In 2014 brak de Amerikaanse rockband PVRIS keihard door met haar debuutalbum White Noise. Fan of geen fan, niemand kon om de mix van de krachtige vocalen van frontvrouw Lynn Gunn en de door elektronische tonen begeleidde gitaren heen. Niet gek dus, dat er aardig wat druk op de band lag met het oog op de ontvangst van het tweede album. Afgelopen zomer verscheen deze plaat, getiteld All We Know Of Heaven, All We Need Of Hell, waarmee PVRIS wederom van succes mocht spreken. Maar een nieuwe plaat gaat natuurlijk gepaard met een nieuwe tour, en afgelopen vrijdagavond keerde het trio voor de tweede keer dit jaar terug naar Nederland, om in het Utrechtse TivoliVredenburg op te treden.

Voordat PVRIS het podium betreedt, is het de taak aan het Schotse VUKOVI om de zaal op te warmen. Frontvrouw en vocaliste Janine steelt geheel de show gedurende de set; enerzijds door haar opvallende verschijning (haar outfit bestaat onder andere uit een knalroze jurk), maar anderzijds vooral door de grote hoeveelheid enthousiasme en energie die deze dame uitstraalt. Ze heeft er duidelijk plezier in, wat bijvoorbeeld ten uiting komt in de opgewekte interactie van VUKOVI met het publiek. Hierdoor komt het Schotse viertal goed over op de zaal en komen er steeds meer voetjes van de vloer op deze toffe mix van poppy beats en keiharde gitaren.

Net voor negenen is het tijd voor de hoofdact PVRIS om het podium te betreden, natuurlijk onder leiding van een hoop gejoel en applaus. Er wordt afgetrapt met “Heaven”, tevens de opener van het nieuwe album. Wat volgt is een afwisselende, maar teleurstellend korte mix tussen oud en nieuw. Al met al (inclusief de encore) heeft PVRIS namelijk maar net iets meer dan een uur op het podium gestaan, waarbij 13 nummers opgevoerd werden. Ongeveer net zoveel tracks als tijdens de show die PVRIS eerder dit jaar in De Melkweg speelde, alleen had de band toen nog maar één studioalbum om materiaal uit te putten, in plaats van twee.

Naast de korte setlist, vormden de vocale prestaties – of beter gezegd; het gebrek daaraan – van frontvrouw Lynn Gunn helaas ook een puntje van teleurstelling deze avond. Bijna alle uitschieters en ruigere vocalen werden aan het publiek overgelaten, dat wel met iedere track uit volle borst meezong. Tijdens sommige nummers zong het publiek zelfs meer dan Gunn zelf, bijvoorbeeld tijdens de afsluiter “My House”, waarbij het hele refrein telkens voor de rekening van de zaal (en de backing track) kwam te liggen. Dit is enorm zonde, zeker wanneer je weet hoe het anders kan. Volgens Gunn lag dit aan het feit dat haar stem niet wilde meewerken deze avond, maar dezelfde situatie deed zich al deels voor tijdens de show in De Melkweg eerder dit jaar. Dit staat overigens haaks op het concert (ook in De Melkweg) het jaar daarvoor, toen Gunn nog trouw ieder moeilijk stuk luidkeels meezong – en soms bijna meeschreeuwde. Vergelijk dat met deze show in TivoliVredenburg, en je merkt dat PVRIS live een stuk minder risico lijkt te durven nemen.

PVRIS lijkt haar rauwe live sound wat meer achter zich te willen leggen. Dit betekent overigens niet dat Gunn en co helemaal geen prestaties hebben geleverd deze avond; de momenten waarop Gunn haar stem wél gebruikte zoals we van haar gewend zijn, waren zeker momenten om te herinneren. Ook viel er op instrumenteel vlak weinig op de show aan te merken en heeft Gunn zich tijdens deze show van een nieuwe kant laten zien, toen ze zelf een paar keer achter een tweede drumstel kroop – tot groot genot van het publiek. En hoewel de show kort van duur was en qua impact niet helemaal voldeed aan de verwachtingen, leek het publiek er niet mee te zitten. De sfeer zat er namelijk wél goed in: ieder nummer werd ontvangen met een hoop applaus en werd vervolgens luidkeels meegezongen. Maar al met al voelde het simpelweg niet alsof PVRIS het haar alles heeft gegeven deze avond.