Review: Stick To Your Guns zet de Melkweg op zijn kop

Op zaterdagavond 2 december komt een groep fans samen die allemaal een ding gemeen hebben: liefde voor harde muziek. En hard zou het gaan in de Oude Zaal van de Melkweg die avond. Hardcore grootheden Stick To Your Guns zijn dan ook geen onbekenden in Nederland en zij veroveren met een tour ter ere van nieuw album True View Amsterdam vanavond. Zij nemen hierbij een mix van grote en kleine namen mee: de melodische hardcore van Silent Planet, de snoeiharde hardcore van First Blood en de emotionele hardcore van Being As An Ocean. Hoe zal het de bands deze avond vergaan?

Het spits wordt afgebeten door de nog vrij onbekende band Silent Planet, die met twee studio albums op zak nog geen echte naam hebben weten te maken in de scene. Dit is te merken in de zaal, waar op een aantal fanatieke meezingers na het publiek alleen mee loopt te knikken. De band begint hun set met “Panic Room”, waarschijnlijk het bekendste nummer van de groep. De screams van frontman Garrett Russell zijn solide, maar onzeker. De zang van bassist Thomas Freckleton is hier en daar vals. Het lijkt of ze nog niet zo vaak op het podium hebben gestaan. De set wordt echter op niveau gehouden door drummer Alex Camarena en gitarist Mitchell Stark, wiens rifjes erg aangenaam in de oren klinken. Russell geeft meerdere kleine speeches, over vluchtelingen waarvoor we moeten zorgen en over hoe ontzettend moeilijk het is iemand te moeten begraven van wie je houdt. Deze speeches geven de band hun optreden meer emotionele diepte, maar maken de steekjes die vallen bij de uitvoering niet helemaal goed. De mannen hadden al met al een knallendere opening van de avond kunnen geven.

Als tweede wordt First Blood het podium op verwelkomt. De band is geen onbekende in de hardcore wereld, en dat wordt meteen duidelijk wanneer het eerste nummer “Rules Of Justice”, van nieuw album RULES in wordt gezet. De band vertrekt als een speer en de reactie in het publiek is overduidelijk enthousiast, te zien aan beginnende moshpits en het luide meeschreeuwen. De screams van Carl Schwartz zijn ruw maar gecontroleerd. De band speelt naadloos door naar het tweede nummer “Fuck The Rules”, tevens van het nieuwe album. De set bestaat vooral uit nummers van dit album, met hier en daar uitstapjes naar oudere nummers “Silence” en “Preamble” van het vorige album Silence Is Betrayal. Het publiek kent de band, te merken aan het fanatisme in mee moshen en meezingen, en de band speelt strak. Schwartz’s vocals worden gedragen door de instrumenten. De mannen hebben duidelijk laten zien hoe het moet.

Als derde band van de avond kunnen we gaan genieten van Being As An Ocean. De melodische hardcore band is zeker geen onbekende in de scene en ook niet bij het publiek. Ze beginnen hun set met “OK”, de eerst uitgebrachte single van laatste album Waiting for Mornig to Come. Hoewel de vocals van Joel Quartuccio er hier en daar naast zitten, zingt het publiek enthousiast mee. De band speelt bij dit optreden een mix van oud en nieuw materiaal waarbij het oude materiaal – nummers zoals “L’exquisite Douleur” – beter worden ontvangen bij het publiek dan nieuw materiaal zoals “Black & Blue”. De opzichtige licht-installatie in het thema van het nieuw album (rood een blauw fel licht) maakt dat de band soms bijna niet te zien is op het podium, erg jammer. Bij één nummer springt Quartuccio het publiek in en loopt hij door de eerste paar rijen heen, waar plek voor hem gemaakt wordt. Fans van de band zingen fanatiek mee, de rest van de zaal pakt vooral de telefoon erbij om het moment vast te leggen. De mannen sluiten af met het nummer wat duidelijk het populairst is, “The Hardest Part Is Forgetting Those You Swore You Would Never Forget” van het allereerste album Dear G-d. Iedereen lijkt dit nummer te kennen, Quartuccio pakt op het einde zelfs een eigen gitaar erbij om mee te spelen met de band terwijl het zaal hen het refrein toezingt. Een sterke afsluiter van het optreden, dat helaas niet volledig voldeed aan de verwachtingen. De band heeft betere optredens gedaan toen ze in Nederland waren.

Dan komt de band waar iedereen vanavond op gewacht heeft: Stick To Your Guns. De spanning ligt hoog wanneer de band het podium opgewandeld komt op de gesproken track aan het begin van “3 Feet From Peace”, het nummer wat een waardige opbouw vormt naar de breakdown in het nummer en het volgende nummer op de lijst: “Married to the Noise”. Beide nummers zijn afkomstig van het nieuwe album True View, een album wat al een favoriet lijkt onder het publiek. Vanaf dit nummer komen er crowdsurfers van allerlei kanten en moshpits worden gevormd – het feest kan beginnen. Ondanks de zere keel van vocalist Jesse Barnett klinkt de set smooth en moeiteloos, met hier en daar wat instrumenten die er naast gaan op een niet vervelende manier. Als derde nummer wordt “Nobody” ingezet, van album Disobedient, een album wat toentertijd niet goed viel onder de fans van de band. Het liedje is echter bekend en er wordt erg fanatiek meegeschreeuwd. Oudere nummers van albums Better Ash Than Dust en Diamond lijken echter bij het publiek het populairst, in tegenstelling tot nummers van de laatste twee albums.

Voor “We Still Believe” zet Barnett de set stop om te vertellen hoe ontzettend blij hij is hier te zijn, dat Europe een plek is van vrijheid van denken en dat andere landen hier een voorbeeld aan kunnen nemen. Hij lijkt oprecht, waardoor de inzet van het nummer een diepere lading krijgt. De band wisselt oud materiaal af met nieuw materiaal, met een ode van Barnett aan zijn moeder bij “The Suspend”. Het is een emotioneel geladen optreden met een band die oprecht gelukkig lijken te zijn om in de oude zaal van de Melkweg te spelen. De mannen gaan als een speer, hard, strak en zonder controle op een erg goede manier. Het publiek breekt de zaal dan ook bijna af bij de laatste twee nummers “Amber” en “Against Them All”. Kortom, de zaal is compleet op zijn kop gezet door Stick To Your Guns en de zaal wordt dan ook door het publiek verlaten met instemmend gemompel over hoe vet dit was. Een sterke performance van de mannen, waar we komende zomer opnieuw van mogen genieten op Jera On Air. Tot dan!