Drie bands uit een ander genre, ander decennium en ander publiek. Dit drietal belooft een avond van contrasten te worden. Of zijn er toch ergens gelijkenissen te vinden?

Het genoemde contrast komt ook terug in het publiek: van emo-kids tot kerels met grijze baarden die hun  teruglopende haarlijn verbergen met een modieus petje. Dit gemêleerde volk kruipt allemaal richting het podium voor de jongste band van de avond: Of Mice & Men.De mannen hebben een persoonlijk recordje: aan het einde van dit jaar heeft de band 97 dagen achter elkaar getoerd. Dat getal blijkt ook maar een getal, want, hoewel de wallen van bassist en zanger Aaron Pauley een serieus formaat hebben aangenomen, blijkt het viertal nog genoeg energie over te hebben. Aaron zei ooit in een interview dat ze kicken op de publieksreactie en dat is te merken: in de set van een halfuur speelt de band alleen maar effectieve nummers als “Pain” en het nieuwe “Warzone”. Nummers vol adrenaline die schreeuwen om moshpits en crowdsurfers. Drummer Valentino Arteaga slaat zijn kit bijna aan gort en Aaron gooit met zijn instrument als een kind met een stuiterbal. Dit is ook een set waarmee Of Mice voor veel nieuw publiek staat. Die mensen hebben zojuist de beste eerste indruk gekregen van de band die ze het viertal heeft te bieden.

Het rode In Flames-logo pulseert door het gordijn. Bij openingsnummer “Drained” blijft het doorschijnende gordijn hangen om een knallende opener te creëren bij “Before I Fall”, maar het gedoelde effect verliest momentum. Het momentum heeft de band sowieso wel eens tegen zich. Dit komt mede door zanger Anders. Hij kan veel nummers fysiek niet meer aan. Dit wordt pijnlijk duidelijk bij nummers uit de tijd waar de band de Gothenburg-sound vormgaf samen met Arch Enemy en At The Gates. Hij knijpt hard in zijn microfoon en hoe zwaarder het wordt, hoe dichterbij hij op de vloer ligt. Veel grunts gaan niet op tijd en zijn aanzienlijk korter. Hier is het te merken dat het niet de jongste band van de avond is. Waar dat ook te merken is, is in de chemie van de bandleden. In Flames heeft nog maar twee originele bandleden en hebben in vierentwintig jaar veel bandleden zien komen en gaan. Deze band mist het gevoel van een eenheid. De vingers van gitarist Björn lijken meer te bewegen dan alleen snaren. Deze bands sets worden nog steeds gedragen op melodie en zelfs met een stem die niet altijd bij kracht is, staan de melodieën overeind. Een moment van pure chemie ontstaat op een onverwacht moment bij “Here Until Forever”. De persoon waar het nummer voor geschreven is, is erbij: de zoon van Anders. De band tussen de twee is voelbaar als vader naar zoon wijst. Met “The End” komt er ook een eind aan deze set.

De gezichten met rode handafdrukken komen nu naar voren geschoven. De druk voert zich letterlijk op. Clown Ivan Moody meldt zich en trekt al zijn grappen uit de kast. De Five Finger Death Punch-zanger gooit picks weg, maakt de gitarist belachelijk, doet gekke dansjes en nodigt het publiek uit om net zo gek te doen. De snelkookpan die zich voor het podium lijkt te ontwikkelen, wordt sommigen iets te hevig. Eerst wordt een tiener uit deze pan gevist, die op het punt van flauwvallen staat en even later wordt een kind geraakt. Ivan zet de show stil: “Stop, stop, I saw sombody hit a kid on the head.” De bombast slaat om in stilte. “Where is your mother?” zegt de zanger tegen het kind dat in tranen is. Als een lolly om de pijn te stillen, wordt het meisje een plekje backstage aangeboden. Moody wil het goede voorbeeld zijn en dat is niet zo vreemd; het is zijn eerste concert in Nederland sinds hij in juni dit jaar onder invloed van drugs het podium in Tilburgs 013 had verlaten. De zanger komt zijn publieke excuses maken en doet dit door een stevig optreden neer te zetten. De teksten van “Wrong Side of Heaven”, lijken spontaan op zijn plek te vallen: “What have I become, what have I done.” Tommy Vext, wie Moody verving tijdens zijn afkickperiode dit jaar, en zanger Aaron Pauley van de openingsact worden op het podium geroepen om “Ain’t My Last Dance” als drietal op te voeren. Het is meer voor de vorm dan dat de twee strotten ook echt wat bijdragen. Het optreden voelt niet als een goedmakertje, maar als een waardige terugkeer van Five Finger Death Punch.

Deze drie bands hebben meer parallellen dan contrasten blijkt na deze avond. Hun muziek wordt gedragen op riffs, melodieën en catchy chorussen en teksten, en zijn alle drie een ware oefening voor je nekspieren.