Asking Alexandria en Black Veil Brides in 013

Black Veil Brides en Asking Alexanndria tourden voor het eerst sinds 2011 weer samen. Die tour vond plaats in de Verenigde Staten. Nu zijn ze ook weer teruggekeerd naar Europa en kwamen ze afgelopen dinsdag langs in de Tilburgse 013.

Het house-achtige intro verklapt al een hoop over To The Rats and Wolves. Het is namelijk onderdeel van hun sound. Hoewel, ‘onderdeel’ is misschien verkeerd uitgedrukt. Het elektronische geluid klinkt namelijk niet alsof het verweven is met de metal-core die de groep speelt. Bovendien klinkt dat wat de band speelt, niet uitzonderlijk. De vocalen onderscheiden zich wel, maar niet door de kwaliteit. Zanger Dixi Wu doet een poging tot grunten die niet verstaanbaar is en met tijden niet boven het andere geluid uitkomt. De articulatie in de vocalen lijkt volledig afwezig te zijn. Nico Sallach moet, zoals meestal het geval is in dit genre, het contrast van de grunt produceren met zijn zuivere vocalen. Hoewel, ‘zuiver’ is misschien weer een verkeerde uitdrukking. Zodra Sallach zijn stembanden iets harder aanspant, is de zuiverheid ver te zoeken. De band maakt het niet veel beter door aan zijn publiek te vragen om te gaan zitten en op te springen wanneer Sallach dat beveelt. Dan eist de man ook nog eens dat zijn publiek gaat draaien. Na slotstuk “Anywhere For You” volgt een lading aan bedankjes aan de twee grote bands van vanavond en dan is het toch echt klaar.

Bij Asking Alexandria verklapt het intro dat de band begint met dé single van het nieuwe album: “Into the Fire“. Het album dat vernoemd is naar de band zelf, volgt The Black uit 2016 op. De nummers van dat album worden niet meer gespeeld. Het is een hoofdstuk met veel lelijke kanten. Nadat Danny Worsnop in 2015 uit de band stapte om zich te focussen op zijn andere band, volgde Dennis Stoff hem op en werd in 2016 na een communicatie misstand uit de band gezet. In 2017 kwam Danny weer terug. Deze avond presenteert de band het nieuwe hoofdstuk. Bij dit nieuwe hoofdstuk moet het toch weer over Worsnop gaan. Hij is deze avond niet bij stem. Dat lijkt, terugkijkend naar beelden van deze tour, vaker het geval te zijn. Zijn noten schieten vaak in het valse deel van het spectrum en de grunts laat hij in veel gevallen achterwege. De gitaristen spelen solide, maar visueel doen ze er niet veel aan om het geheel heel spetterend te maken. Ze lopen wat langs elkaar heen. Bovendien wordt er een overmaat aan nieuwe nummers gespeeld. De energie lijkt uit de set geslagen te zijn. Als het publiek zoekt naar een antwoord voor dit gebrek aan energie, komt Danny met een verontschuldiging: ‘This morning, I couldn’t speak. I had to do some damage control. Some melodies will be different.’ Dat is iets dat zeker is. Na Reckless & Relentless uit 2011 wilde de band niet meer zingen over drugs en alcohol, de groep wilde een meer volwassen uitstraling hebben. Dat is wel het geval: de emo-looks van de band zijn achterwege en de nieuwe plaat klinkt volwassener. Echter is dit concert een bewijs dat volwassen niet altijd beter betekent. Ooit werd deze band geliefd door zijn kinderlijke energie. Die tijden zijn voorbij.

Langzaam worden we naar voren geperst door de jongeren met een zwarte lok voor de ogen. De gemiddelde leeftijd lijkt langzaam naar beneden te gaan. Black Veil Brides is een band van de glam en de over-de-top-looks. Die looks hebben dezelfde trend doorgemaakt als Asking Alexandria: een tandje volwassener. Dat contrast met vroeger wordt letterlijk zichtbaar als visuals van de oude videoclips te zien zijn op het projectiescherm. Een andere trend die doorzet, is de trend van de vocalen. Hoewel Andy Biersack niet vals zingt, is zijn kracht duidelijk minder. De screams zijn kort en futloos en het publiek wordt vaak de gunst gevraagd om mee te zingen. Dat is ook geen probleem: het grootste deel van de setlist bestaat uit hits. Alles wordt gespeeld met een zeer hoog showgehalte. De plezierige kinderlijkheid die Asking Alexandria miste, heeft Black Veil Brides nog steeds. De set wordt toepasselijk afgesloten met “In The End”, Biersack veegt zijn zweet af aan zijn handdoek, gooit het doekje het publiek in, waarna de fans erop af duiken als hongerige wolven.