Neck Deep in de Melkweg!

Op dinsdagavond 17 oktober vulde de Melkweg zich met pop-punk fans. De wachtrij voor Neck Deep begon al ’s morgens vroeg, met enthousiaste fans die klaar waren voor een topavond. Neck Deep brengen op het Europese deel van hun The Peace and The Panic tour metalcore band Blood Youth, de poppunkers van As It Is en de mannen van Real Friends met zich mee. Een erg volle line-up, met een tijdschema waar niet iedere concertganger blij mee was. Desalniettemin, werd er het beste van gemaakt.

Blood Youth mogen de avond openen. De zaal is al aardig gevuld wanneer de mannen hun eerste nummer inzetten. De Britten, die dit jaar hun debuutalbum Beyond Repair uitbrachten, lijken niet echt te passen tussen de rest van de line-up. Met de harde breakdowns en screams is deze stijl toch wat harder dan we zouden verwachten op een avond als deze. Maar de mannen spelen strak en krijgen het publiek bij de eerste nummers al mee. Moshpits, circle-pits, de crowd doet gezellig mee. Vooral bij het nummer “Failure ” en eindnummer “Reason To Stay” gaat het publiek hard. De ietwat schorre vocals van zanger Kaya Tarsus blijven hierdoor onopgemerkt. Een erg sterke opening.

Als tweede op de line-up komt As It Is voorbij. Met twee albums en een EP op zak, is de band al behoorlijk populair bij het publiek. Het is As It Is hun derde keer in Nederland dit jaar. Met het eerste nummer “Okay” van het gelijknamige album dat dit jaar uitkwam wordt al luidkeels meegezongen, en zanger Patty Walters springt meteen enthousiast over het podium. Is deze enthousiaste houding aangenomen om hun verdriet over het verlaten van gitarist Andy Westhead ietwat te vergeten? Ook is het de verjaardag van drummer Patrick Foley deze dag, wat leidt tot een “Fijne verjaardag” serenade van het publiek, tot enige verwarring van de band. Al met al doet As It Is wat we van hen verwachten: netjes gespeelde poppunk nummers die erg makkelijk luisteren met een hyperactieve Patty op de voorgrond. Vooral afsluiter ”Dial Tones” lijkt iedereen te kennen. Een mooie support band om mee te hebben.

De derde band die de revue passeert zijn de Amerikanen van Real Friends. Deze jongens hebben al behoorlijk naam gemaakt in de pop-punk wereld, met emotionele nummers over liefde en leed. Ze starten hun set met “Mess”, een nummer van hun laatste album The Home Inside My Head wat dit jaar uitkwam. Hoewel de band enigszins stoned lijkt te zijn, zijn de vocals van zanger Dan Lambton zuiver en klinkt het instrumentaal erg goed. De mannen krijgen gelijk het publiek mee, die ieder nummer uit volle borst meezingen. Tijdens de set zien we het publiek bewegen, met een grote golf aan crowdsurfers. De zanger houdt een kleine speech tussendoor die oproept voor elkaar te zorgen, wat een massief applaus krijgt van de zaal. De band speelt vooral oude nummers zoals Late Nights in My Car en het emotionele I’ve Given Up On You, met in totaal maar 2 nummers van hun nieuwe album. Ze lijken de setlist ingekort te hebben, met een speeltijd van 5 minuten minder dan gepland, en verdwijnen erg plotseling van podium. Desalniettemin een erg goede laatste opwarmer voor onze headliner van vanavond.

Neck Deep komt het podium op na een intro van donkere tonen, waarna ze openen met het nummer “Happy Judgement Day”, een politiek geïnspireerd nummer en tevens de openingstrack van nieuw album The Peace and The Panic. De zaal ontploft meteen in een gekte van moshpits en crowdsurfers, maar een lager level van enthousiasme hadden we dan ook niet verwacht bij Neck Deep. De mannen laten dit nummer naadloos overgaan in “Lime St” van hun tweede album Life’s Not Out To Get You, een nummer wat even populair is als het openingsnummer. Zanger Ben Barlow zingt zich erg netjes door de nummers heen, met hier daar wat inval van gitarist Fil Thorpe-Evans. De liedjes van het nieuwe album klinken bijna perfect live en geven beter weer wat de band bedoeld heeft met het album. Bij het oudere nummer “What Did You Expect” klinkt weer grote inval van het publiek, het is een welbekend nummer ondanks dat Neck Deep deze als een van hun eerst nummers schreven. Ook “Don’t Wait”, de track met Sam Carter van Architects, blijkt populair. Hierbij roepen de mannen hulp in van een van de mensen die vanaf het begin af aan met hen op tour is geweest om de guestvocals in te vullen. De toon is gezet.

Dan is het tijd voor een wat rustigere stemming. Ben vraagt aan het publiek of het oké is als er wat akoestische nummers gespeeld worden, en het publiek juicht als antwoord. Waarna ben uitlegt dat Fil en hij beide hun vader zijn verloren in het afgelopen jaar, wordt tranentrekker “Wish You Were Here” ingezet. Geheel in stijl wordt door een groot deel van de zaal bij dit nummer de telefoons uit de zakken gehaald met zaklamp, of halen mensen hun aansteker erbij. De eerste paar rijen gaan zelfs op de grond zitten. Een erg mooi gezicht. Als na dit nummer Ben en Fil ietwat emotioneel “A Part Of Me” beginnen, wordt het eerste couplet gelijk terug gezongen door de zaal waardoor ze nog emotioneler worden. Na dit geladen moment, vertrekken de mannen van het podium maar komen even later terug voor de encore in de vorm van “Can’t Kick Up The Roots” en “Where Do We Go When We Go”. Deze nummers blijken weliswaar gigantisch populair en fans in het publiek pakken voor de laatste keer hun kans om te crowdsurfen of om een moshpit te starten. Al met al een ontzettend sterke show door deze pop-punk giganten, chapeau!