Live review: Architects zijn on fire in 013

Op de laatste dag van het koude januari, woensdag de 31e, stroomt de 013 langzaam vol fervente metalcore fans. Zij zullen vanavond optredens bijwonen van een “gruwelijk metalcore package”, zoals de bands door 013 genoemd worden: headliner Architects, een gevestigde naam binnen de scene, en de mannen van Counterparts en While She Sleeps. Een recept voor een perfecte avond?

Counterparts mag deze avond het spits afbijten. De melodische hardcoreband is een bekende in de hardcore en metalcore scene, en met nieuwe album You’re  Not You Anymore vers op zak mogen zij als eerste openen voor Architects. De zaal is nog niet helemaal volgelopen wanneer de Canadezen inzetten met “Walk Away Slowly” als intro voor “Bouquet”, twee tracks van het nieuwe album. Fans in het midden van de eerste twee rijen lijken enthousiast maar de rest van het publiek lijkt niet onder de indruk. Met veel moeite krijgt frontman Brendan Murphy een pit gaande, die na korte tijd alweer stil ligt. Het publiek lijkt moeilijk mee te gaan in de energie van de band, die zeer zeker aanwezig is. De nieuwe muziek lijkt echter niet helemaal aan te slaan, pas bij nummers als “Stranger” en laatste nummers “Choke” en “The Disconnect” komt het publiek los. Gitarist Blake Hardman doet tussen de nummers nog een poging tot het starten van een pit, een wat meer geslaagde poging dan eerder door Brendan Murphy. Hoewel de energie van de band te voelen is, is het spelen af en toe rommelig, lijkt de bas te luid en krijgen de mannen de voor 2/3 gevulde zaal niet helemaal mee. Het is dan ook geen eitje om een show met deze line-up te mogen openen.

Als tweede op de lijst vinden we de Britten van While She Sleeps. Zij trokken in 2017 een groot publiek op Jera On Air met nieuwe album You Are We, en lijken ook nu veel fans in de zaal te hebben. Met opener “You Are We”, knallen de mannen de zaal in. Een opmerkelijke licht installatie doet zijn intrede, waarbij de felle lichten flikkeren op de maat van de muziek. De zaal barst gelijk los door middel van springen, moshen en meeschreeuwen. De nummers van het nieuwe album worden goed ontvangen, een net zo enthousiaste reactie als op het eerste nummer volgt op “Civil Isolation” en het wat oudere nummer “Seven Hills”. Frontman Lawrence Taylor draagt de band met gemak, het is een taak die hem ligt. Er wordt strak gespeeld met hier een daar een prettige uitschieter. Op sommige momenten is er een backing track hoorbaar, maar dit doet niet af aan de sterke set van de mannen. Maar hoewel de lichtinstallatie al na de eerste twee nummers zou moeten worden weggelaten, gezien de band zoveel show echt niet nodig heeft, flikkert deze fanatiek door. Het leidt bijna af van de set. Hier doorheen kijkend echter, zien we een band die plezier heeft in wat ze doen. Voor het inzetten van “Four Walls” wordt gevraagd om op schouders te gaan zitten, en bij inzetten van de track gaat menig aansteker de lucht in. De mannen sluiten hun set af met “Hurricane”, een mooie afsluiter van een zeer goed neergezette show.

Dan de band waar de zaal op gewacht heeft: Architects. Een indrukwekkende podium opzet wordt neergezet, met de bekende witte cirkel van album All Our Gods Have Abandoned Us in het midden op de achtergrond. Er begint een onheilspellende track te spelen, een spannende opbouw naar eerste nummer “A Match Made in Heaven”. De zaal verandert in een kolkende massa en er wordt volop meegebruld met dit nummer, de daarop volgende “Downfall” en nummer van Lost Forever // Lost Together, “Naysayer”. Een knallende opening, die nog knallender wordt bij “Deathwish”, met vlammen uit het podium die de zaal nog heter maken. De visuals op de hiervoor genoemde cirkel geven de show een nieuwe dimensie. Hierna gaan de mannen terug de tijd in, met oude bekende tracks zoals “Alpha Omega” en “Black Blood”, die razend populair zijn bij het publiek. De mannen spelen strak en bruut, zoals we van de Britten gewend zijn. Voor het inzetten van “The Devil Is Near” spreekt vocalist Sam Carter over onze gezamenlijke verantwoordelijkheid van het uitbannen van seksisme, racisme en alle soorten haat. Hierop krijgt hij een mega applaus van het publiek.

Het beste wordt voor het laatst bewaard: de mannen verlaten het podium na “Doomsday”, hun nieuwste track die ontzettend goed klinkt live. Na een korte pauze komen de mannen terug het podium op en beginnen zij aan “Nihilist” met intro van “Memento Mori”. Dit keer komen de vlammen niet uit de grond maar uit het plafond, een mooie toevoeging aan de sterke show. Als laatste spelen de mannen “Gone With The Wind”, deze track wordt opgedragen aan recent overleden gitarist Tom Searle waardoor het een extra emotionele lading krijgt. Een sterk einde van een ontzettend brute show, dankjewel Architects!