Vele zomers en winters zijn er voorbijgegaan zonder Paramore in ons land te hebben, maar op deze zondag 25 juni staan Hayley Williams en haar kornuiten weer terug op de planken van de 013 in Tilburg. Vier jaar sinds de laatste show in de voormalige Heineken Music Hall. In de tussentijd is er veel gebeurd – Zac is terug in de band, Jeremy is weg en er is een geweldig nieuw album aan de collectie toegevoegd. Het geliefde drietal brengt zoveel fans mee naar deze uitverkochte show dat de wachtrij praktisch tot aan het station stond – en voor veel van deze fans is het pas de eerste Paramore show ooit. De aanloop naar deze show was lang en spannend, dus er valt veel van het concert te verwachten.

Voordat Paramore zelf het podium betreedt, wordt de avond afgetrapt door het voorprogramma Bleached. “Wie is Bleached?” is een vraag die door ieders hoofd gaat. Het piepjonge viertal, bestaande uit drie meiden en een mannelijke drummer, maakt garage rock met kleine vleugjes indie, punk en old school rock’n’roll. Denk aan Joan Jett, denk aan Candy Hearts/Best Ex, denk aan Muncie Girls. Voor deze nieuwe band lijkt alles nog nieuw, en de onervaren verschijning op het podium van onder anderen frontvrouw Jennifer Clavin laat nog heel veel ruimte voor verbetering over. De set bestaat voornamelijk uit tracks van het album Welcome The Worms, met hier en daar een klein covertje. Erg spannend maakt de band het helaas niet, en als support act voor een band als Paramore is het nog erg onder de maat. Pas tegen het einde van de set lijkt Bleached met zelfvertrouwen te spelen. Een hoogtepuntje ontstaat bij het laatste nummer als de frontvrouw van plek wisselt met drummer Nick Pillot om zelf nog een stuk mee te drummen.

Iets na negen is het dan tijd voor de grote headliner van de avond, Paramore. Vol vrolijke kleuren treden Hayley, Zac, Taylor en de aanvullende live band het podium op. Bij de allereerste zin van “Told You So” komt het publiek al helemaal los. De track, die pas op het laatste album verscheen, werd al meteen uit volle borst meegezongen. Vol zelfvertrouwen bespeelt de frontvrouw het podium en de hele band betrekt het publiek er ook bij alsof het niets is.

Een van de angsten van de old-school Paramore fans was dat de band door de nieuwe pop-sound veel minder oudere tracks zou spelen, maar Paramore zelf bewijst het tegendeel door meteen na “Told You So” door te gaan met “That’s What You Get” van Riot! en “Brick By Boring Brick” van brand new eyes. In beide tracks zitten genoeg stukken voor het publiek om mee te zingen, mee te springen en mee te klappen, en Paramore zelf lijkt ook maar geen genoeg te kunnen krijgen van deze nummers. “Still Into You” is mogelijk één van Paramore’s populairste tracks hier in Nederland, nadat radiostations als 3FM het non-stop draaiden. Genoeg tijd om lekker mee te zingen en te dansen.

Verdere flashbacks naar het verleden worden gedaan met een onweerstaanbare uitvoering van “Turn It Off”, plus “Decode” en de minder bekende “I Caught Myself” van de Twilight soundtrack. Voor een groot gedeelte van de zaal is de zeldzame Twilight-track een mysterieus gat, maar voor de old-school Paramore fans was het een ware verfrissing. Dan hebben we het nog niet gehad over de nieuwere tracks van de setlist. Tracks als “Caught In The Middle”, “Fake Happy” en “Rose-Colored Boy” vertalen zich ontzettend goed naar een live setting. De synth-pop geluiden krijgen door de live band toch een sterker rock-randje erbij, waardoor de tracks net zo “Paramore” zijn als alle andere tracks. De band krijgt het zelfs voor elkaar om een cover van Fleetwood Mac’s “Everywhere” als Paramore te laten klinken.

De ultieme hoogtepunten komen aan het einde van het eerste deel van de set, met de grote radio hit “Ain’t It Fun” en de klassieker “Misery Business”. “Ain’t It Fun” is het perfecte moment om de dansschoentjes aan te trekken, en het einde van het nummer verandert in een grote sing-along tussen de band en het publiek. Paramore weet hoe ze de fans bij de show moeten betrekken. Na een lange speech over hoe dankbaar de band is om voor zo’n fijn publiek te spelen, en met een korte backstory over het tienjarige jubileum van Riot! gaat het dak eraf bij “Misery Business”. En als we het dan hebben over fans bij de band betrekken – terwijl er achter in de zaal heel actief wordt meegedanst, gebeurt er vooraan in de zaal iets magisch als Hayley iemand (Rochelle) uit het publiek haalt om de bridge van “Misery Business” mee te zingen. Als een tweede Hayley Williams neemt de Nederlandse Rochelle het podium van de band over voor een meer dan perfecte performance. De zang, de moves, alles klopte.

De band verlaat tijdelijk het podium om na een korte tijd weer terug te keren voor de uitvoering van “Forgiveness” van het laatste album. Vervolgens komt drummer Zac Farro eventjes achter zijn drumstel vandaan voor een verrassing. De band krijgt even een iets andere samenstelling en nieuwe outfits want Paramore is even geen Paramore meer. In de tijd dat Zac Farro niet meer bij Paramore zat, richtte hij zijn eigenlijk project op genaamd HalfNoise. Van dat project voert de gehele band, met een beetje hulp van Bleached, het nummer “Scooby’s In The Back” uit. Het feest is pas echt compleet als de band vervolgens, als Paramore, het concert definitief afsluit met “Hard Times”. Als nog niet iedereen moe en bezweet was van al het dansen, dan is het na “Hard Times” wel anders.

Paramore is een band. Dat is na deze energieke, warme show wel duidelijk. Hoewel de bandleden in interviews vertelden dat het soms zwaar was, en dat er regelmatig werd nagedacht om de stekker eruit te halen, lijkt het erop dat de band hier op het podium van 013 echt gelukkig is. De zware tijden zijn achter de rug, nu is het wel tijd voor een feestje. En dat feestje was hier.

Fotogalerij