Bands veranderen. Alle bands veranderen of gaan aan zichzelf ten onder, door steeds maar hetzelfde te doen. Maar toen Linkin Park voor het eerst een teaser online zette voor de single “Heavy”, was het al raak. Vanaf het moment dat fans een voorproefje kregen van drummer Rob Bourdon die de track in de studio opnam, wist iedereen het al: het nieuwe album van Linkin Park wordt pop. Linkin Park was daarmee één van de eerste bands die kwam met dit rare fenomeen dat 2017 typeert. Daarna hoorden we ook All Time Low, Fall Out Boy en andere bands die ook besloten alles veel poppier te gaan doen. Maar waarom? In het geval van Linkin Park zou het toch niet nodig moeten zijn? Het nieuwe album One More Light klinkt alles behalve het succesvolle debuutalbum Hybrid Theory – en als het Linkin Park om het geld ging, dan hadden ze beter hun diamant-gecertificeerde debuutalbum kunnen nagaan.

Maar Linkin Park kiest voor evolutie. Al sinds Minutes To Midnight uit 2007 is er weinig nu-metal meer te horen in de muziek, en steeds is Linkin Park een voorloper geweest van innovatie binnen de genres. Met het voorlaatste album The Hunting Party kregen fans weer hoop op meer metal, aangezien de band in een nostalgische bui zat tijdens de opnames. One More Light neemt weer een volledige 180-graden draai en kiest voor de elektronische pop-sound die momenteel veel op de radio te horen is. De gitaren zijn op de meeste tracks nauwelijks te horen, de drums worden regelmatig vervangen door geprogrammeerde beats en het DJ-werk van Mr. Hahn bestaat niet meer uit de kenmerkende scratches. De eerste singles “Heavy”, “Good Goodbye” en “Battle Symphony” lieten dit al horen, en deze sound wordt over het hele album doorgetrokken. De raps van Mike Shinoda zijn gelimiteerd tot “Good Goodbye”, waarbij de band ook twee gastrappers inschakelt. Zonde eigenlijk, want Mike’s raps – hoewel ze meer doen denken aan Fort Minor dan Linkin Park – zijn het hoogtepunt van het nummer, en overtreffen de andere raps.

Als we vergeten wie Linkin Park is en onze verwachtingen van wat Linkin Park moet zijn weglaten, is het dan een goed album? Zet de nu-metal/alternatieve rock bril af en zet je popzonnebril en luister nog eens. Het antwoord is: soort van. Qua sound zit er maar weinig creativiteit in de nummers en veel tracks klinken hetzelfde. Tekstueel gezien heeft het album zijn ups en downs. Het zijn de vele clichés in de teksten (“nobody can save me now” in de albumopener “Nobody Can Save Me”, “what doesn’t kill us makes us stronger” in “Sharp Edges”, etc.) die het album de das om doen. Maar One More Light is geen ramp. De singles zijn overduidelijk gemaakt als poging om de hitlijsten en radio te halen, maar de tracks eromheen laten juist zien dat dit is wat Linkin Park wil. Met name de tweede helft van het album zit vol met kleine parels. De twee tracks waarop Mike Shinoda de rol van leadvocalist inneemt, “Invisible” en “Sorry For Now”, voelen als oprechte nummers. “Sorry For Now”, een bericht aan zijn kinderen, is een prachtig nummer, hoewel de eerste electro/trap-drop een lelijke vlek op de track achterlaat. Vocaal gezien overtuigt Mike Shinoda op het album meer dan Chester Bennington, bij wie soms de emotie ontbreekt in de zang.

Titeltrack “One More Light” is naast “Sorry For Now” een hoogtepunt op het album. Wederom klinkt het alles behalve wat je van Linkin Park zou verwachten, maar het werkt. De ballad bestaat uit niet veel meer dan licht gitaar- en keyboardwerk met Chester Bennington’s diepe teksten eroverheen, waarin hij een bitterzoete boodschap deelt over het overlijden van iemand die dichtbij de band stond. Vooral nu, de dag na de zelfmoord van Soundgarden-frontman Chris Cornell, waarmee Linkin Park regelmatig samenwerkte, komt het nummer echt binnen. Het laatste nummer op het 10-tracktellende album, “Sharp Edges”, begint als folk-achtige track en mengt zich later met de elektronische pop sound van de rest van het album. Ondanks de clichés in de lyrics is het toch geen verkeerd nummertje.

Beoordeling: 6,5

Bands veranderen en maar weinig bands veranderen op de manier hoe Linkin Park veranderd is met One More Light. Klinkt het nog als Linkin Park? Nee. Stellen ze met One More Light veel fans teleur? Waarschijnlijk wel. Is het een slechte plaat? Het valt nog mee. One More Light zit vol popclichés en weinig variatie, maar het is zeker de moeite waard om de plaat een keertje op te zetten. Enkele tracks van het album zouden perfect op andere albums passen als “het popnummer van het album”, maar deze verzameling is het gewoon net niet. Linkin Park was jarenlang een band die de trend zette, en deden de dingen vòòrdat andere bands het gingen doen. Met One More Light loopt Linkin Park juist achter de trends aan, en dat gaat ze niet gemakkelijk. Hopelijk is dit net als alle voorgaande albums slechts een fase waar de band doorheen gaat. Maar geef deze fase een kans, en misschien zal het je nog verbazen.

Releasedatum: 19 mei 2017
Label: Warner Music
Verkrijgbaar via: iTunes, bol.com