Northlane in Dynamo

Wie van progressive-metalcore houdt, was gisteravond bij Dynamo in Eindhoven aan het juiste adres: Northlane trad op en nam maar liefst drie bands mee om zijn publiek op te warmen.

Ocean Grove mag een passief publiek in beweging gaan zetten en dat doen ze; al bij opkomst is het duidelijk: dit is nu-metal. Het is de ‘outkast’ van de avond. De keuze voor deze band lijkt logischer als je weet dat de band het label en het geboorteland delen met de hoofdact. Ondanks het genreverschil weet de band een connectie te vinden met dit publiek dat hoofdzakelijk lijkt te bestaan uit metalcorefanaten. Zanger Luke Holmes rapt, krijst en schreeuwt het publiek toe op een Chino Moreno-achtige manier, totdat hij de aandacht heeft. Als hij de magische woorden: ‘Jump the fuck up!’ spreekt, gaat het publiek de lucht in. Die energie wordt gedreven door de viezige riffs van gitarist Mathew Hanley, het effectieve drumwerk van Sam Bassal en bassist Dale Tanner. Tanners energie overtreft toch echt de energie van de andere bandleden: hij trekt gekke bekken, springt en danst het podium over en springt bij waar de frontman te weinig vermogen lijkt te hebben. Die frontman maakt naast de verschillende zangvormen ook gebruik van effecten; door de set heen loopt hij naar een effectenbord. Eerst lijkt het alsof deze effecten voor de gitaar bedoelt zijn, totdat de stem plots drie octaven lager klinkt. Dat zijn niet de enige effecten waar de band op leunt: de laptop lijkt ook zijn aandeel te hebben in dit geheel. Het concert sluit de band af met Stratosphere Love, een nummer van hun eerste en enige full-length album. Na deze set is het volledig duidelijk waarom deze release het zo goed deed in het thuisland van de band.

Invent, Animate maakt de switch naar het hoofdthema van deze avond: progressive-metalcore. De  band heeft een gemiddeld voorkomen en dat sluit aan bij het bijzonder gemiddelde geluid van deze band. Alles is voorspelbaar. Letterlijk; als frontman Ben English zijn voet opzij zet, weet je dat er weer een eentonige breakdown begint. Toch lijkt dit publiek de muziek te kunnen waarderen en een moshpit ontstaat die de rest van de avond zal aanhouden. Wat niet aanhoud zijn de noten van de zuivere, onverstaanbare zang die English gebruikt als afwisseling op zijn ruige grunts. Helaas valt ook op dat de zang niet het enige is waar de band onderdoet. De band komt niet professioneel over en dat wordt pijnlijk duidelijk als gitarist Keaton Goldwire met zijn rug naar het publiek zich over een laptop buigt om de volgende sample in te starten. Invent, Animate deelde twee jaar terug een volledige tour, drie jaar geleden een producer en een label met de volgende act, Erra, maar het is te hopen dat ze niet het geluid delen.

Gelukkig laat Erra vanaf het eerste nummer al merken dat ze dat niet doen. Frontzanger J.T. Cavey staat er bijzonder relaxed bij terwijl hij met de grootst denkbare glimlach de heftigste grunts van deze avond uitslaat. Het is bijna niet in te denken dat hij bij de opname van het laatste album stemproblemen had. Zijn microfoon staat helaas niet goed afgesteld, waardoor je ver vooraan moet staan om te kunnen genieten van zijn vocale capaciteiten. Die microfoon staat zo treurig zacht, dat wanneer Cavey zonder microfoon grunt, ze bijna net zo hard klinken. Zijn grunts worden afgewisseld met de zuivere zang van bassist Jesse Cash, die met moeite een zuivere noot vasthoudt en deze soms laat vallen. Gitarist Sean Price laat juist geen enkel nooit vallen, terwijl hij zijn gitaar als een soort piano bespeeld. De band heeft genoeg kracht om de moshpit opgang te houden. Daar lijken ze nog iets beter in te worden als Cavey zin: ‘Do you wanna hear some old songs’ uitspreekt. Als een magische spreuk heeft de zin zijn werking op het publiek, die het uitschreeuwt bij het horen van de woordenreeks en net zo hard gaat beuken als de breakdowns die volgen. Nadat het nummer Skyline deze set heeft geëindigd, is het nu tijd voor dat waar dit publiek voor kwam: Northlane.

De vlag van Erra wordt losgehaald als een velletje van een scheurkalender waarachter de vlag van Northlane tevoorschijn komt. De gecreëerde duisternis wordt onderbroken door de lichtshow, die de opgeladen sfeer aandikt met de nodige bliksemeffecten. Het intro van “Colourwave” begint en vanaf nummer één is duidelijk waarom Northlane de headliner is van deze show; zanger Marcus Bridge heeft de beste vocalen van de avond, de drummer heeft de stevigste en meest complexe ritmes en de twee gitaristen spelen melodieën en riffs die perfect op elkaar zijn afgestemd. Het publiek is net zo op toeren als de band en als toeschouwer is het een spel om alle crowdsurfers te ontwijken en op je plek te blijven staan in deze mensenzee. De mensenzee lijkt rustiger te gaan stromen als de band de meer dromerige passages uit de nummers speelt, om vervolgens weer wild te worden als één van de vele breakdowns intreedt. Op het podium lijkt hetzelfde effect gaande: op het ene moment deinen de bandleden rustig mee om vervolgens hard te gaan headbangen. De energiestroom houdt aan tot het laatste nummer: “Intuition”. De band is klaar, maar het publiek duidelijk nog niet. Als het podium verlaten is, komt de band terug om zijn publiek te geven wat ze willen: nog een nummer. “Paragon” betekent dan toch het einde van deze energieke avond.