band heeft aangegeven dat het album klinkt als alle voorgaande albums samen met een frisse zucht van nieuwheid.

Het album opent met de inmiddels bekende klanken van de single “The American Dream Is Killing Me”. Een korte intro maakt snel plaats voor de welbekende stem van Billie Joe Armstrong die zingt over het vergaan van de bekende “American Dream” en de groeiende polarisatie. Het herhalen van de kreet “The American Dream Is Killing Me” in combinatie met de catchy power chords, is het album officieel geopend en maakt de band direct duidelijk dat ze nog steeds prima in staat zijn om hun bekende “in your face” meezingers te schrijven.

De eerste single wordt opgevolgd door de tweede met de titel “Look Ma, No Brains”, een kort maar krachtig nummer wat makkelijk mee te zingen is en klinkt als Green Day in een nieuw jasje. Het nummer is bijna te kort en je zou het bijna twee keer achter elkaar willen spelen, omdat het catchy is en snel voorbij vliegt.

In het volgende nummer “Bobby Sox” verklaart Billie Joe de liefde aan zowel vrienden als vriendinnen door het afwisselen van de uitspraken “do you wanna be my girlfriend?” en “do you wanna be my boyfriend?”, met een korte, catchy solo en de nadruk dat het hem niet uitmaakt wat hij doet of waar hij is, zolang hij maar met degene is van wie hij houdt. De kennis van “Coming Clean” wat op Dookie staat, doet denken aan een scenario waarin dit een mogelijk vervolg is op dat nummer waarop Billie Joe zijn biseksualiteit ontdekt, en het inmiddels in tegenwoordige tijd openlijk omarmt.

De laatste single “One Eyed Bastard”, opent op een manier die doet denken aan “So What” van P!nk. Zodra Billie Joe begint te zingen, is de vergelijking ver te zoeken en klinkt het direct als Green Day. Met catchy teksten als “Vendetta is a friend of mine, revenge is sweeter than me” en “bada bing, bada boom”, is het nummer makkelijk mee te zingen vanaf de eerste keer dat de luisteraar het hoort en maakt het eigenlijk al niet meer uit dat “bada bing, bada boom” mogelijk enkel in het nummer zit omdat het zo makkelijk mee te zingen is. Uiteraard bevat dit nummer ook een (korte) gitaarsolo die samen met de algehele gitaarklank duidelijk maakt van wie het nummer is.

Op “Dilemma” deelt Billie Joe op zijn eigen manier zijn worsteling met alcohol(misbruik). Het refrein begint met “I was sober, now I’m drunk again” met de krachtige gitaarklank die we kennen van deze band, is een goede samenvatting van zowel de innerlijke strijd van Billie Joe als het bewijs dat deze band terug is met een nieuwe sound die inderdaad een mix is van voorgaande albums. De gitaar doet denken aan het geluid van Dookie met betere opname apparatuur, de tekst en zang doet denken aan een volwassenere versie van de band. 

“1981” is een kort maar krachtig nummer, de tekst “She’s gonna bang your head like 1981” wordt precies vaak genoeg herhaald om in je hoofd te blijven zingen. Samen met het makkelijk mee te zingen refrein en de hoeveelheid energie in het nummer, is het nummer wel erg kort.

Het opeenvolgende nummer, “Goodnight Adeline”, maakt plaats voor een rustiger begin met een explosiever refrein. Het nummer sleept de luisteraar heen en weer op een reis over het verlangen naar betere dagen. Het nummer eindigt met een fijne Green Day stijl gitaarsolo waarna het refrein nog een laatste keer wordt herhaald.

“Coma City” eist meteen de aandacht van de luisteraar met een gitaarklank die iets van sirene weg lijkt te hebben. De frontman begint bijna gelijk te zingen en het is bijna gelijk duidelijk dat er iets mis lijkt te zijn gezien de combinatie van muziek en tekst. Alles bij elkaar klinkt het prima samen en de invloed van het in 2009 uitgebracht “21st Century Breakdown” is duidelijk terug te horen. Met teksten als “Don’t call the cops, word on the street is they all quit their jobs” en “Mask on your face, bankrupt the planet for assholes in space”, is het duidelijk dat deze band hun inmenging van politiek en muziek nog niet is verleerd. Het nummer eindigt anders dan we gewend zijn van deze band, namelijk met een muzikaal outro dat het nummer helemaal afmaakt.

Vervolgens begint “Corvette Summer” met een gitaarklank die doet aan het eerdere werk van deze band. Het nummer is echter wat rustiger dan de eerste albums van deze band en uiteraard is het niet compleet zonder een gitaarsolo die bij deze band past. Het is een leuk nummer wat gaat over het waarderen van je leven als muzikant en het genieten van muziek. 

Het volgende nummer “Suzie Chapstick” klinkt bijna als een Green Day versie van een Beatles nummer. De uitvoering over het missen van een geliefde is een rustige ballad waar de tekst en de stem van Billie Joe op de voorgrond treden. 

De rust wordt opgevolgd door de oude gitaarklank in de intro van “Strange Days Are Here To Stay”. Het nummer loopt over in het al bekende Green Day geluid met power chords tijdens de coupletten en een groot, catchy refrein. De tekst “Strange days are here to stay, ever since Bowie died, it hasn’t been the same” gecombineerd met de gitaarklank maakt dat het nummer een bepaalde arena klank heeft, wellicht wordt dit bevestigd als het nummer op de setlist van de aankomende tour staat.

“Living in the 20’s” houdt de explosieve arena sound nog even vast met een nummer over het gewelddadige klimaat in Amerika. Het nummer begint al met de tekst “Another shooting in a supermarket, I spent my money on a bloody, soft target”. Het is een explosief klinkend nummer over het melancholische gevoel dat veel mensen hebben over het leven in de moderne maatschappij. Uiteraard is dit nummer niet compleet zonder een gitaarsolo en wordt het geheel in stijl afgesloten met een laatste herhaling van het refrein. Vanwege de catchy klanken zou je bijna vergeten waar het nummer over gaat, of dit een voor- of een nadeel is, is aan de luisteraar zelf.

De explosiviteit maakt plaats voor de ballad “Father to a Song” waarin de frontman een muzikale brief aan zijn zoons schrijft. “Well I made a few mistakes but I’ll never break your heart, father to a son” vat het geheel samen. Ook dit nummer is niet compleet zonder een gitaarsolo aan het eind.

De gevoelige track maakt ruimte voor de titeltrack van het album “Saviors”, met kleinere coupletten en een arena geluid bij het refrein, is het niet onlogisch om de voorspelling te doen dat dit nummer wellicht op de setlist zou kunnen staan. De oproep “Calling all saviors tonight” zou het heel goed kunnen doen in arena’s. Uiteraard eindigt dit nummer met een gitaarsolo gevolgd door het herhalen van het refrein. 

Het laatste nummer van het album “Fancy Sauce” trekt de luisteraar langzaam binnen en gaat over in een bijna ballad klinkend nummer rond het eerste refrein om vervolgens te eindigen met een gitaarsolo. Daarmee wordt het album dan ook afgesloten.

“Saviors” is Green Day in een nieuw en zeer goed passend jasje. De oude en bekende klank van de band zit door het hele album ingevlochten samen met de inmiddels opgedane ervaring en groei die te letterlijk terug te horen is. Een combinatie van oud maar goed, met een nieuw tintje en slimme songwriting maakt dat dit een heel aangenaam album is om naar te luisteren.

Green Day staat op 19 juni in de Gelredome, tickets zijn hier nog te verkrijgen.

Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 19 januari 2024
Label: Reprise Records
Verkrijgbaar via: Bol.com, Platenzaak of Platomania